Patriotyczny liść, czyli jak można zgwałcić prostytutkę

No i stało się. Urzędnik państwowy bije obywatela w twarz, a my w naszym wyuczonym szaleństwie przyklaskujemy temu pierwszemu, lub kibicujemy temu drugiemu i przechodzimy nad wszystkim do porządku dziennego. I dokładamy kolejną cegiełkę do budowy domu wariatów, w którym w końcu wszystkich nas zamkną.

Ten dom wariatów budujemy przecież dla siebie, przy aprobacie pań i panów polityków, kościelnych hierarchów i tak zwanych medialnych autorytetów. Codziennie, po kawałku testowane są nasze granice, a my odpowiadamy: w porządku, jeszcze trochę wytrzymam. I dostawiamy kolejną cegiełkę.

To wszystko jest jak upiorne odwrócenie eksperymentu Milgrama. Kto zna, niech sobie przewinie parę akapitów dalej, kto nie zna – zapraszam na skrót.

W 1961 roku Stanley Milgram, psycholog społeczny z Nowego Jorku, zadał sobie pytanie: dlaczego ludzie są posłuszni wobec władzy? Dlaczego ich posłuszeństwo bywa ślepe i w skrajnych przypadkach prowadzi do zbrodni?

Wymyślił eksperyment, który miał zbadać naszą podatność na autorytety, a raczej – jak ja to widzę – na atrybuty autorytetów. W tym przypadku atrybutem był biały fartuch i wygląd naukowca.

W wielkim uproszczeniu: badanie polegało na tym, że 40 przypadkowych osób było przekonanych, że bierze udział w eksperymencie „wpływ kary na pamięć”. Dostali rolę asystenta naukowca i mieli razić prądem „ucznia” za każdym razem, gdy odpowiadał źle na zadane pytanie. Zarówno „naukowiec”, jak i „uczeń” byli oczywiście aktorami, a Milgram badał to, ile osób na polecenie faceta w białym fartuchu zabije człowieka.

„Uczeń” był sympatycznie wyglądającym, otyłym mężczyzną siedzącym na „krześle elektrycznym”. Na samym początku powiedział, że eksperyment niepokoi go, bo ma problemy z sercem i boi się, że prąd może go zabić.

Mimo to „naukowiec” kazał badanym osobom razić faceta prądem. Od niegroźnego napięcia 15V, poprzez kolejne stopnie, aż do niewyobrażalnego 450V. Badani musieli własnoręcznie naciskać guzik, obserwować konwulsje i słuchać błagań o litość rażonego prądem mężczyzny. Przy najwyższych dawkach „uczeń” udawał zgon.

Okazało się, że 65 proc. badanych zaaplikowało mu śmiertelną dawkę. 65 proc. badanych świadomie „zabiło” człowieka, tylko dlatego, że tak powiedział im nieznajomy typek w białym fartuchu. Eksperyment był wielokrotnie powtarzany, a w niektórych jego wariantach odsetek „morderców” wyniósł 93 procent!

– Musisz kontynuować – mówił im „naukowiec” z każdym zwiększeniem napięcia.

Musisz.

Eksperyment jest bardzo ciekawy i wiele mówi o nas, oraz o tym ile mogą zrobić z nami przedstawiciele władzy, ale jak napisałem – mam wrażenie, że żyjemy w jego wykoślawionej wersji.

Mam wrażenie, że prąd jest prawdziwy, a my występujemy tu w dwóch rolach: na miejscu otyłego faceta na krześle elektrycznym i na miejscu człowieka naciskającego guzik. I sami się tym prądem razimy.

A autorytet, wyposażony w swoje liczne atrybuty władzy, sprawdza, jak daleko może się posunąć i ile jeszcze wytrzymamy. Jak bardzo można zwiększyć nam napięcie.

A wytrzymujemy wiele. Gdy sięgniecie pamięcią wstecz, przypomnicie sobie, że lata temu szokowały nas rzeczy, które dziś są dla nas codziennością i do których w końcu przywykliśmy.

Kiedyś myśleliśmy, że Andrzej Lepper, wicepremier w rządzie PiS, to upadek obyczajów. Że afera Rywina i pisanie ustawy pod konkretne zapotrzebowanie to skandal wszech czasów.

Kiedyś nawet politycy korzystający z państwowych samochodów w prywatnych celach byli piętnowani i wytykani palcami. Sam pamiętam wojnę mediów z wicepremierem rządu PiS Romanem Giertychem, który woził rodziców rządową limuzyną. Pamiętam wicepremiera Ludwika Dorna, który limuzyną kopnął się z rodziną na wakacje do Chorwacji, za co musiał potem oddawać pieniądze.

Dziś Roman Giertych i Ludwik Dorn zapisali się do opozycji i są autorytetem w walce z PiS (lub za taki autorytet chcą uchodzić), a wycieczki rządowymi samochodami w prywatnych celach są tak powszechne, że przestaliśmy już na nie zwracać uwagę.

Taki upiorny poseł Andruszkiewicz – który nawet nie ma prawa jazdy i nie umie prowadzić samochodu – rok w rok za jazdę nieistniejącym autem bierze z Sejmu 35 tysięcy 103 złote i 60 groszy. W przeliczeniu na kilometrówkę, która obowiązuje zwykłego obywatela (83 gr/km) oznacza to, że przejeżdża rocznie 42 tysiące kilometrów. To o 1925 kilometrów więcej niż Równik, czyli obwód Ziemi.

A przecież Andruszkiewicz to szeregowy i etatowy nikt. Ci na wyższych stanowiskach, ci którzy robią prawdziwy skok na kasę, przyzwyczaili nas do tego, że ssą z podatniczego cyca dużo większe kwoty (o czym przecież pisałem nie raz).

Pamiętacie jeszcze, jak oburzały was ośmiorniczki u Sowy za 76 złotych?

Oni – politycy – krok po kroku testowali nasze granice.

Przyzwyczailiśmy się.

Wypowiedziane w Sejmie słowa Andrzeja Leppera o tym, że „Wersalu już tutaj nie będzie” okazały się prorocze i widok kolejnych posłów łamiących wszelkie standardy nie robi już na nas wrażenia. Czy dwusetny kretyński wpis Krystyny Pawłowicz w mediach społecznościowych oburza nas tak samo jak pierwszy? Czy kolejna wadliwa ustawa pisana tylko po to, by utrącić konkretnego człowieka oburza nas tak, jak pierwsza?

Wydaje mi się, że jest tak, jak mówił Stefan Kisielewski: To, że jesteśmy w dupie, to jasne. Problem w tym, że zaczynamy się w niej urządzać.

Przyzwyczailiśmy się. Ale jest jeszcze coś.

Teraz urzędnik państwowy może bezkarnie bić obywatela po twarzy i jest za to chwalony w partyjnych mediach.

Chodzi oczywiście o pełnomocniczkę wojewody dolnośląskiego, dwojga nazwisk Dominikę Arendt-Wittchen. Podczas uroczystości w Dniu Weterana przy Grobie Nieznanego Żołnierza pani państwowa urzędniczka zeszła z trybuny, przemaszerowała kawał placu, podeszła do barierek odgradzających władzę od obywateli i strzeliła w twarz kobietę. Za to, że protestowała przeciw władzy skandując „Konstytucja”.

Z tego co pamiętam, ta Konstytucja w artykule 57. (jeszcze) zapewnia obywatelom wolność zgromadzeń i daje im prawo do pokojowego protestu. Nie znalazłem natomiast zapisu, który mówi o tym, że opłacana z moich podatków urzędniczka ma prawo bić ludzi po twarzy.

Ale przecież do tego, że „Konstytucja” jest słowem obraźliwym też już przywykliśmy – przyzwyczaili nas do tego politycy i ich służalcze media nazywając takie okrzyki „obraźliwymi hasłami”, a nawet „hasłami wulgarnymi”. Teraz testują, czy przyzwyczaimy się do tego, że za protest przeciw władzy można nas bić.

I okazuje się, że można.

Ja naprawdę nie lubię mieć racji. Zwłaszcza w takich kwestiach. Dopiero co napisałem tekst o Rwandzie, w którym krakałem, że podział na dwa plemiona, na które rozpadła się Polska rychło doprowadzi do przemocy fizycznej. I proszę: Dominika Arendt-Wittchen dorzuciła kolejny kamyczek do tego, byśmy w końcu gremialnie wzięli się za łby.

(Oczywiście, wcześniej był Ryszard Cyba – który z plemiennej nienawiści do PiS zamordował człowieka. I przypominam o nim dla porządku, żeby nie było, że nie pamiętam. Pamiętam. I jego też mam na myśli zawsze, gdy mówię na ten temat)

Wróćmy do pani Dominiki, która krzyknęła „zamknij się głupia babo” i uderzyła kobietę w twarz, a ten heroiczny czyn wypchnął ją na piedestał. Natychmiast stałą się bohaterką obozu władzy. W wywiadzie dla Radia Wrocław pani urzędniczka Arendt-Wittchen rozbrajająco tłumaczyła, że uderzenie kobiety w twarz to „jedyne możliwe rozwiązanie”.

Jedyne możliwe.

Zastanawiam się na ilu woltach jest w tej chwili ustawione napięcie prądu, który czuję w ciele.

Powtórzmy to za panią Dominiką: jedynym możliwym wyjściem – w przypadku protestu obywatela – jest bicie tego obywatela po twarzy. I nie chodzi w tej chwili o to, czy spoliczkowana kobieta protestowała w obronie sądów, czy czegoś innego. Dla mnie mogła protestować w imieniu Wielkiego Cthulhu, czy w obronie PDTBMKMBNA – Prawa Do Tego, By Małgorzata Kożuchowska Mogła Być Nazywana Aktorką – wszystko jedno. W tym kontekście ma znaczenie tylko to, że ona ma prawo protestować, a ta druga ona ma trzymać łapy przy sobie.

Ale okazuje się, że w obliczu obywatelskiego protestu nie ma innych opcji. Tylko to, by w to oblicze bić. Pani Dominika Arendt-Wittchen przeanalizowała wszystkie możliwości i odkryła, że to jest jedyne i – chciałoby się rzec „ostateczne” – rozwiązanie tej kwestii.

Natychmiast na pomoc pani Dominice pospieszyła prorządowa Telewizja Republika, gdzie prorządowa Dorota Kania oświadczyła, że „Dominika Arendt-Wittchen zachowała się się tak, jak wymagała sytuacja”. I powtórzyła, że „Konstytucja” jest słowem ordynarnym.

Ale partyjne media poszły dużo dalej. „Spadł na nią patriotyczny liść” – napisała z satysfakcją „Gazeta Polska” publikując zdjęcie uderzonej kobiety i opisując, jakim jest ona szkodnikiem. Jak antypolsko działa biorąc udział w protestach, a jakim aniołem jest pani Arendt-Wittchen, która organizowała konkursy o Żołnierzach Wyklętych i uroczystości z okazji rzezi na Wołyniu. Serio, serio.

I część z nas przyklaskuje mediom i politykom. I część z nas napina zwoje mózgowe i pierdzi nimi w internet: a bo trzeba było tę babę z pięści. Albo kijem. Albo, że niech się cieszy, że z liścia, bo powinni ją skopać na śmierć. Albo w ogóle od razu rozstrzelać.

Tak pisze wielu młodych, żonatych mężczyzn, którzy na Facebooku chwalą się zdjęciami swoich uroczych córeczek. Wiem, bo sprawdziłem.

A we wrocławskiej mutacji swojej gazety, „Gazeta Polska” przyrównała Dominikę Arendt-Wittchen do „Inki”, Danuty Siedzikówny, sanitariuszki Armii Krajowej zamordowanej przez UB. „Zachowała się jak trzeba” – piszą partyjni pismacy. A uderzenie w twarz nazywają „spontaniczną reakcją”.

Może ktoś z was napisze mi, że politycy PiS jednak potępili te bohaterskie spoliczkowanie przyrównywane w pisowskich mediach do oddania życia za Polskę? No to popatrzmy.

– To, co się wydarzyło, było okropne. Będzie wyciągane to, że Prawo i Sprawiedliwość bije opozycję. Każdy taki incydent jest szkodliwy dla nas i dla polskiej polityki – powiedział wicemarszałek Sejmu Ryszard Terlecki.

Już tłumaczę z politycznego bełkotu na język polski: okropne nie było uderzenie tej kobiety. Okropne było to, że PiS może stracić na tym wizerunkowo i będzie to symbol władzy bijącej obywatela po twarzy. Dodatkowo pan Terlecki łaskaw był dodać, że cała ta sytuacja to wina opozycji, która „nakręca awantury”. Czyli winą pobitej jest to, że została pobita.

A co na to Joachim Brudziński, szef MSWiA, zwierzchnik policji? Otóż, jego zdaniem pani Dominika uderzając człowieka w twarz „upomniała się o szacunek dla weteranów” (których raziło widocznie ordynarne słowo „Konstytucja”). Natomiast spoliczkowana kobieta „znana jest z awantur i burd” – pan minister ma tu na myśli protesty antyrządowe.

Czyli: prowokowała, to dostała. Zasłużyła.

Skąd ja to znam? Może stąd, że to najczęstsze tłumaczenie domowych katów, którzy biją żony? Co skłania mnie do refleksji o tym, jak politycy i ich poplecznicy traktują kobiety.

Gdyby w twarz uderzona została ich matka, byliby wściekli, prawda? Ale jakaś obca baba? Babsztyl? Babsko? Babol? Czy nie przymierzając – słowami Jacka Kurskiego – kobieton? Należało się, to było jedyne rozwiązanie.

Bo do tego, że kobieta to gorszy gatunek człowieka, też się już przyzwyczailiśmy. Pamiętacie, jak przywołany już Andrzej Lepper rechotał „jak można zgwałcić prostytutkę?”. A wraz z nim rechotało pół Polski, aż się wszystkim wąsy trzęsły. Przypomnę, że Lepper bronił w ten sposób europosła Bogdana Golika oskarżonego o gwałt przez 28-letnią kobietę (sprawę w końcu umorzono z braku wystarczających dowodów).

Andrzej Lepper prawdopodobnie tego nie wiedział, ale słowo w słowo zacytował wtedy seryjnego mordercę prostytutek Roberta Hansena. – Jak można zgwałcić prostytutkę? – zapytał policjantów Hansen 13 czerwca 1983 roku.

Hansen był zapalonym myśliwym, mieszkał na Alasce i swoim samolotem wywoził prostytutki w głuszę, setki kilometrów od cywilizacji. Tam gwałcił je, po czym wypuszczał w las i polował na nie, niczym na dziką zwierzynę. Przerażone ofiary uciekały półnago przez leśne ostępy, a Hansen – z łukiem, lub ze sztucerem – podążał ich śladem, bo znudziło mu się już polowanie na zwykłą zwierzynę.

Robert Hansen pozuje z bardziej konwencjonalną ofiarą

Robert Hansen zamordował 17 kobiet, a jego językiem mówił wicepremier polskiego rządu. Wicepremier mojego kraju. I z tych słów śmiało się wielu Polaków.

Wielu Polaków uważa, że kobieta to coś gorszego.

Że to w ogóle „coś”.

Zastanawiam się, jaki udział w tym mają atrybuty autorytetu. Bo przecież te nasze autorytety wciąż wstawiają na listy wyborcze ludzi, którzy katują żony, albo traktują kobiety, jak przedmiot.

Byłego radnego PiS z Bydgoszczy – Rafała P., który w imię boże terroryzował małżonkę Karolinę Piasecką – znacie już z mediów i z mojego tekstu (a jak nie znacie, to przeczytajcie).

Posła PiS Stanisława Piętę też pewnie znacie i wiecie, że dla niego kobieta jest tylko klaczą rozpłodową, która w przerwach od seksu w hotelu poselskim (za wasze pieniądze) ma przepychać kolejne potomstwo przez szerokie biodra.

Znacie posła PiS Łukasza Zbonikowskiego, który miał romans z asystentką, a w ramach przeprosin poszarpał żonę i stosował – jak to się mówi w sądzie – przemoc domową. Niedawno sąd uznał go winnym tej przemocy, ale – niespodzianka! – odstąpił od kary ze względu na niską szkodliwość społeczną.

Taka toga sędziowska to niezły atrybut autorytetu, co nie?

Więc (zdania nie zaczyna się od więc) jeśli w naszym polskim eksperymencie Milgrama sędzia mówi, że szarpanie żony to niska szkodliwość, to wiadomo, że się do tego przyzwyczaimy. Że okrzepniemy.

I przestanie nas mierzić, że damski bokser siedzi w czwartym rzędzie na konwencji wyborczej partii Prawo i Sprawiedliwość, podczas której premier tak pięknie mówi o Polsce i świetlanej przyszłości.

No właśnie – premier. Przecież ten sam Mateusz Morawiecki powiedział już nam, że przemoc w rodzinie to nieprawda. Że w rodzinie przemocy nie ma. – Przemoc pojawia się częściej w związkach nieformalnych, a nie tych usankcjonowanych prawnie – ogłosił Morawiecki w „Gościu Niedzielnym”, bo wiadomo – rodzina Bogiem silna i w ogóle.

Do tego, że Morawiecki, jak to Morawiecki – kłamie często i chętnie, premier już też nas przyzwyczaił. Na przykład, gdy mówił, że jego Bank Zachodni, którego był prezesem, nie udzielał kredytów we frankach. Tymczasem tylko od 2008 do 2009 roku udzielił ich na kwotę 2,3 miliarda franków.

Zresztą kłamstwa Morawieckiego – od luki w VAT, po pieniądze dla niepełnosprawnych to temat rzeka, a my tu przecież rozmawiamy o czym innym.

Kłamstwo o niewielkiej skali przemocy w rodzinie jest tym groźniejsze, że powtarzają je jak mantrę wszyscy politycy partii obecnie rządzącej. Choćby prezydent Andrzej Duda, który mówił, by konwencji antyprzemocowej w Polsce „przede wszystkim nie stosować”.

Tymczasem wśród ofiar przemocy w rodzinie 90 proc. to kobiety. I wbrew temu, co w katolickiej gazecie mówi mi Mateusz Morawiecki, ja wiem, że w małżeństwach ta przemoc występuje częściej.

Według raportu sędziego Michała Lewoca, specjalisty w dziedzinie przeciwdziałania przemocy domowej, w Polsce jest dokładnie odwrotnie niż mówi Mateusz. Sędzia Lewoc przepytał ofiary przemocy i zebrał dokładne dane o tym, kto był sprawcą tego typu przestępstw. Cytuję za tygodnikiem „Polityka”: W przypadku osób pozostających w związkach małżeńskich w przypadku 94 proc. respondentów to małżonek lub małżonka jest sprawcą przemocy. W związkach nieformalnych jest to nieco mniej – 82 proc. sprawców to partnerzy. Co ważne, osoby rozwiedzione lub w separacji wskazują w 70 proc. przypadków, że sprawcą jest małżonek mimo rozwodu lub separacji.

Ale konwencji antyprzemocowej w Polsce przede wszystkim nie stosować – mówi mi człowiek wyposażony w atrybuty autorytetu prezydenckiego.

A była szefowa kancelarii prezydenta Dudy, Małgorzata Sadurska wtórowała, że zapisy antyprzemocowe „nakazują ślepe zwalczanie tradycji, religii i kultury”.

I tak nas przyzwyczajają, że nasza tradycja, religia i kultura nakazują kobietę napierdalać tak, aż będzie posłuszna.

Bo w ogóle warto się przyzwyczaić i być posłusznym, bo w pysk można dostać. Jak ta żona, albo kobieta krzycząca ordynarne słowo „Konstytucja”.

Przyzwyczailiście się już do tego wszystkiego? Minęło parę dni? Słońce wstało, jak zawsze? Może już o tym nawet nie pamiętacie? Od tego, że obywatel dostał w twarz od państwowego urzędnika świat się nie zawalił? Przestaliście się już oburzać? Śniadanie smakowało? Coś innego przyciągnęło waszą uwagę? Może po prostu nie macie czasu na oburzenie, bo na przykład spłacacie kredyt we frankach od Morawieckiego? Ten, którego wcale wam nie wcisnął? I tak ciągle, dzień po dniu wciąż się dzieje życia cud?

Doskonale.

Bo skoro przestaliście się oburzać, to oni teraz sprawdzą kolejne napięcie, wystawią nas na kolejną próbę. Zobaczą, jak daleko mogą się posunąć tym razem i ile wytrzymamy.

Aż wybudujemy sobie w końcu – cegiełka po cegiełce – ten nasz wspólny dom wariatów, grzecznie zamkniemy się w środku i połkniemy klucz.

Tylko że potem może być tak, jak w piosence Jacka Kaczmarskiego: stanie w ogniu nasz wielki dom, dom dla psychicznie i nerwowo chorych.

Więc chwytam kraty rozgrzane do białości
Twarz moją widzę, twarz w przekleństwach
A obok sąsiad patrzy z ciekawością
Jak płonie na nim kaftan bezpieczeństwa

 

---

Tekst powstał przy wsparciu Patronów.
A gdybyście i wy mieli ochotę rzucić we mnie monetą i wesprzeć moją pisaninę, to będę bardzo wdzięczny. Tu trochę o tym piszę. Jak chcecie, kliknijcie poniżej.