NIENAWIŚĆ.PL

Znowu Polak Polaka chce pałować, gazować i dusić. Znów Polak cieszy się z nieszczęścia Polaka. Nic tak go nie raduje, jak widok kobiety szarpanej przez grubasa z głupią bródką. Nic nie sprawia takiej przyjemności, jak płacz chorego dziecka. Znów wojna polsko-polska pokazała w pełnej krasie swoją obrzydliwą mordę.

Jak było, każdy widział – albo zobaczyć może – dzięki dobrodziejstwu cyfrowych nagrań z Sejmu. Panowie strażnicy marszałkowscy (aktualnie na usługach marszałka Kuchcińskiego) poszarpali się z kobietami i niepełnosprawnymi. Tę bitwę silnym i sprawnym panom udało się wygrać. Nawet jeśli rany na ramieniu jednej z kobiet powstały przypadkowo, to po mojemu niewiele to zmienia.

Ale, jak głosił komunikat kancelarii Sejmu, strażnicy użyli środków przymusu bezpośredniego w stosunku do kobiet i dzieciaków na wózkach w sposób w całkowicie zgodny z literą prawa.

Nieporządkiem, który siłą stłumili strażnicy, było otworzenie okna w sejmowym korytarzu, w którym przez 40 dni trwał dramatyczny protest osób niepełnosprawnych. O tym proteście pisałem już tutaj i tutaj, więc streszczę tylko krótko. Chodzi o to, że premier Morawiecki ogłosił, że budżet jest w świetnej kondycji i stać nas na wsparcie najbardziej potrzebujących. A więc potrzebujący poprosili o zwiększenie zasiłku z oszałamiającej kwoty 153 zł miesięcznie do złotych 500, bo jest przecież 500+ i taka kwota nie jest jakimś bezczelnym roszczeniem.

Okazało się, że roszczenie jest nie tylko bezczelne, a wręcz antypolskie. Bo niepełnosprawni i ich rodziny nie są grupą z którą należy się liczyć politycznie i lepiej tuż przed wyborami do samorządów dać wszystkim Polakom mającym dzieci w wieku szkolnym dodatkowe 300 zł na wyprawkę. Bo może wtedy zagłosują na kogo trzeba. A kalekom – wara od budżetu.

I przy okazji antypolskiego otworzenia okna i próby wywieszenia w nim transparentu, strażnicy marszałkowscy przypuścili szturm. Zwróćcie uwagę, że faceci szarpiący te zdesperowane kobiety zarabiają więcej niż strażacy i policjanci.

A dlaczego zarabiają więcej niż strażacy i policjanci? Bo strażacy i policjanci w potrzebie pomogą wam – zwyczajnym obywatelom. A strażnicy marszałkowscy są od pomagania wyłącznie politykom.

Średnio każdy z nich zarabia 5956 złotych i sześć groszy (brutto), co odpowiada 27 zasiłkom dla niepełnosprawnych. Za taką kwotę warto podnieść rękę na kobietę, prawda?

I wydawałoby się, że partia nasyłająca osiłków w mundurach na kobiety i dzieci (zwłaszcza w Polsce) straci nawet w oczach swoich zwolenników.

Mi się tak wydawało.

Ale nie doceniłem podziału, jaki partii rządzącej udało się wprowadzić między nas. Natychmiast lepszy sort głosujący na PiS wylał z siebie niepowstrzymany potok gówna. Polacy zaczęli się domagać krwi Polaków w komentarzach na partyjnych portalach i na partyjnych fanpejdżach na Facebooku.

„Co chce osiągnąć to kruwsko-Ochojska, jak założyła PAH cały czas żebrała dla tańczących boso nierobów w Afryce” – pyta zgrabnie pan Adam z Gubina, z pewnością nie nierób i szarmancki mężczyzna.

„Locha w koszulce w paski urządziła sobie tam swój folwark. Nie mogę doczekać się, aż ich wszystkich z tamtąd (pisownia oryginalna) wyniosą” – napisał Patryk ze Świnoujścia, który oprócz robienia błędów ortograficznych lubi swoją narzeczoną Agnieszkę, zabytkowe samochody i KSW.

„Wyrzucić z Sejmu te bezczelne baby” – apeluje pani Iwona, pielęgniarka (!) z Żyrardowa, która syna ma zdrowego i chętnie chwali się jego zdjęciami na Facebooku.

„Niech się duszą, a jak im atmosfera nie odPOwiada, to do domu pastuchy” – stwierdził pan Andrzej, który chętnie fotografuje się z biało-czerwoną opaską na ramieniu, uczestniczy w marszach narodowców i nie lubi Żydów.

„Powinni spałować, puścić na nich ZOMO” – tęskni za dawnymi czasami pan Piotr z Radomia, ojciec dwójki dzieci, miłośnik Radia Maryja i czasopisma „Polska niepodległa”.

Tę polsko-polską nienawiść podsycali politycy uwieszeni u partyjnego cyca i usłużni propartyjni „dziennikarze”.

Taki Stanisław Janecki z partyjnego portalu Wpolityce i partyjnej TVP w sposób nad wyraz publicystyczny i inteligentny wygłosił następujący postulat.

Ten syf – przypominam – to polskie kobiety. Matki.

Posłanka Krystyna Pawłowicz – z pewnością elegancka, zadbana i pachnąca – szczuła ludzi na protestujących pokrzykując o smrodzie. Bo chore dzieciaki na wózkach śmierdzą tej… No, tej kobiecie.

Pan poseł Stanisław Pięta (w młodości sprawca kradzieży z włamaniem z zaparkowanych samochodów) domagał się rozwiązań siłowych. Pan marszałek Senatu Karczewski straszył „zagrożeniem epidemiologicznym”, bo wiadomo że te chore dzieciaki nie tylko śmierdzą, ale roznoszą choroby zakaźne.

Pani poseł Bernadeta Krynicka żądała, by na protestujących „znaleźć paragraf”, a pan poseł Jacek Żalek gadał coś o „zwyrodniałych rodzicach”, by w kolejnych wersach swej kulturalnej i inteligentnej wypowiedzi wybełkotać coś o tym, że rodzice niepełnosprawnych mordują ich w połogu.

Tak właśnie traktują obywateli te wszystkie partyjne, bezduszne postacie, które sprzedały duszę za 140 tysięcy poselskiego uposażenia rocznie plus 30 tysięcy nieopodatkowanej diety.

To są ci sami ludzie, którzy przy tych samych niepełnosprawnych chłopakach (śmierdzących teraz, pamiętajmy, i pełnych zarazków) ogrzewali swoje polityczne cielska.

Tak traktują obywateli słabszych, chorych. Biedniejszych, potrzebujących pomocy.

Ale to, że politycy są naszym wrogiem nie jest dla mnie zaskoczeniem. Zaskoczeniem jest (lub raczej bywa), że wrogiem Polaka uciśnionego przez partyjną władzę jest Polak drugi.

Wychodzę z założenia, że politycy są naszymi naturalnymi przeciwnikami. Wrogami naszego gatunku. Pasożytami i drapieżnikami jednocześnie.

Więc (zdania nie zaczyna się od więc) zastanawiam się, dlaczego ktoś – zwykły obywatel – niszczy obywatela drugiego, by pomóc swojemu naturalnemu wrogowi?

Pisałem tu kiedyś o pasożycie, który nazywa się Toxoplasma gondii. Przenika on do organizmów myszy i szczurów i infekuje im jeden malutki obszar w mózgu odpowiedzialny za strach przed kotowatymi. W ten sposób myszy przestają się bać kotów i lgną do nich, jak wspomnieni wyżej ludzie lgną do Prawa i Sprawiedliwości. Gryzonie zostają natychmiast pożarte, a Toxoplasma gondii trafia do kociego jelita – czyli w miejsce, gdzie chciała trafić od początku.

No dobra – ale czy istnieje pasożyt nakazujący żywicielowi niszczyć swój własny gatunek ku uciesze naturalnego wroga?

Ja takiego nie znam, ale myślę, że wcale nie trzeba szukać pasożytniczych zmian w mózgu, by zrozumieć takie zachowania. Być może odpowiedzi należy poszukać u naszych najbliższych kuzynów.

Doktor Jane Goodall, która spędziła dziesiątki lat na obserwacji szympansów w parku narodowym Gombe w Tanzanii wspomina szympansicę Passion i jej dzieci: córkę Pom i syna Profesora.

Passion – wbrew logice i solidarności gatunkowej – parała się dzieciobójstwem i razem ze swoim potomstwem mordowała dzieci swoich koleżanek ze stada. Jedną z jej ofiar było dziecko szympansicy Gilki.

„Gilka spokojnie siedziała, wygrzewając się w popołudniowym słońcu i przytulając swoje niemowlę, kiedy nagle pojawiła się Passion. Przez chwilę stała, przyglądając się matce i dziecku, a potem rzuciła się ku nim z najeżonym futrem. Przerażona Gilka uciekała z krzykiem, ale jej ucieczkę utrudniała konieczność podtrzymywania dziecka i niedowład nadgarstka. Passion skoczyła na nią i pochwyciła małą Ottę” – opisuje Jane Goodall.

„Gilka rozpaczliwie starała się uratować dziecko, ale nie miała szans, i po krótkiej walce Passion udało się zabrać niemowlę. Najbardziej makabryczne było to, że Passion przycisnęła je do piersi, a ono rozpaczliwie wczepiło się w nią (…). Pewna zwycięstwa Passion siadła na ziemi, oderwała przerażone niemowlę od piersi i ugryzła w czoło, powodując natychmiastową śmierć” – pisze badaczka. Ten obraz wracał do niej potem w snach: „Passion pożerająca dziecko Gilki, jej usta wysmarowane krwią, niczym u groteskowego wampira”.

No dobra, mamy więc szympansy. A co z jednymi z najbardziej krwiożerczych, brutalnych i zabójczych zwierząt na świecie? Popatrzmy.

Surykatki są słodkie, kochane i wyglądają uroczo. Jedna z nich została nawet bohaterem filmu Disneya, więc kochają je dzieci i dorośli. Tymczasem te puchate stworzonka są najbardziej bratobójczym ssakiem na Ziemi.

Zespół z Uniwersytetu Granady w Hiszpanii pod kierunkiem José Marii Gómeza wyliczył, że tylko 1,3 proc. ludzi ginie obecnie z ręki przedstawiciela własnego gatunku (w historii ludzkości ten wskaźnik sięgnął najdalej 15 proc.). U szympansów jest to 4,5 proc. Natomiast u słodkich surykatek niezmiennie aż 20 proc. To największy wskaźnik bratobójstwa w królestwie ssaków.

Co piąta z nich ginie zamordowana przez swoich braci i siostry. Dla mnie to bardzo ciekawe, bo surykatki są przecież istotami społecznymi i jednocześnie wykazują nieczęste u zwierząt zachowania altruistyczne. Gdy stado posila się, lub wypoczywa część zwierząt poświęca się i staje na straży, ostrzegając współplemieńców przed zbliżającymi się drapieżnikami. Dbają o dobro wspólne – gatunek – jednocześnie poświęcając dobro własne.

A jednak ci altruiści przeprowadzają regularne „ludobójstwo” mordując bez litości co piątego sąsiada.

I teraz tak: zarówno w przypadku szympansów Goodall z Passion na czele, jak w przypadku surykatek, srok, czy świstaków odpowiedź na pytanie „dlaczego” jest jedna.

Przedstawicieli własnego gatunku mordują, by zwiększyć swój dostęp do zasobów i przestrzeni życiowej.

Skądś to znamy, prawda?

Ciekawe jest też to, że mordercami nie są najczęściej zwierzęta o wyższej pozycji społecznej, ale najbliżsi sąsiedzi (oczywiście, trochę spłycam bo przywódcy stad mordują czasem dzieci, ale to nie ten temat).

Jeśli jesteś zwykłą surykatką, szympansem lub sroką to najprawdopodobniej właśnie twój najbliższy sąsiad przyjdzie do ciebie i poprzegryza gardła twoim dzieciom, a potem tobie. Bo uzna, że zasoby jakimi dysponuje społeczeństwo nie wystarczą dla was wszystkich.

I boję się, że tak właśnie uznali oni – ludzie ślepo popierający partię rządzącą. Wyzbywają się resztek człowieczeństwa domagając się użycia pałek i paralizatorów wobec chorych i słabszych, wobec kobiet i niepełnosprawnych, których w naturalny zdawałoby się sposób powinno się chronić.

Oni przez lata karmieni byli narracją o rozkradaniu Polski przez rozmaite obce siły. Narracją ograniczonych zasobów. Do tej narracji była dołączona recepta: wystarczy nie kraść, głosuj na PiS.

Gdy okazało się, że partia aktualnie rządząca kradnie tak samo (albo i bardziej) niż partie poprzednie, oni naprawdę mogli pomyśleć, że zasobów i przestrzeni życiowej w końcu nie starczy dla nas wszystkich.

I dlatego surykatki spod znaku 500 plus domagają się mordowania surykatek na wózkach inwalidzkich spod znaku 153 minus.

„Najbardziej makabryczne było to, że Passion przycisnęła je do piersi, a ono rozpaczliwie wczepiło się w nią” – pisała Jane Goodall.

Najbardziej makabryczne jest to, że właśnie oni – najsłabsi i potrzebujący naszej pomocy – rozpaczliwie wczepili się w naszą pierś szukając wsparcia. W pierś naszego społeczeństwa.

A część z nas z rozkoszą przegryzła im gardło, by potem łasić się do nóg posłanki Pawłowicz w nadziei, że coś im skapnie z kącików jej nażartych ust.

Smacznego, współobywatele.

A gdybyście mieli ochotę rzucić we mnie monetą i wesprzeć moją pisaninę, to będę bardzo wdzięczny. Tu trochę o tym piszę. Jak chcecie, kliknijcie poniżej.