Jak składać ofiary z ludzi, czyli plemienne wojny PiS

Codziennie dwa plemiona walczą w Polsce o lepsze jutro dla siebie. Niezmiennie składają ofiary na ołtarzu Dobrej Zmiany, lub odwrotnie – pod obrazkiem modlitewnym z buzią Grześka Schetyny. To zupełnie tak, jak u Azteków, którzy potrafili obedrzeć ze skóry pannę młodą, by zapełnić sobie miskę.

Wiem, że wielu i wiele z Was lubi ciekawostki, więc od razu zacznę od tych Azteków i Majów. Oni są przecież interesujący i mimo upływu stuleci mają wpływ na nasze postrzeganie świata. Pamiętacie szaleństwo roku 2000 i 2012, gdy połowa waszych sąsiadów planowała już kogo zgwałci i zabije, gdy wreszcie świat się skończy? Gdy druga połowa chomikowała konserwy mielonki turystycznej i z niepokojem zerkała na laptopa z systemem Windows? Niedoszły koniec świata to wina Majów i ich kalendarza.

A ten cały Mundial w Rosji, te wszystkie Roberty Lewandowskie w reklamach chińskich telefonów, ten cały świat zastygający przed ekranem, gdy 22 milionerów kopie piłkę po kawałku trawnika? Te aktywistki z Pussy Riots, jedyne, które podczas mundialu zaatakowały Putina za łamanie praw człowieka i z powodu których rosyjski policjant mówił, że żałuje, że nie żyje w czasach stalinizmu, gdy takich ludzi można było rozstrzelać na miejscu? Te wszystkie „do boju Polsko, biało-czerwoni!” i zaraz„ja pierdolę, znowu dali dupy i to Senegalowi”? To wina Azteków, którzy wymyślili piłkę nożną.

W mojej pamięci (nie, żebym był aż tak stary!) Aztekowie zapisali się jednak głównie ze względu na wojny kwietne. Kiedy u nas rządził niesłusznie zapomniany Kazimierz IV Jagiellończyk, który spuścił Krzyżakom wpierdol o wiele dotkliwszy niż jego tata, Włodek Jagiełło, w Ameryce Południowej działy się rzeczy niebywałe.

W roku 1450 wśród Indian azteckich zapanował głód. Wielka susza niszczyła kraj od dawna, ale w tym roku była już nie do zniesienia. Ci Aztecy, którzy żyli pośród bagien i jezior otoczonych przez wyschnięte połacie nieurodzajnego gruntu, budowali na wodzie niewielkie wysepki, na których uprawiali zboże. Ale to nie wystarczyło do pełnego brzucha, nie taka była wola bogów.

Więc (zdania nie zaczyna się od więc) podczas najgorszej suszy Aztecy wymyślili sobie, że kiedy głód zagląda w oczy, to najlepszym wyjściem jest wojna (znamy to z Europy, prawda?). I tak w 1450 roku wykombinowali wojny kwietne polegające w uproszczeniu na tym, że dwa plemiona umawiały się na ustawkę. Spotykały się określonego dnia o określonej porze i napierdzielały się po łbach, aż furczało. Jednak w odróżnieniu od nas, Europejczyków, którzy w czasach kryzysu po prostu mordowali się na polach bitew, Aztekowie starali się nie zabijać wrogich wojowników. Starali się ogłuszyć ich, albo spętać, by wziąć ich do niewoli.

To przyzwyczajenie do brania wroga żywcem stało się poniekąd przyczyną ich klęski. Później, kiedy u ich wybrzeży pojawiły się statki z Europy. Ale nie uprzedzajmy faktów, jak mawiał Bogusław Wołoszański.

Na razie Aztekowie uważali, że to bogowie odpowiedzialni za tę straszną suszę i potrzebowali ofiar z ludzi, a ogródki na wysepkach potrzebowały nawozu z ludzkiego mięsa.

Całe te wojny kwietne toczące się od roku 1450 polegały na tym, że wodzowie plemion dogadali się, że lepiej mielić na nawóz i obdzierać ze skóry ku chwale bogom członków sąsiedniego plemienia, a nie swoich ludzi. Więc tymi ludźmi wymieniali się nawzajem podczas ustawionych bitew. Całkiem sprytne.

Czytałem kiedyś o królu tamtejszego miasta-państwa, który nieświadomy tego wszystkiego chciał zawiązać sojusz z Aztekami i wydał swoją córkę za mąż za ich wodza. Aztekowie obiecali mu, że będą traktować ją, jak boginię i słowa dotrzymali. Gdy po latach król odwiedził stolicę Azteków – niesamowite miasto na wyspie, Tenochtitlán – spostrzegł upiornego kapłana, który przechadzał się po korytarzach świątyni odziany w skórę żywcem zdjętą z księżniczki.

Bo Aztekowie, zgodnie z obietnicą, potraktowali dziewczynę, jak boginię i torturowali ją, by jej śmierć i jej cierpienie oddać w ofierze bogom zapewniając sobie dobrobyt. W dobrej wierze! Żeby się na dobre odmieniło! By taka – jak to można powiedzieć – dobra zmiana nastała.

Oni szczerze wierzyli, że robią dobrze, a torturowana dziewczyna ma zapewnione miejsce w drugim rzędzie na ichniejszym Sądzie Ostatecznym (pierwszy rząd należał do dzieci zmarłych w przy porodzie, drugi do wojowników złożonych w ofierze. Córkę króla awansowano do grupy wojowników).

Jeśli jakieś dziecko nieszczęśliwie przy porodzie nie zmarło, Aztekowie dawali mu uprzejmie szansę śmierci cierpiętniczej przy obrządkach ku czci boga rolników i deszczu Tlaloca. Robili sobie taką prognozę pogody, bo nie mogli wtedy włączyć TVN, posłuchać Doroty Gardias i pogapić się jej w dekolt.

Uważali, że dziecko składane w ofierze trzeba torturować, aż zacznie płakać. Łzy miały sprowadzić upragniony deszcz. A jak już dziecko się popłakało, zwiastując opady, topiono je w kałuży, albo w misce wody. Słabo było być pogodynką w tamtych czasach.

Zresztą również wspomniana wyżej piłka nożna, którą pałują się dziś ludzie na całym świecie, polegała w tamtych czasach na tym, że było trochę krwi. Trochę więcej niż symulują to współcześni piłkarscy milionerzy padający na murawę za każdym razem, gdy powieje wiatr.

U Azteków wyglądało to tak, że zawodnicy biegali za kauczukową piłką i ostro bili się na otoczonym wałem ziemnym boisku, a zamiast bramki był okrąg symbolizujący pierzastego boga Quetzalcoatla. Druga subtelna rzecz, jaka różni sport Azteków i Majów od naszego Mundialu, to stojący obok boiska kapłani wyrywający jeszcze bijące serca jeńcom pojmanym podczas wojen kwietnych.

Czasem też po meczu, w ofierze bogom, poświęcano całą przegraną drużynę i uroczyście odcinano głowę każdemu zawodnikowi, co z pewnością ucieszyłoby część polskich kibiców.

Zdarzyło się parę razy, że w ważne święta obcinano głowy nawet zawodnikom drużyny zwycięskiej, jeszcze zanim zdążyli wystąpić w reklamie chipsów Lays.

I tak powoli płynął ten czas w Tenochtitlán, aż susza i głód naprawdę dały o sobie znać i wojny kwietne ruszyły ze zdwojoną siłą. Podczas ustawek łapano tysiące jeńców i zarzynano ich w imię przyszłego dobrobytu.

Dominikański mnich Diego Durán napisał potem w swojej kronice, że tylko podczas czterech dni święta ku czci boga o skomplikowanym nazwisku Huitzilopochtli, w roku 1487, za panowania króla Ahuitzotla, na szczycie azteckiej piramidy w Tenochtitlán zamordowano 80 tysięcy jeńców. Ale mnich prawdopodobnie kłamał, bo go tam nie było, a swoje zapiski zrobił jakieś sto lat później.

To było jedynie 20 tysięcy martwych ludzi.

O takiej liczbie pisali sami Aztecy w Kodeksie Telleriano-Remensis, dokumencie w którym Indianie spisali swoją historię już podczas inwazji Hiszpanów, gdy wiedzieli że ich godziny są policzone i chcieli zachować na piśmie własną kulturę. Ironiczne w zachowywaniu własnej kultury jest to, że spisali ją alfabetem łacińskim, ale to inny temat i nie rozdrabniajmy się.

Liczbę 20 tysięcy ludzi zamordowanych w 4 dni potwierdził zresztą w bezkrwawy sposób eksperyment antropologa Barry’ego Issaca z uniwersytetu w Cincinnati. Przy użyciu replik azteckich obsydianowych noży i korpusów ze sztucznymi wnętrznościami wykonanych z żelu balistycznego udowodnił, że na wycięcie serca z piersi jednego jeńca wystarczy – w zależności od przeszkolenia – od 20 sekund do 2 minut. Udowodnił też, że ze szczytu piramidy stoczyło się wtedy 20 tysięcy ciał jeńców pojmanych w wojnach kwietnych, a serca mogły bić jeszcze, gdy kapłani podnosili je nad głowę ku przebłaganiu bogów i w imię przyszłego dobrobytu.

I tak lądujemy gładko w czasach dzisiejszych, w Polsce Anno Domini 2018.

Mam wrażenie, że nasza polityka wygląda podobnie do azteckich ludobójstw. Że partie skrzykują się co jakiś czas i organizują wojny plemienne. Wojny kwietne. Że biorą w nich jeńców, których składają w krwawej ofierze, by zapewnić sobie dobrobyt płynący wartkim strumieniem z podatniczego cyca.

I że nikomu nie zależy, by całkiem zniszczyć wrogie plemię, bo z kim by walczył? Skąd brałby jeńców?

Życie w ciągłym konflikcie to coś co wyborcy lubią i co rozumieją.

Dlatego PiS potrzebuje opozycji i dlatego opozycja nie mogła wymarzyć sobie lepszego despoty niż Kaczyński. Takiego trochę groźnego, a trochę żałosnego – do pośmiania się.

Bez opozycji – zwłaszcza tak karykaturalnie nieporadnej i pełnej teatralnych gestów – Jarosław Kaczyński nie zebrałby u boku armii wściekłych wyznawców. Nie mógłby cieszyć się z sondaży dających mu niezmiennie przewagę. Gdyby zabrakło wroga, wokół którego można skupić swoje oddziały, musiałby wymyślić ideę pozytywną, konstruktywną. A to dużo trudniej. I trudniej wokół takiej idei zjednoczyć popleczników.

Bo łatwiej gra się przeciw czemuś, niż w imię czegoś. Dlatego Kaczyński na nowo wymyślił wojny kwietne.

Dlatego stworzył sobie wroga. Postkomunistów. Komunistów. Lewaków. Pedałów. Feministki. Unię Europejską. Antypolaków. Opozycję totalną.

Kaczyński najpierw stworzył sobie ideę opozycji, która uosabia wszystko, czym jego wyborca gardzi, a potem dał jej twarz opozycji prawdziwej. I wszyscy to łyknęli, w te buty „totalistów” weszli nawet opozycyjni politycy. I nikomu nie przeszkadza już, że w partyjnym TVP „lewackimi bojówkami” nazywa się na przykład pojedynczą 50-letnią kobietę w koszulce „Konstytucja”. Nikomu nie przeszkadza, że lewakiem nazywa się Ryszarda Petru, który najbliżej lewaka był wtedy, gdy wciskał lewakowi kredyt we frankach szwajcarskich ze zgrabnym (dla banku!) lewarowaniem.

Nikomu nie przeszkadza, że w ustawionych wojnach plemiennych bierze się jeńców i dokonuje się na nich publicznych egzekucji, zdziera się z nich skórę, a jeszcze bijące serca unosi się wysoko, ku uciesze ludności czekającej na przychylność bogów.

No to jak jest z tymi jeńcami?

Taki na przykład upiorny Stanisław Piotrowicz (dawniej PZPR, obecnie PiS) kroczący ponuro sejmowymi korytarzami w skórze zdartej z jakiegoś jeńca kwietnej wojny. Jak z tej księżniczki. Tą skórą maskuje się, pod tą skórą ukrywa swoją legitymację PZPR, swój brązowy krzyż zasługi od ekipy Jaruzelskiego, swoje prokuratorskie, PRL-owskie zasługi. W tej cudzej, ludzkiej skórze – jeszcze ociekającej posoką – wykrzykuje w Sejmie „precz z komuną”. I ten kamuflaż działa – przynajmniej na wyborców PiS.

Takich przebierańców w cudzej, oddartej od żywego mięsa skórze, jest zresztą dużo – dupczący na boku poseł Pięta w skórze zdartej z przykładnego katolika, męża i ojca. Biznesmen Tadeusz Rydzyk w skórze ściągniętej z duchownego. Podstarzały hipis z kurwidołków nad Sanem w skórze konserwatywnego marszałka Sejmu. Znacie ich wszystkich, nie ma po co wymieniać dalej.

Na jeńców w wojnach plemiennych bierze się też nas – naród. Część z nas daje się potem omamić obietnicą dobrobytu i walczy pod jednym, czy drugim sztandarem w tych samych wojnach, w których nas uwięziono. Kwietne wojny, kurwa mać.

Część z nas wykrwawia się na ołtarzu Dobrej Zmiany próbując płacić podatki, wiązać koniec z końcem i żyć tak, by nie zwariować. Część wykrwawia się szybko i spektakularnie, zostawiając w Polsce wydarte z piersi serce i jedzie szukać szczęścia gdzieś daleko: na norweskiej, zimnej północy, czy w deszczowym Whitechapel.

Jeńców bierze się też spośród tych, którzy choć na chwilę wyszli z anonimowego tłumu i zrobili ten błąd, że stojąc w świetle reflektorów nie wykrzyknęli dość szybko formułki „Kocham PiS i Jarosława Kaczyńskiego”. Tych, którzy nie popierają władzy we wszystkim i z całych swoich sił.

To jest właśnie to dorabianie twarzy do idei. Idea wrogów Polski i Polaków rozpaczliwie potrzebuje nowych twarzy, jakie można jej przykleić. Czasy, gdy mogła być to twarz polityka z sąsiedniego plemienia już dawno minęły. Wściekłej tłuszczy nie zadowala już idea wroga z twarzą Tuska, Schetyny, czy Ryśka Petru – te twarze opatrzyły się już, spowszedniały. Tak, jak u Azteków, potrzeba wciąż świeżej krwi.

Zauważyliście, że partyjne gazety, partyjne portale i partyjna telewizja robią wszystko, by wyłuskać z tłumu protestujących konkretną twarz i konkretne nazwisko? Właśnie dlatego, by móc uroczyście złożyć człowieka w ofierze, a jego mięso rozrzucić po śmierdzących gównem wysepkach ze zbożem na bagnisku.

Czasem taką ofiarą jest młoda lekarka z protestu rezydentów, którą w obrzydliwym paszkwilu oskarża się o zagraniczne wakacje (bo wyjazd zagraniczny to dziś coś, czego się trzeba wstydzić), a które okazują się misją humanitarną. Czasem jest to jakaś szarpana przez policjantów kobieta z nieostrożnie publicznym profilem na Facebooku, z którego da się ukręcić zmanipulowaną potwarz skutkującą egzekucją w głównym wydaniu Wiadomości TVP. Czasem jest to ta nieszczęsna sędzia Małgorzata Gersdorf, która znalazła się w centrum wydarzeń tylko dlatego, bo zajmowała stanowisko, które ma przypaść komuś miłemu władzy ludowej – wróć! – partii PZPR – wróć! – władzy partii Prawo i Sprawiedliwość.

Jeńcami prowadzonymi na publiczną egzekucję są zresztą nie tylko jednostki. Dla władzy lepiej, gdy są to całe instytucje (jak Rzecznik Praw Obywatelskich), lub firmy. Na przykład media.

Ostatnio na partyjnym portalu oglądałem rozmowę z wicepremierem polskiego rządu, Piotrem Glińskim szczycącym się podobno tytułem profesorskim. Pan wicepremier i minister kultury był łaskaw rozmawiać telefonicznie, więc na nagraniu nie widziałem jego twarzy, ale miałem dziwne wrażenie że stoi właśnie gdzieś w przedpokoju wyłożonym boazerią, w przepasce biodrowej, a na głowie ma dziwny, aztecki pióropusz.

Pan wicepremier Gliński dokonywał właśnie egzekucji na gazecie, która podała oficjalną informację pochodzącą od oficjalnego rzecznika prasowego pana wicepremiera. Bo podała ją wbrew woli partii, a przecież wiadomo, że w mediach nie powinno ukazywać się nic, czego nie zaakceptuje wcześniej wicepremier Gliński.

Gazeta „Fakt” poprosiła rzeczników rozmaitych ministerstw o informację, o ile wzrosło zatrudnienie w urzędach podczas rządów Prawa i Sprawiedliwości. Okazało się, że ludzi na państwowych posadach – za pieniądze podatników – przybyło skokowo i lawinowo. Miejscami o jakieś 25 proc. A najwięcej u Glińskiego właśnie – o procent 30. Gazeta ironicznie zatytułowała artykuł „Urzędnik+” nawiązując do… sami wiecie do czego, nie będę obrażał waszej inteligencji.

Choć może trzeba takie rzeczy wyjaśniać? Może trzeba zakładać, że otaczają nas zewsząd hordy nieprzeliczonych debili? Bo pan – bądź co bądź – profesor Gliński nie zrozumiał i wydał stanowcze dementi, że nie istnieje program Urzędnik+ i to wszystko nieprawda. Na tym się skupił, nie na użyczaniu cyca podatniczego rozmaitym pociotkom. I na gadaniu koszmarnych głupot o spisku obcych sił („Fakt” wydaje międzynarodowa korporacja z kapitałem m.in. niemieckim, więc już jest podstawa do egzekucji).

Gliński rzekł, potrząsając azteckim pióropuszem, że podanie danych o wzroście zatrudnienia przesłanych gazecie przez jego własne ministerstwo to „kampania, która ma na celu obalenie polskiego rządu, demokratycznie wybranego”. Serio, serio.

Tytuł, jakim partyjny portal zachęcał partyjnego czytelnika brzmi: „TYLKO U NAS. Minister Gliński dementuje doniesienia „Faktu” nt. Urzędnik +”.

Wicie, rozumicie. TYLKO U NAS!

DEMENTUJE!

Nie ma programu Urzędnik+, zatrudniłem 30 proc. więcej urzędników za kasę podatników, bo mogę i chcę, ale TO NIE JEST PROGRAM, BO NIE ROZUMIEM CO CZYTAM.

Pozdrawiam, profesor Gliński. GŁOSUJ NA MNIE IDIOTO!

TYLKO U NAS.

I ja tak tego słuchałem i zastanawiałem się kogo dopiero co oskórował Gliński. Czy zdarł skórę z jeńca-analfabety, przebrał się w nią i naprawdę nie rozumie co czyta? Czy może zdarł skórę z jeńca debila-propagandzisty i myśli, że ja naprawdę uwierzę w to, co mówi?

Pewnie tego nie wiecie,bo jesteście normalnymi Polakami mającymi własne życie, ale wziąłem ten przykład, bo takie rzeczy dzieją się w partyjnych mediach codziennie. Codziennie w ofierze bogom składani są dziennikarze, którzy – uwaga! – nie zapytali partii o przyzwolenie prezesa przed publikacją. I nie przyjmują od partii wytycznych o czym pisać. I to się różnym towarzyszom nie podoba. Szykowana jest zresztą ustawa, która ma pozostawić w Polsce jedynie media finansowane i kontrolowane przez państwo. Czyli przez partię.

I nie mówcie mi, że to nielegalne jest i niedemokratyczne, bo w odpowiedzi palcem wskazującym wskażę wam tylko ociekającą krwią piramidę w Tenochtitlán.

Ale żeby było weselej, ofiary z ludzi na ołtarzach – jak na Indian przystało – składa także opozycja. Grzesiek Schetyna i Rysiek Petru też zrzucają martwe ciała ze szczytu piramidy (czasem nawet finansowej) ku uciesze przeciwników rządu. Panowie chętnie występują na wiecach i na protestach próbując zdobyć głosy na własne plemię. Panowie skórują te ofiary udając, że walczą z despotycznym PiS, podczas gdy lepszego przeciwnika nie mogli sobie wymarzyć. A jakaś posłanka Joanna Schmidt – znana z tego, że zakochała się w Ryśku – w jakimś spontanicznym szaleństwie szmugluje demonstrantów w bagażniku (!) na teren Sejmu udając, że nie wie, że to właśnie oni zostaną ukarani.

Bo to jest symbioza. Tak, jak opozycja pozwala nazywać się „totalną” usprawiedliwiając rosnący zamordyzm partii rządzącej w oczach wyznawców PiS, tak Kaczyński pozwala nazywać się dyktatorem budując i mobilizując elektorat Platformy Obywatelskiej.

Zaprawdę powiadam wam, że większym wrogiem Grześka Schetyny jest Rysiek Petru walczący o ten sam elektorat, niż Jarek Kaczyński prowadzący na rzeź zupełnie inne plemię.

Dzisiaj, 20 lipca 2018 roku, plemię Jarosława Kaczyńskiego zmieniło ordynację wyborczą tak, by na placu boju zostały tylko dwie armie wymieniające się nawzajem jeńcami w wojnach kwietnych.

W następnych wyborach do europarlamentu zwyciężą jedynie dwie partie – PiS i Platforma, bo tak napisana została przegłosowana już ustawa. A jeśli to wypali, to szybko doczekamy się podobnych przepisów w wyborach do naszego parlamentu. I zostaną nam dwa plemiona grzmocące nawzajem po naszych łbach dla wzajemnej korzyści.

Ordynacja napisana jest tak, że duży bierze wszystko i mniejsze ugrupowania – choćby głosowało na nie 10 proc. wyborców – nie dostają żadnego mandatu. I de facto wszystkie mandaty bierze Platforma i PiS.

Licząc według danych z obecnych sondaży wyborczych, według starej ordynacji w wyborach do europarlamentu PiS wziąłby 25 mandatów, PO 15, a reszta partii pospołu: 12.

Według nowych przepisów PiS weźmie mandatów 34, Platforma 18, a reszta sceny politycznej zero i może w dupę się pocałować, bo głosy ich wyborców powędrują do dwóch głównych partii. I tak będzie też w przyszłości w wyborach do Sejmu w Polsce i tylko te dwa plemiona zostaną tu na wieki wieków amen.

Tylko, czy na pewno amen? Ja niestety pamiętam, że gdy (upraszczając) Aztekowie i Majowie zdominowali resztę plemion, to ich szczęście wcale nie trwało długo.

W roku 1519 u wybrzeży obecnego Meksyku wylądował Hernán Cortés i jego konkwistadorzy. Panowie szybko wymordowali całą tę wesołą i składającą ofiary z ludzi elitę przywódczą, przy okazji wycinając też tysiące popleczników tamtejszych wodzów. Mordowali bez rozróżnienia, zarówno tych, którzy wierzyli w aztecką dobrą zmianę, jak i tych, którzy z nią niekoniecznie mieli po drodze.

Mi się wydaje, że dzięki naszym plemiennym wodzom, Hernán Cortés, który rozpieprzy nam w końcu tę cała misternie budowaną biało-czerwoną piramidę, nie będzie wcale mówił z akcentem hiszpańskim.

Będzie mówił raczej z akcentem rosyjskim.

 

---

Tekst powstał przy wsparciu Patronów.
A gdybyście i wy mieli ochotę rzucić we mnie monetą i wesprzeć moją pisaninę, to będę bardzo wdzięczny. Tu trochę o tym piszę. Jak chcecie, kliknijcie poniżej.