Misiu wracaj do domu, czyli psalm dla Bartłomieja Misiewicza

Ostatnio w radio prezenter ładnie się przejęzyczył i zamiast „domniemanie niewinności” powiedział „domniemanie nienawiści”. Bardzo mi się ten lapsus spodobał, bo w zgrabny sposób opisuje świat, który nas otacza. Oraz to, że w podobnym tonie wypowiada się nowa ofiara kaczyzmu – Bartłomiej Misiewicz.

Samo to, że właśnie on przechodzi na stronę antypisowskiej barykady śmieszy mnie tak bardzo, jak bardzo niewiarygodne jest to, co opowiada. Złote dziecko PiS, symbol nepotyzmu, ukochany rzecznik ministra Macierewicza – stał się ofiarą własnej partii.

Tu taki dźwięk powinien być teraz, jak w starych sitcomach. Taki koleś, co na perkusji robi: ba dum tsss.

Pełne nazwisko Misiewicza mogę tu podawać tylko dlatego, że sam o to publicznie poprosił. W innym wypadku musiałby pozostać – jak dotąd – Bartłomiejem M., który jeszcze miesiąc temu pierdział w stołek w areszcie w Tarnowie. Mimo wysiłków prokuratury sąd – po prawie połowie roku – wypuścił go na wolność uznając, że może odpowiadać z wolnej stopy.

A odpowiadać ma za to, że m.in. „wspólnie i w porozumieniu” (uwielbiam ten termin) z byłym posłem PiS Mariuszem Antonim K. miał „powoływać się na wpływy w celu osiągnięcia korzyści materialnych”. Co w normalnym świecie oznacza łapownictwo.

„Mariusz, wracaj do domu”

Wiem, że z pewnością chcecie lecieć dalej i usłyszeć co też takiego opowiada dziś nasz ulubiony Bartłomiej, ale przetrzymam was chwilę, by wprowadzić postać Mariusza Antoniego.

On wciąż skryty jest za inicjałem, ale warto jego historię opowiedzieć. To kolejny młody, obiecujący polityk PiS, który przez partię był hołubiony i wypychany przed kamery. – Patrzcie! – zdawała się mówić partia. – U nas wbrew propagandzie złych języków ław nie grzeją wyłącznie Marki Suskie i Beaty Mazurek. Mamy młodych, inteligentnych facetów w okularach. I mamy też piękne dziewczyny!

No właśnie – dziewczyny. Gorliwy do tej pory katolik Mariusz Antoni zakochał się pewnego razu w pani występującej w zespole tzw. Aniołków Kaczyńskiego i zostawił żonę Annę poślubioną przecież w kościele. Czego ta żona znieść nie mogła.

Żona ubrała się ładnie i poszła wtedy do „Super Expressu”, by zrobili sesję zdjęciową jej dekoltu w nadziei, że Mariusz Antoni po raz kolejny odkryje jego urok. Nie udało się. Nie podaję tu linka, bo mógłbym ujawnić w ten sposób tożsamość pana Mariusza, a przecież bym tego nie chciał.

Żona Anna poszła też wtedy do kościoła i nagrała tam „Psalm Żony Niezłomnej w Wierze”. No nie kiwajcie z powątpiewaniem tymi głowami, bo ja tego przecież nie wymyślam. To życie i partia słusznie rządząca kreuje tę rzeczywistość.

Na nagraniu żona Anna w kościelnym wnętrzu deklamuje psalm głosem natchnionym. Robi to w maju 17 roku, publicznie, na antenie telewizji. Na nagraniu stoi chyba nawet przy ołtarzu, jeśli mnie moje niewprawne oko nie myli.

Mariusz wracaj do domu
Ja ci wszystko wybaczam
Wiem, że nie jest ci łatwo
Sprawy zaszły za daleko
Kim będziemy, jeśli odrzucimy naszą wiarę?
Bydlętami?
Mariusz wracaj do domu

Gdyby ktoś podejrzewał mnie o złośliwość, spieszę z zapewnieniem, że odnotowuję to dlatego, że mało jest kościelnych psalmów tak radujących mą duszę. A żona Anna w telewizji deklamuje dalej:

Mariusz, ja ci przebaczam
Ale kto wybaczy ci zdradę Boga
(…)
Owszem, daleko odszedłeś
Od twej jedynej żony
Ale nigdy nie jest tak dopóki żyjemy
Żeby było za daleko
Więc nie zmarnujmy tej szansy

Mariusz wracaj do domu
Ja rozumiem, że ty swej żony nie kochasz
Rozumiem, że żyjesz z inną
Rozumiem, że wychowujecie razem dziecko
Ja to wszystko w pokorze przed Bogiem rozumiem
Ja wyruszam, by cię odszukać
I przyprowadzić do owczarni Pana

To nie jest mój kaprys
To nie jest zachcianka

To mój obowiązek, jako twej jedynej żony
Na całą wieczność przed Bogiem
Mariusz, wracaj do domu
Mówię ci Mariusz, wracaj do domu

Razem z tymi, którzy są ci obecnie najbliżsi sercu
To jedyne rozwiązanie
A skoro tak, to uznajmy je za najlepsze
Nie ma sensu zwlekać

Mariusz, wracaj do domu

Jednak Mariusz do domu nie wrócił, a zamiast tego wspólnie i w porozumieniu z Bartłomiejem Misiewiczem – według prokuratury – zszedł na ścieżkę jeszcze bardziej od Boga i żony Anny go oddalającą.

Bartłomiej i wolne sądy

Bartłomiej Misiewicz opuścił areszt i udzielił długo oczekiwanego wywiadu portalowi Onet. Nie jest to wywiad wybitny, nie jest nawet dobry, widzę w nim sporo błędów, ale to nie są zajęcia z dziennikarstwa, tylko jakiś felieton w internecie, więc po prostu zanurzmy się w treści misiewiczowych wynurzeń (a jeśli ktoś się spieszy, to streszczenie jest na końcu – choć nie polecam przeskakiwania).

Okazuje się, że Bartłomiej Misiewicz to niewinny człowiek – w znaczeniu zarówno prawnym, jak i moralnym. To złe media urządziły na niego nagonkę, a gdzieś między wierszami tej rozmowy możemy dostrzec łamiącą prawa człowieka rękę partii.

– Ta sprawa jest dziwna, od samego początku – mówi Misiewicz na samym początku wywiadu dla Onetu, wyraźnie dając do zrozumienia, że co nieco w tej polityce już liznął i nauczył się mówić pełnym niedomówień bełkotem.

– Ja już w areszcie zrozumiałem, że sprawiedliwy wyrok w mojej sprawie może wydać tylko niezawisły, niezależny od polityków sąd – mówi Misiewicz i dodaje: – Na szczęście w Polsce wyroki zapadają w sądach, a nie w prokuraturze.

No bardzo przepraszam, ale dla mnie to wygląda na zdradę na miarę Mariusza, który nie wrócił do domu. Przecież partia od lat nazywa słowa o „wolnych, niezależnych sądach” mową nienawiści i zamachem na legalnie wybraną władzę. Od lat partia – której dzieckiem jest przecież nasz bohater – tłumaczy mi, że niezawiśli sędziowie to ubecka kasta, która kradnie wędlinę i knuje antypolsko.

Przecież partia wydała nawet 19 milionów złotych ze spółek skarbu państwa, bym dowiedział się, że nieżyjący od kilku lat sędzia zachachmęcił kiełbasę za 6 zł i 90 groszy.

A teraz taki cios? I to ze strony faworyta samego Macierewicza? Oczy przecieram.

Jedziemy dalej.

– Ma pan żal do swojego środowiska? – pyta dziennikarz.

– Powtarzam: niewielu jest dziś odważnych ludzi. Za to, może się pan znów zdziwi, ale chciałbym bardzo podziękować zespołowi Rzecznika Praw Obywatelskich. Ponadpolitycznie stanął w obronie moich podstawowych praw konstytucyjnych. Słowem: jedni mnie zostawili, a drudzy zobaczyli, co jest grane. Życie – odpowiada Misiewicz.

Czy ja dobrze widzę? Złote dziecko zarzuca PiS brak odwagi, a wychwala tego antypolskiego zbrodniarza, Rzecznika Praw Obywatelskich Adama Bodnara? Tego samego Bodnara, którego Patryk Jaki – mój ulubiony partyjny Patryk – nazywa „nominantem PO” i wzywa do jego dymisji?

Jejku jej, panie Misiu!

Pan się stawia po stronie antypolskiej przecież, panie Misiewicz! Pan puszcza oko i sugeruje, że pana areszt był wydobywczy? Jako partyjny faworyt musi pan przecież pamiętać, że to właśnie o stosowanie wydobywczych aresztów ta wstrętna opozycja oskarżała samego Zbigniewa Ziobrę. I wtedy pan się uśmiechał, wtedy jadł pan czekoladę kilogramami (bo pan uwielbia, przecież wiem), wtedy paradował pan przed szpalerem żołnierzy jak świnka Pepa po ekranie telewizora i cieszył się jak dziecko, gdy pozwolili panu zobaczyć czołg z bliska.

Uważny Czytelnik wie, że wzorem jasnowidza Jackowskiego miałem kiedyś mroczną wizję przyszłości, w której młody, obiecujący polityk opozycji Andrzej Duda walczy z dyktatem PiS pod sztandarem z obliczem Donalda Tuska. Sekundują mu – co oczywiste – Roman Giertych, Kazimierz Marcinkiewicz i Jarosław Gowin, którzy doskonale poruszają się po obu stronach tej śmiesznej PO-PiSowskiej barykady.

Teraz będzie mógł dołączyć do nich Misiewicz Bartłomiej, ofiara partii, niewinny i czysty jak łza młodzieniec.

Takie rzeczy pan wygaduje, panie Bartku, że zastanawiam się co pan sobie myśli. Że Antoni Macierewicz napisze o tym psalm?

Chuja tam napisze, panie Bartku. Ale za to ja uniżenie służę i psalm na pański temat zamieszczam. Zwłaszcza, że w ten sposób lepiej streszczę pański przełomowy wywiad.

Psalm dla Bartłomieja Misiewicza

(Muszę zaznaczyć raz jeszcze: to nie są moje słowa. To dosłowne cytaty z „Psalmu Żony Niezłomnej w Wierze” pani Anny oraz z wypowiedzi Bartłomieja Misiewicza w Onecie. I jest to po prostu swoiste tego wywiadu streszczenie)

Misiu, wracaj do domu
Ja ci wszystko wybaczam
Wiem, że nie jest ci łatwo
Sprawy zaszły za daleko
Kim będziemy, jeśli odrzucimy naszą partię?
Ubekami?
Misiu, wracaj do domu

Misiu, wracaj do domu
Zdradziłeś, to prawda bolesna
Ja ci to przebaczam

Najbardziej jesteś dumny przecież
Ze swojej pracy przy wyjaśnianiu
Katastrofy smoleńskiej,
Ujawnieniu, że za wyłudzeniami w SKOK Wołomin
Stali ludzie
Związani z dawnymi WSI
I z wykonania polecenia ministra,
Który ustanowił cię pełnomocnikiem MON
Ds. utworzenia Centrum Eksperckiego Kontrwywiadu
NATO

Więc (zdania nie zaczyna się od więc) nie zmarnujmy tej szansy
Misiu, wracaj do domu

Ja rozumiem, że ty schudłeś w areszcie kilogramów 25
Rozumiem, że pasztety, miody i dżemy ci tam nie smakowały
Rozumiem, że w areszcie przeczytałeś książki
Remigiusza Mroza

Boleję

Ćwiczyć się starałeś
Rano i wieczorem,
Ale nie były to
Jakieś wielkie treningi

Przy czym dobrze się czujesz
Z aktualną wagą

Rozumiem to, a te pieniądze podawane przez media
Były grubo przesadzone
Zmanipulowali też kwestie
„Salutowania Misiewiczowi”

Każdy, zaznaczam, każdy żołnierz
Niezależnie od stopnia,
Gdy ma na sobie nakrycie głowy,
Oddaje honor innym osobom zgodnie z przepisami
Protokołu
Ten honor oddaje wszystkim
Ministrowi, posłowi,
Lekarzowi, dziennikarzowi,
Każdej osobie

Jeśli nie ma nakrycia głowy,
To wtedy mówi „dzień dobry”
I podaje rękę

Misiu, wracaj do domu

Ja to wszystko w pokorze rozumiem
Ja wiem, że perspektywa na przemian
Spania i siedzenia przez 14 godzin
Na łóżku lub taborecie
To się wszystkiego odechciewa

Ja wyruszam, by cie odszukać
I przyprowadzić do owczarni na Nowogrodzkiej

Misiu, wracaj do domu
Ja rozumiem, że wnioskowałeś o pojedynczą celę
Z poparciem ojca Dyrektora
Ze względów bezpieczeństwa

A teraz skarżysz się na to

23 godziny na dobę przebywałeś sam
Ze sobą
W celi dwa na trzy metry.

A ta pozostała godzina?
Też sam, tak mówisz, na spacerze
Zazwyczaj od godz. 6:30 do 7:30
A prysznic tylko we środy
I w soboty

Próbowałeś wbijać sobie do głowy:
„Nie dam im satysfakcji”

Misiu, wracaj do domu.

Bardzo ci pomogło to,
Że zbliżyłeś się do Boga
W ogóle w więzieniu jest tak,
Że albo ktoś się zbliża do Boga,
Albo ostatecznie od niego oddala

Ja wiem: nie będziesz zgrywał twardziela
Miałeś wiele kryzysów i słabszych momentów
To jest trudne doświadczenie
Przynajmniej rozwiązałeś
Wiele krzyżówek

To nie jest mój kaprys
To nie jest zachcianka
To mój obowiązek, jako twego przyjaciela.

Misiu, wracaj do domu
Mówię ci Misiu, wracaj do domu

Mówisz, że w areszcie zrozumiałeś,
Co to znaczy niezawisły sąd
To zrozumiałeś
I na taki sąd liczysz

Misiu, wracaj do domu
To jedyne rozwiązanie

A skoro tak, to uznajmy je za najlepsze
Nie ma sensu zwlekać
Misiu, wracaj do domu

 

---

Tekst powstał przy wsparciu Patronów.
A gdybyście i wy mieli ochotę rzucić we mnie monetą i wesprzeć moją pisaninę, to będę bardzo wdzięczny. Tu trochę o tym piszę. Jak chcecie, kliknijcie poniżej.