NIENAWIŚĆ.PL

Żołnierze wyklęci, druga wojna, PRL – to najważniejsze tematy w Polsce. Tym zajmujemy się my – konsumenci mediów – i oni – miłościwie rządzący, w tym Jarosław Gowin. Nie ma ważniejszej rzeczy. Trzeba wreszcie wstać z kolan. A o tym co dzieje się dziś lepiej milczeć. Lepiej też milczeć o kilku dzielnych kobietach

Zauważyliście, że nie ma chyba wydania rządowych Wiadomości TVP bez czarno-białych ujęć sprzed kilkudziesięciu lat? Zauważyliście, że politycy mówią prawie wyłącznie o tym, co wydarzyło się dawno, dawno temu? Tacy na przykład Żołnierze Wyklęci stali się wygodną nalepką naklejaną codziennie na oczy obywateli tak, by nie mogli dostrzec, co dzieje się wokół. Licytujemy się do kogo strzelali i czy słusznie strzelali i nie zauważamy, że przez to umyka nam coś ważnego.

Że umyka nam dziś.
Że umyka nam jutro.

Rzeczywistość przestała się liczyć. Nie jest istotne na przykład to, że dziś składki ZUS dla nieszczęśnika na jednoosobowej działalności (rodzaj umowy śmieciowej w korpo) wynoszą 1232,16 PLN miesięcznie, co daje rocznie prawie 15 tysięcy złotych mniej w domowym budżecie. To o 6,5 tysiąca więcej niż jeszcze 10 lat temu. Ale to przecież nieważne.

Ważne, żeby wstać z kolan.

Z kolan wstał na przykład ostatnio minister Jarosław Gowin, który odważnie ogłosił, że z jego ministerialnej pensji nie starczało mu do pierwszego. Zarabiał około 17,5 tysiąca złotych miesięcznie plus darmowy samochód, darmowa benzyna, darmowe mieszkanie, darmowy karnet do lekarzy bez kolejki i darmowych wiele innych rzeczy. No, ale nie starczało.

Więc wstał z kolan i się poskarżył, ten nasz Gowin Wyklęty.

Z kolan nie wstała za to pani Monika z Warszawy, której córeczka Marianka ma kilkaset ataków padaczki dziennie i bezskrętowość – okrutną chorobę wrodzoną wpływającą niszczycielsko na mózg. Pani Monika nie wstaje z kolan, bo od 19 miesięcy czuwa przy dziecku 21 godzin na dobę (śpi przez trzy, wtedy kiedy śpi Marianka). Nie może pracować, a więc nie ma pieniędzy na pomoc wykwalifikowanej pielęgniarki. Te gowinowskie 17,5 tysiąca złotych to dla niej praktycznie roczny budżet.

No, ale Marianka jest przecież mniej ważna niż polityka historyczna.

Z kolan nie wstaje też pani Oksana, która w Wielkopolsce sortowała warzywa i owoce dla polskiego przedsiębiorcy, by jakoś utrzymać rodzinę. Nie wstaje, bo miała wylew i jest przykuta do łóżka. Poza tym, dla polityków jest przecież „tylko Ukrainką”. Wiadomo – Wołyń, Bandera, pamiętamy.

Bogaty i dobrze prosperujący pan przedsiębiorca z reklam „ryneczku Lidla” oczywiście wziął panią Oksanę do roboty na czarno, bo po co Ukraince jakieś prawa: pracownicze, czy człowieka, wszystko jedno. Po wylewie – według świadków i śledczych – zapakował panią Oksanę, jak worek ziemniaków – tych pysznych, polskich, reklamowanych w telewizji i gazetkach supermarketów – i wywiózł ją z firmy. Porzucił umierającą kobietę na ławce, zimą, gdzieś na przystanku. Na szczęście polski pan miał dla ukraińskiej służki tyle serca, że anonimowo zadzwonił na policję, że na ławce leży pijana kobieta.

Pani Oksana przeżyła, ale nie odzyska już sprawności. Jak zarobi na chleb? Nieważne, ważna jest polityka historyczna.

Z kolan nie wstaje też pani Maria, pielęgniarka z Białogardu. Nie wstaje, bo szuka pracy, po tym jak wywalili ją ze szpitala po 36 latach na zbitą twarz. Bo polajkowała na Facebooku wpis o spółce, w której pracowała. Spółka zarządzająca wydzierżawionym szpitalem nie płaciła pensji niektórym pracownikom. Pani Maria kliknęła na fejsie „smutną buźkę” i wyleciała z roboty.

Ale to przecież nieważne. Tym państwo politycy zajmować się nie muszą, bo zajęci są walką z demonami przeszłości.

Z kolan nie wstaje też pani Jola z Puław. Raz, że kolano ma roztrzaskane w drebiezgi, dwa – że też z robotą i pieniędzmi krucho. Pani Jola pracowała w Biedronce i mówi, że naprawdę lubiła swoją pracę. Lubiła ją na tyle, że postanowiła walczyć z agresywnymi bandytami w obronie Biedronki. Podczas napadu na sklep pomogła bitemu koledze – ochroniarzowi – i powstrzymała naćpanego złodzieja, za co on w podzięce złamał jej łąkotkę. Z kolei Biedronka odwdzięczyła się rannej bohaterce wypowiedzeniem umowy o pracę. Pani Jola mówi teraz, że przecież sklep nie potrzebuje pracowników na zwolnieniach lekarskich.

Ale to nieważne, bo przecież trzeba napierdalać w Wiadomościach nie o pani Joli, ale o ekshumacji, której premier Morawiecki chce w Jedwabnem, by skrupulatnie policzyć ofiary i przekonywać, że to przecież ofiary jednostkowe.

Nie wstała z kolan też ciężko chora pani Dorota, która z 11-letnią córką walczy o przetrwanie w zagrzybionym pokoiku w Poznaniu. Pleśń i grzyby tak rozwinęły się w jej ubogim mieszkanku – z odsłoniętą instalacją elektryczną i wodą cieknącą po ścianach – że pani Dorota po pomoc wybrała się do sanepidu. Niech zrobią coś z tym grzybem zanim się dziecko zatruje. Od urzędnika pomocy nie dostała, dostała za to broszurkę „Bezpieczne grzybobranie”. Ot, tak państwo polskie wstające z kolan troszczy się o najsłabszych.

Ale to nieważne.

Te nieważne historie nieważnych kobiet to tylko maleńka część codziennych dramatów, które rozegrały się w Polsce w lutym 2018 roku. 73 lata po wojnie, panie ministrze Gowin, 29 lat po PRL-u i osiem lat po katastrofie smoleńskiej – jedynych sprawach, które naprawdę obchodzą pana i pańskich kolegów.

Dziewięć lat temu pan, nieszczęsny ministrze, wyznał, że nie może spać, bo za te swoje marne 17,5 koła miesięcznie słyszy krzyk zarodków w klinikach in vitro.

Pan minister Gowin nie odróżnia komórki jajowej i zarodka od embrionu, stwierdził więc z właściwą sobie swadą: „Ja nieomal słyszę krzyk rozpaczy tych dziesiątków tysięcy zamrożonych embrionów. Czuję ich rozpacz. W moich oczach to porzucone przez rodziców dzieci”.

Może pan minister ma halucynacje z niedożywienia, bo przecież nie starcza mu do pierwszego. A może naprawdę słyszy głosy – nie wiem. Wiem za to, czego pan minister Gowin nie słyszy.

Nie słyszy krzyku dzieci już urodzonych i nieporzuconych. To już mu snu z powiek nie zgania. Nie słyszy krzyku rozpaczy pani Moniki i małej Marianki. Nie słyszy płaczu pani Oksany porzuconej – jak śmieć – gdzieś pośród śniegu. Nie słyszy ciężkiego, świszczącego oddechu pani Doroty i jej córki w zapleśniałym, wilgotnym pokoiku. Nie słyszy tysięcy kobiet pomiatanych i okradanych ze swojej pracy przez Januszy biznesu. Nie słyszy tych, które na zaległą, marną pensję czekają miesiącami. Tych wyzyskiwanych w pracy przez wąsatych szefów, a potem bitych w domu przez wąsatych mężów. Tych na śmieciówkach, bez dostępu do lekarza i urlopu. Tych zwalnianych ze śmieciówki, gdy zajdą w ciążę. Tych Ukrainek, którzy godzą się pracować za jeszcze niższe stawki i w jeszcze gorszych warunkach. Tych, którym naprawdę, kurwa mać, do pierwszego nie starcza.

Pan, panie Gowin, powiedziałeś w Radiu Zet następujące słowa: – Teraz się odwołam do konkretnej swojej sytuacji, kiedy byłem ministrem sprawiedliwości. Miałem wtedy trójkę dzieci na utrzymaniu, studiowały. I słowo honoru – czasami nie starczało do pierwszego.

Pan, panie Gowin, miałeś na utrzymaniu troje dzieci i zarobiłeś w tamtym trudnym dla siebie roku 2013, jako minister sprawiedliwości w rządzie Platformy, kwotę 210 tysięcy 240 zł i 54 groszy.

Pani Oksana ma na utrzymaniu dwójkę dzieci i zarobiła 9 zł na godzinę i darmową wycieczkę na ławkę na przystanku po wylewie.

Pan dajesz słowo honoru, że należąc do 2 procent najlepiej zarabiających Polaków nie dawałeś pan rady końca z końcem związać.

Słowo honoru pan dajesz.

Słowa pańskie słyszę, honoru nie widzę.

Wy lubicie daty i rocznice, więc przypomnę, że za chwilę, panie Gowin, będzie 8 marca. Na Dzień Kobiet każdy z was – polityków Platformy, PiS i czego tam jeszcze – prześciga się w kupowaniu kwiatów i składaniu wilgotnych pocałunków na dłoniach pań.

Może zamiast tych bukietów dla partyjnych koleżanek pomyśli pan, panie Gowin, o pani Monice, Oksanie, Marii, Joli i Dorocie.

I może niech choć trochę zrobi się panu wstyd.