Jest taka piosenka, na którą prawdopodobnie nigdy bym się nie natknął. Piosenka lekka, łatwa i przyjemna. Optymistyczna. Ciepła. Piosenka, która wkurza mnie bardziej niż widok Marka Suskiego czeszącego wąsy. To utwór „Weź nie pytaj”, który wyśpiewuje pan Paweł Domagała.
Ta piosenka wprost stworzona jest do puszczania wciąż i wciąż w stacjach radiowych, których unikam i w centrach handlowych, z których uciekam. Piosenka opowiada o miłości i w miesiąc zyskała 8 milionów odtworzeń na YouTube, co jest imponującym wynikiem.
Tę piosenkę dostałem od koleżanki na Facebooku.
Koleżanka zapytała mnie, czy też słyszę tam przekaz, który jest ukryty i nieoczywisty, ale oburzający. Zapachniało mi teorią spiskową, ale ta moja koleżanka należy do ludzi inteligentnych i stabilnych emocjonalnie. Kliknąłem.
I jako, że ja akurat do końca stabilny nie jestem, wkurwiłem się równo w 2 minucie i 8 sekundzie tego popularnego przeboju.
Bo usłyszałem tam to samo, co ona.
Przebój nazywa się „Weź nie pytaj” i wyśpiewał go muzyk Paweł Domagała. Rocznik 1984, więc nie gnój i nie głupek, a człowiek dorosły i sądząc po umiejętności składania strof – inteligentny.
Pan Paweł śpiewa oczywiście o miłości, bo na czym innym można nabić odtworzenia. Sympatycznie śpiewa i romantycznie tak jakoś. Żeńską część słuchaczy wygrał z pewnością frazą śpiewaną do swej ukochanej: „Weź nie młodniej / Weź się starzej / Razem ze mną / Idź krok w krok”.
Nie chcę przygód, ja Ciebie mam, Ciebie mam!
Największą przygodę jaką
Zesłał mi Pan (Alleluja, Amen, Heja)!
Ja się nie nudzę, ja się Tobą nie nudzę!
Codziennie od nowa Cię kocham, no kocham
Więc chodź, weź no chodź!
Posłuchajcie sobie zresztą, zanim dalej zacznę przynudzać:
Mam jednak dziwne wrażenie, że pan Paweł Domagała śpiewa o dwóch rzeczach na raz. O miłości – wiadomo, to oczywiste i zrozumie to każdy słuchacz. Pierwsza warstwa jest jasna, jak upudrowane oblicze Beaty Szydło i nie ma co z tym dyskutować.
Pan teraz wybaczy, panie Pawle, ale to jest moment w którym zaczynam się do pana po prostu – tak po polsku – ordynarnie przypierdalać. Bo pod płaszczykiem trzy czwarte, w którym pan pomykasz, promujesz wśród narodu niewolnictwo. Promujesz pan bierność i poddaństwo. Tak skromnie uważam, choć krytyk muzyczny i znawca dźwięków ze mnie żaden, co jest w stanie stwierdzić każdy, kto wie, jakiej punkowej łupaniny słucham na co dzień.
Ale na języku i na treści to się chyba troszeczkę znam. Tak ciut ciut.
Rzecz w tym, że oprócz „Alleluja, Amen, Heja” pan Paweł śpiewa też o tym, by w dupie mieć to, co dzieje się w kraju i na świecie, nie interesować się niczym, polityki unikać, broń boże nie protestować, podporządkować się i póki jest pełna micha <Ja córkom zrobię jeść (warzywka jedz)> i ukochana żona obok <Cię kocham, no kocham>, to wszystko jest w porządku.
Wiem, wiem – właśnie zrobiłem sobie 8 milionów wrogów, którzy piosenkę Pawła Domagały ukochali. Ale co zrobię, jeśli tak ją interpretuję.
Bo, jaki jest sens wplatania polityki w piosenkę o miłości dla milionów Polaków, jeśli się „nie chce żyć polityką”?
A tak właśnie nieoczekiwanie, w 2 minucie i 8 sekundzie zaczyna śpiewać nam pan Paweł Domagała. Przez dwie minuty i siedem sekund przyzwyczaja nas, że jest ciepło, miło i puchato. I o miłości śpiewa i o tym, że „nie chce wolności”.
No dobra – rozumiemy go przez te 2 minuty i 7 sekund, bo przecież o wolność w znaczeniu wolności singla mu chodzi i że zamiast bałamucić małolaty na imprezach, pan Paweł woła do żony „miłości tak dużo mi daj, weź no daj!”. I tej wolności stanu kawalerskiego nie pożąda.
Aż nagle ta wolność singla zmienia się w ustach pana Pawła w wolność absolutną. Tak w ogóle. Bo nagle pan Paweł Domagała ni stąd niż zowąd rzuca:
Nie chcę żyć polityką,
Kiedy tłumy na mieście,
Ja córkom zrobię jeść (warzywka jedz).
Nic nie muszę,
Ja wszystko mam, wszystko mam
I Ciebie i małe i więcej nie muszę już nic!
I wtedy powtarza po raz kolejny „nie chcę wolności”.
No, może jestem nienormalny, ale po mojemu nikt nie wplata polityki w piosenki lekkie, łatwe i przyjemne w sposób nieintencjonalny. Nikt przypadkowo i bezmyślnie nie zestawia polityki i „tłumów na mieście” w Warszawie, latem Anno Domini 2018, w czasie codziennych protestów i demonstracji ulicznych. Nie chce mi się wierzyć, że pan Paweł tego nie zauważył i tak mu się po prostu napisało przypadkiem, bo akurat o przytulaniu myślał.
Nie chcę wolności,
Chcę miłości, miłości.
Wolności ja nie chcę,
miłości tak dużo mi daj, weź no daj!
Pewnie część w was chce mi w tym momencie napisać, że to nadinterpretacja, bo gdy pan Paweł Domagała śpiewa o tłumach na mieście, to w teledysku widać ulicę Foksal, a nie protest uliczny. I jemu chodzi pewnie o tłumy w knajpach. To od razu odpowiem, że gdy pan Paweł śpiewa „daj mi miłości” to w teledysku widzimy trzech czarnoskórych mężczyzn.
Więc (zdania nie zaczyna się od więc) może nie traktujmy polskiej szkoły teledysku zbyt poważnie i dosłownie i nie przywiązujmy do tego wagi.
Moim zdaniem – i dlatego wkurwił mnie pan Paweł Domagała na tyle, że piszę o nim ten tekst – artysta przemyca milionom z nas drugie dno. Bo dobre utwory nie są jednoznaczne. Dobre utwory to nie discopolowe „Miłoś miłoś w Zakopanem” i polewanie się szampanem – język polski potrafi przecież zawrzeć wiele znaczeń w jednym wierszu.
Pan Paweł Domagała chyba je zawarł. I mimo to, że Paweł głupi przecież nie jest, ten drugi przekaz jest tak niemądry, jak muzyka sióstr Godlewskich, czy wspomnianego Stanisława (Sławomira?) od szampana z Zakopanem, który zresztą zachwycony piosenką pana Pawła wypisuje na YouTube peany na jej cześć.
„Daj mi, chcę we dwoje, weź się przytul, złap za cycka, nie chcę wolności, haba haba, wołaj mnie wołaj, och och i ach, gdy tłumy na mieście, polewajmy się szampanem, ja się niczym nie interesuję, czytać nie lubię, nie wiem nic o świecie, który mnie otacza, bo przytul mnie, nie interesuje mnie nic, niech rządzi mną, kto chce, niech uciska mnie, kto chce, wolności nie chcę, daj mi daj, Alleluja, Amen, Heja”.
Bo polityka to w telewizorze, gdzieś tam daleko, a ja se chodzę po mieście i po Moście Gdańskim (wcale nie oklepanym w setkach teledysków) i jestem taki fajny, bo mam czapkę wełnianą i płaszczyk trzy czwarte, co go reklamują w pismach kolorowych dla mieszkańców wielkich miast. I se po podwórku przejdę, bo taki puls miasta czuję, tę tętnicę Warszawy, że aż se jeszcze raz przepierdolę w rurkach przez lasek na Bemowie.
I tak chodzę sobie w trampkach żółtych, bo nie rozumiem ni w ząb, że polityka, to wszystko co otacza i mnie i tę czapkę moją przecież. I ten płaszczyk trzy czwarte. Te protestujące tłumy na mieście to tylko życie mi uprzykrzają, ale weź nie pytaj, weź się przytul.
Pan Paweł Domagała w tym swoim drugim dnie piosenki promuję bierność i brak sprzeciwu pośród milionów, którym wydaje się, że słuchają po prostu o pięknej miłości do żony.
Ja rozumiem w sumie pana Pawła, bo też się staram odciąć od polityki kiedy to tylko możliwe, bo „dziewczyny młode ech i ach”. Nie jest to możliwe oczywiście, bo się wkurwiam co chwila i stukam te teksty dla was, tutaj.
Ale nie mówię przypadkowo spotkanym ludziom „weź bądź bierny, weź nie pytaj”. I pan artysta Paweł jest w moich oczach trochę jak ryba, którą wędkarz wyciąga z wody, a ona strzela ikrą, bo chce z nim kopulować. W sposób pierwotny zrozumiałe, ale strasznie niemądre.
Pan artysta Paweł Domagała doskonale wie, że tak jak on myśli wielu ludzi. I dlatego wsadza politykę do sympatycznej piosenki o miłości. A to, co robi, jest moim zdaniem gorsze, niż gdyby zaśpiewał znienacka w tej swojej 2 minucie 8 sekundzie: Weź się przytul / Weź nie młodniej / Ja mam zwis / Kochana wybierz PiS / Nie chcę wolności / Gdy tłumy na mieście / To wszystko mordy zdradzieckie / Alleluja, Heja, Amen / PiS na zawsze moim panem.
Bo pan Paweł – moim zdaniem – wplata głupią ideę w swoją miłość i w łatwą linię melodyczną. Ideę pod tytułem „weź nie pytaj, nie interesuj się, bo kociej mordy dostaniesz”.
Żyj tym, co ci dali i mordę zamknij i póki jakieś pieniądze masz, zjedz modną bruschettę i ciesz się, że ją masz, kup sobie te prezerwatywy Durex z importu, coca colę z wódką kup w sklepie osiedlowym i wypij na schodkach nad Wisłą, bo to takie miejskie i młodzieżowe dziś. Mimo, że 1984, nieprawdaż. Polansuj się na Foksal. Kredyt weź we frankach szwajcarskich i drugi na implanty zębów, byś mógł uśmiechać się do świata, w którym z jednej strony Trump, z drugiej Putin, a pośrodku Orban z Kaczyńskim i tymi debilami z Jobbiku i ONR.
I taką mentalność „nie chcę wolności” prezentuje kilkadziesiąt procent nas – Polaków. Nie interesujemy się, nie przeciwstawiamy, nie protestujemy i dajemy się dymać, jak dzieci na zapleczu plebanii.
Nie sprzeciwialiśmy się kiepskim rządom Platformy, po których nastąpiły jeszcze gorsze rządy PiS. Nie sprzeciwialiśmy się, gdy Donald Tusk prowadził politykę ciepłej wody w kranie, bo lubimy mieć ciepłą wodę w kranie. Nie sprzeciwiamy się polityce Jarosława Kaczyńskiego, bo lubimy 500+. A poza tym, hurr durr, każda władza kradnie, każda władza uciska, nie ma co protestować, nie chcę wolności, miłości mi daj.
Nie rozumiemy, że politycy to pasożyty, a pan Paweł nas w tym wspiera swoją miłością.
Sęk jest chyba w tym, że po okropieństwach minionych dziesięcioleci żyjemy w najlepszym okresie naszej cywilizacji. Czytając o rozmaitych dyktaturach i wyzysku człowieka przez człowieka, ucisk władzy kojarzy nam się niezmiennie z głodem i z biedą. A dopóki możemy przechadzać się po gdańskim moście w płaszczyku trzy czwarte, karmić córę i oblewać się szampanem w Zakopanem, to przecież tego ucisku nie doświadczamy, prawda?
Nieprawda.
Zrozumiały to już dawno dyktatury azjatyckie z Chin, Wietnamu, Tajlandii, które wreszcie zaczęły napełniać miski obywateli, wreszcie otworzyły granice, wreszcie z gospodarki sterowanej centralnie przestawiły się na gospodarkę (prawie) rynkową. I obywatel nie pyta już „ile ryżu kradnie władza”, bo cieszy się, że tego ryżu starcza dla niego.
Wolności nie chcę, ryżu mi daj – śpiewa gdzieś pewnie jakiś azjatycki pan Paweł.
Kiedy popkultura miesza się do polityki zaczyna być niepokojąco. Największe gazety w kraju docierają jedynie do 200-400 tysięcy Polaków. Najchętniej oglądany program informacyjny – „Fakty” TVN – dociera do około dwóch milionów osób. „Wiadomości” TVP – do 1,5 miliona.
Pan Paweł Domagała ze swoim promowaniem bierności i niewolnictwa ma na liczniku 8 milionów w miesiąc.
I nieważne jest w tym momencie z kim się zgadzamy, kto popiera jaką partię. Ale to, że w ogóle staramy się czegokolwiek dowiedzieć. Że rodzi się w nas sprzeciw. Że chcemy czegokolwiek, poza receptą pana Pawła na pól kilo miłości i miskę ryżu. A pan Paweł o zasięgach porównywalnych z zasięgami programów informacyjnych mówi nam: nie dowiaduj się. Nie interesuj się, bo kociej mordy dostaniesz. Bierny bądź, przytul się.
Alleluja, Amen, Heja
Nie chcę wolności.
Ostatnio portal Radia Eska wypuścił z siebie epokowy tekst: kim jest Kubrick z piosenki Taco Hemingwaya.
Nie żartuję.
Pan Taco to taki trochę popularniejszy od pana Pawła piosenkarz (raper? chuj w sumie wie), którego słuchają miliony nastolatków. Zamiast 8 milionów odtworzeń jednej piosenki ma milionów 53.
Ja rozumiem, że czasy są takie, że weź nie pytaj, weź się przytul. Ale wkurza mnie to. Wkurza mnie, że dzieci muszą dowiadywać się, kim jest Stanley Kubrick z radia Eska i z piosenki pana Taco. Wkurza mnie, że prawdopodobnie nie wiedzą też kim był Hemingway z ksywki pana Taco (może warto to wyjaśnić w Esce?).
Wkurza mnie też, panie Pawle, że to wszystko może skończyć się tak:
TYLKO NA ESKA.PL: CZYM BYŁA WOLNOŚĆ Z PIOSENKI PAWŁA DOMAGAŁY? WYJAŚNIAMY
Alleluja, Amen, Heja.
Tekst powstał przy wsparciu Patronów.
A gdybyście i wy mieli ochotę rzucić we mnie monetą i wesprzeć moją pisaninę, to będę bardzo wdzięczny. Tu trochę o tym piszę. Jak chcecie, kliknijcie poniżej.
Palec w tyłku Filipa Chajzera, czyli idźcie na wybory • NIENAWIŚĆ.PL
[…] nie można glutenu?), ani ciąże nieznanych mi pań z nieznanych mi seriali, ani wynurzenia piosenkarzy, których muzyki nie słucham. Jednak tym razem reklama kusiła mnie wielkim wydarzeniem. Epokowym […]
wisznu
znaleziony komentarz graficzny do piosenki:
https://joemonster.org/p/1721194/wez
chaotycznamacka
Panie Borsuku, pan się przyzna, że pana ten płaszcz trzy czwarte tak bodzie 😀 Wydaje mi się, że to odżegnywanie się od polityki może być związane też z tym, że ludzie nie łączą tego, co ktoś mówi w sejmie z tym, co dzieje się w codziennym życiu: myślą, że polityka jest czymś odległym.
rude77
Ogólnie rzecz biorąc to z tzw. kulturą mainstreamowa nie jest dobrze, panie rezyserze (cytując klasyka). Choć nie znałem „twórczości” owego Pawła to sam złapałem się na tym, że nuciłem za Dawidem Podsiadłą i sp. ” ja nie chcę iść pod wiatr, gdy wieje w dobrą stronę. ja nie chcę biec do gwiazd, niech gwiazdy biegną do mnie, ja nie chcę chwytać dnia, gdy w ręku mam tygodnie. takie to miłe …” Otóż k.r.u.w.a o to właśnie chodzi… JEST FAJNIE, BEZPIECZNIE i jesteśmy w naszej strefie komfortu. puki mamy jakieś perspektywy, a ten cały zły świat polityki, tej z radio i tv i to nie tylko tej krajowej ale i zagranicznej – bo ciapatych u nas nie ma (sorry za rasistowskie określenie ale tak to funkcjonuje w Polsce) nie wchodzi mnie/nam z przysłowiowymi butami do domu to – weź nie pytaj… Tylko, że ten stan odrętwienoupojenia, marazmu ?! tylko, że owe czasy się skończą, prędzej czy później… Zmienia się makroklimat i ruchy migracyjne nie wynikają li tylko z sytuacji militarno-politycznej krajów z których ludzie uciekają a uciekają bo po prostu tam kończą się sprzyjające warunki mikroklimatyczne – susza i postępujące pustynnienie zamieszkiwanych rejonów. Tyle w temacie
Borsuk
W sumie trafne obserwacje. Ja akurat Podsiadłę przegapiłem
Szara
Ale Oni nie o polityce, tylko o twórczości artystycznej – no litości. Co do Pieśni Pana Pawła to się zgadzam, ale może skończmy z tą manią prześladowczą i nie doszukujmy się czegoś czego tam po prostu nie ma, np. w w/w twórczości Krzysia Zalewskiego, D.Podsiadły i Korteza. Oj tam, oj tam. Zwykłe Bicie piany.
Anna G
P. Domagała robi nadzwyczajną karierę. 28 milionów odsłon. Pozwoliłam sobie wkleić cytaty z Pana artykułu pod poniższym tekstem: https://muzyka.interia.pl/wiadomosci/news-pawel-domagala-z-nowa-plyta-1984-wez-nie-pytaj-i-ponad-27-ml,nId,2627606?parametr=najczesciej_czytane&iwa_source=najczesciej_czytane
Borsuk
Bardzo mi miło 🙂
wirez
Ja tak tego nie odbieram. Kwestia, jak to rozumiemy. Moim zdaniem jeśli mówi się o tłumach na ulicach, to jednak problem jest zauważony. Po prostu piosenka jest o miłości.
A co z Nosowską? Mnie ta piosenka parę lat temu wkurwiła. Mamy tu tej bierności dużo wincyj:
jameshellfire
A Sławomir to kolega Pawła z m.in. z kabaretu i mi znany z tego zajebistego wykonu „Miłość Biało Czerwona” https://www.youtube.com/watch?v=XJEPKzKaSs8
Tu nie ma żadnej magii – goście czeszą kasę ze śpiewania popu bo z kabaretu absurdu pewnie ledwie żyli. Że polewanie się szampanem i piosenki o miłości to dla części społeczeństwa jakaś forma „kurwienia” artystycznego to nic nowego. Ale na potęgę posępnego czerepu, przypisywanie „artystom” takich intencji !? Moim zdaniem przestrzeliłeś grubo.
jameshellfire
Polecam zapoznać się z inną twórczością tego Pana i btw. zajebistym kabaretem.
https://www.youtube.com/watch?v=gnwX4cVslrc&t=71s
Nie podejrzewam tych ludzi o bierność, oj nie.
Apolinary
A może po prostu lwia część narodu, która ma wszystko gdzieś, doczekała się swojego hymnu i między innymi stąd taka słuchalność tej piosenki?
Myślę, że bardziej by Ci się spodobał tekst Jacka Kaczmarskiego „Da capo” (ten z 1997 r.) – nieśpiewany niestety przez niego, więc i niepopularny, a bardzo na czasie.
Sir Jarek
Szanowny Borsuku. Długo mi zeszło na przetrawianie Twojego tekstu. Wybacz szczerość – ale jest lekko gupkowaty. Założenie, że konsumenci diskotojewszystko są zdolni do pogłębionej analizy tekstu jest co najmniej z czapy. Oni puszczają sobie te pierdy „muzyczne” żeby wyrwać panienkę – i tyle. Ale padło na dość podatny grunt interpretatorów – jakaś panna przyczepiła się do ‚Męskiego Grania” za niechęć biegnięcia pod wiatr – gdy wieje w dobrą stronę. Ale biedaczka zupełnie zapomniała (nie wiedziała?? …nie znała??) chyba tego: https://www.youtube.com/watch?v=mdjmh886Qns
Na takiej zasadzie interpretacyjnej można byłoby się nawet przyczepić do częstochowskich rymów niejakiego Wybickiego – biorąc pod uwagę dzisiejsze konotacje Bobra Humoru i Obczyzny.
Już widzę jak te ponad 3 miliony emigrantów łączą się z NARODEM …. – obśmiałem się jak norka ( ta norka to chyba Pana Młynarskiego)
Więc(zdania nie zaczyna się od „więc”) mam nadzieję, że tylko dałeś się wkręcić jakiejś znajomej w drugą stronę medalu kościelnych zakazów słuchania szatańskich wersetów Pink Floyd …i innych takich debilizmów.
Pozdrawiam serdecznie w oczekiwaniu na kolejną ucztę – bo ten akurat Twój wPiS to dość niestrawny zakalec.
rude77
Sir Jarek przyganiał kocioł… a sam trafiłeś kulą w przysłowiowego wróbla na dachu 😉 podlinkowany kawałek to odtwórcze granie (a nie męskie ;]) zrób risercz to zapewne znajdziesz… a co do braku chęci biegu do gwizd itd. Podsiadły i sp. spod projektu MG grupy browarów (bez lokowania produktu) to sam o tym pisałem i zgodzę się z ową panną, że niestety taki mamy klimat obecnie płynięcia z nurtem a część mainstreamowa w to się wpisuje. Ponadto taki drobny szczegół ten kawałek z linka to był 2016 r. więc nieco inna perspektywa czasowa i kilkanaście projektów ustaw większości parlamentarnej i rządowych bubli legislacyjnych demolujących m.in. trójpodział wadzy ;p itp. przed kawałkiem z Męskiego Grania AD 2018…
Monika
Tymczasem, o ile jednak odwołanie w tekście literackim Organka do wcześniejszego wytworu kultury wydaje mi się jakimś potworkiem bez sensu, o tyle w wyznaniu Domagały sens widzę i jestem w stanie go zaakceptować. Jako indywidualna reakcję na sytuację, która sobie sami montujemy. W tej sytuacji MUSISZ być za albo przeciw, MUSISZ się opowiedzieć, a całkiem często też MUSISZ się oburzyć, nawet gdy do końca nie wiesz o co chodzi i czy to o co chodzi to dobrze czy źle.
Więc jeśli w momencie, gdy na wrzask: Jesteś z nami czy przeciw nam???!!!!! ktoś odpowiada: sorry, ale chwilowo was wszystkich pierdolę – to ja go nawet rozumiem.
Być może dlatego, że oprocz spraw, w ktorych mam ewidentne przekonania, sa tez takie, w ktorych siedzę okrakiem na barykadzie. I wtedy szczerze mnie męczy maksymalna perswazyjnosc (Z obu stron) – musisz wspierać nas, MUSISZ nienawidzić tamtych, bo to chuje są, musisz się zradykalizować. Otóż są sprawy, za które jestem gotowa się bić oraz takie, które mam w dupie albo nie wiem jeszcze co o nich myśleć.
Jedno z czym mi nie po drodze to z frazą „weź nie pytaj” 🙂 Wczoraj przy zaćmienia miałam taką myśl, że z jednej strony jako ludzkość naprawdę poszliśmy do przodu. Nie da sìę nam bowiem wmówić, że krwawy księżyc to kara i gniew bogow za protesty pod sejmem. A z drugiej – że nie tak bardzo. Bo w kwestiach ekonomii, ordynacji wyborczej i systemów socjalnych wiedza większości osób jest równa wiedzy egipskiego chłopa o astronomii.
I dobrze, że to gorące tematy, bo szansa jest by się doedukowac.Tyle że my się właśnie nie bierzemy i nie pytamy. Tylko dajemy sobie wmawiać różne rzeczy z gotową tezą. A objasniacze rzeczywistości robią wszystko, byśmy przyjęli na wiarę co się da. Bo marzy im się że są kapłanami.
Przed poprzednimi wyborami zakochałam się w partii Razem podczas jednej z audycji w której dyskutowano o wieku emerytalnym w tonie klasycznym, czyli „hańba!”, ” a nie, tokonieczność, bo zginiemy!”. I tam kobieta z Razem wyjęła benchmarki z innych krajów z wyliczeniami i opowiedziała, co będzie jak podniesiemy o piec lat, o dwa, o rok lub wcale. W krótkiej perspektywie i w kilkudziesiecioletniej. I z uwzględnieniem szarej strefy. To było ożywcze i bardzo inne niż codzienny pakiet frazesow.
Więc jeśli już mam się kłócić z Pawłem w temacie kreowania postaw, to tu wlasnie. Weź, kurna, pytaj. Dociekaj. Szukaj argumentów i kontrargumentow. Najpierw sie zaciekaw. A dopiero później się napierdalaj.
Stanley
Witaj Borsuku,
Nie rozumiem, co Ciebie dziwi w tej sprawie? I co denerwuje? Przecież Ty sam na tym blogu tłumaczyłeś na czym polegają prawa popytu i podaży w szał biznesie.
Ta pioseneczka to zwykły clickbait.
Weź sam powiedz.
Kto zbierze osiem milionów kliknięć?
Pan Borsuk? Który się wkurzy i napisze: ludzie, co z wami? Dupy z was a nie wyborcy. Politycy robią was w wała. Ruszcie się. Zacznijcie ich rozliczać. Zacznijcie MYŚLEĆ! Który będzie przypominał, że obywatel oprócz praw ma również obowiązki. I to obowiązki wymagające pewnego wysiłku.
Czy pan Paweł w modnych spodniach i żółtych butach? Który ładnie pomalowany i ładnie sfotografowany zaśpiewa, że weź się przytul, weź olej brzydki świat, weź olej polityków, weź olej z pestek winogron jak będziesz wracała do domu.
No to kogo wybiorą reklamodawcy? Kto będzie miał miliony kliknięć?
Zresztą gdyby menedżer (ludzie, jak ja nienawidzę tego słowa!) pana Pawła był bardziej zapobiegliwy, to wykorzystując powyższą zbitkę słów, załatwił by mu dodatkową kasę za lokowanie produktu.
A wracając do adremu, czyli zarzutu, że piosenka to pochwała bierności wyborcy. A od kiedy to polski statystyczny wyborca jest aktywny? I od kiedy posiadanie praw wyborczych jest tożsame z postawą obywatelską?
Od (chyba) kilkunastu lat tłumaczy to ludziom pan Robert Brutter. Tłumaczy jasno i prosto; ło-pa-to-lo-gi-cznie i bezowocnie. „Czego chcą ludzie? Zarobić, rodzinę ustawić, potańczyć w dyskotece, trochę seksu i wakacje w Egipcie. Reszta ich w ogóle nie obchodzi.”
Z góry przepraszam pana Roberta za ewentualne nieścisłości, gdyż cytuję z głowy czyli z niczego.
A co do ładnego pana Pawła co tak ładnie śpiewa o miłości, to przypomniał mi się inny pan, co to też jest ładny, modny i śpiewa o miłości. Na jego korzyść przemawia też fakt, że niezgorzej posługuje się gitarą elektryczną.
Pan ów dwa lata temu wygenerował był z siebie utwór słowno-muzyczny. Utwór jest o tym, że – jak to trafnie ujął Janusz Józefowicz w pewnym filmie – „kocham Cię…. coś tam, miłości ma-a”.
No i ten ładny pan ze swoją wystylizowaną brodą, wystylizowaną fryzurką, w wystylizowanej kurteczce, odpowiednio sceniczne spocony staje przed mikrofonem i śpiewa, cytuję: „Moja miłość do Ciebie wciąż płonie, jak Mississippi w ogniu.”
Taaa….
Nie wiem czy pan Autor zapoznał się z filmem „Mississippi w ogniu” (tytuł angielski Mississippi Burning). Jest na tubie w wersji z polskim lektorem. Zebrał zawrotną ilość pięćdziesięciu sześciu tysięcy kliknięć.
Bo są dwie możliwości:
Albo się nie zapoznał, a jedynie spodobała mu się ta fraza, więc wkleił ją do refrenu, nie zastanawiając się nad jej znaczeniem.
Albo się zapoznał i „Mississppi w ogniu” naprawdę jest odzwierciedleniem jego uczuć do kobiety. Ale w takim wypadku wolę nie wiedzieć jakie są to uczucia.
To tyle w kwestii ładnych piosenek o miłości.
Dobrej nocy.
Stanley
Borsuk
Dzięki za komentarz Stanley 🙂 Lubię, gdy komentujesz.
Z tym Mississipi w ogniu to jakieś jaja. Nie znałem, ale poznałem teraz. I wow! Pan tekściarz wygląda mi tu na takiego, co używa różnych słów, bo gdzieś je słyszał, ale nie wie do końca, co one znaczą 🙂
Powinien iść krok dalej: Kocham cię mała / jak zmasakrowane ciała / Na nasze życie mam plan / Jak Ku Klux Klan / Alleluja, Amen, Heja / Kocham też zwłoki Jamesa Chaneya
wisznu
Powinieneś zostać tekściarzem jakiejś punk-rockowej grupy.
Zajebiście rymujesz:D
Borsuk
Haha. Dzięki! To byłoby super wyzwanie, ale oczywiście nie znam nikogo, kto by chciał ode mnie piosenkę 🙂
smokeustachy
A kto powiedział, że Polacy nie dorośli do demokracji. Generalnie sprawa jest prosta: W owych czasach panowało przekonanie, że jeśli sprawy zostaną zostawione samym sobie to naturalnie w wyborach demokratycznych mówiąc krótko wygra Kaczor. I to się okazało prawdą, rząd Olszewskiego powstał. Popularny był pogląd, że społeczeństwo było zamrożone za czasów komuny i teraz naturalnie powróci do czasów sprzed wojny i ówczesnych podziałów politycznych. Stąd różne tam kombinacje mające ów demokratyczny stan podważyć. Wysoka frekwencja musiała pomóc kaczystom stąd się wzięło zniechęcanie do polityki i dlatego mamy takie piosenki teraz.
Borsuk
Wysoka frekwencja zawsze jest wrogiem Kaczystów
Stanley
Czekam na Ciebie / pięć dni w tygodniu / Mój konar wciąż płonie / jak Mississippi w ogniu.
Monika
O, dzięki za ten komentarz. Też przeżyłam wstrząs słuchając o Mississippi. A że piosenka była hitem, to wstrząs przeżyłam że sto razy. Myślałam że tylko ja.
Szukałam też jakiegoś sensu, żeby nie sądzić pochopnie. Bo może on jest, tylko bardzo bardzo ukryty 🙂
Joanna Joy
On nie chce Wolnosci wystarczy my Milosc – zapewni mu ja Ministerstwo Milosci. Zreszta jak pamiętamy Wolnosc to niewola itd
ps. Lubie i cenie twoje teksty Borsuku
Joanna Joy
sorry za Pakistan mialo byc jak pamietamy:( Pakistan wykreowal mój jakże smartny telefon czy ja to moge wyedytowac
Borsuk
Joanna, ja mogę 🙂 Wyedytowałem. Dziękuję za komplement!
Joanna Joy
🙂
Anonim
Mam to samo skojarzenie 🙂
Anonim
Dzisiejszy wpis bardzo mi się skojarzył z książką „451 stopni Fahrenheita” Raya Bradburego. Pisarz świetnie przedstawił to, jak konsumpcjonizm, wygoda i podążanie za przyjemnością zniszczyły w ludziach chęć poznania świata, posiadania własnego zdania i dążenia do wolności. Już w latach 60′ przewidział, że ludziom zależy tylko na telewizorach wielkich na całą ścianę, pięknym, szybkim samochodzie i zabawie przy głośnej muzyce. A myślenie krytyczne jest „szkodliwe”, bo sprawia, że ludzie stają się „nieszczęśliwi”. Baradzo polecam wszystkim odświeżenie tej pozycji, ostatnio ją przeczytałem po raz kolejny po kilkunastu latach i jestem pod jeszcze większym wrażeniem, niż za pierwszym podejściem.
Borsuk
Ciekawa obserwacja, dziękuję 🙂
wisznu
No cóż. Popkultura też się miesza do polityki i mieszać się będzie, bo i polityka miesza się do kultury. tak było, jest i będzie.
Pamiętasz może, jak Big Cyc śpiewali „stare igły od strzykawek są tak tępe jak Wałęsa”?
Twórczość Kazika Staszewskiego jest w zdecydowanej większości zaangażowana politycznie…
(i tu przypomnieć chciałem: „wolność, po co wam wolność, macie przecież tyle pieniędzy…” oraz – tu jako całość –
)
A pamiętasz protest-songi Boba Dylana? Przypomnieć też chciałem Brassensa, genialnie zaśpiewanego przez Zespół Reprezentacyjny.
Oj, długo możnaby wymieniać. (na marginesie polecam film Sugar Man: https://www.filmweb.pl/film/Sugar+Man-2012-644473 )
Problem jest wtedy, kiedy twórcy nie próbują budzić mas z tego letargu, a zamiast tego śpiewają jakieś kołysanki, jak koleś o którym piszesz (swoją drogą – gdyby nie Twój tekst, jeszcze bym nie miał pojęcia o istnieniu faceta).
A jako odtrutkę na utwór Domagały, polecam to:
Niby tematyka podobna, ale zupełnie inna jakość, inna wymowa.
Borsuk
Protest songi były zawsze, a punk i rock – to setki protest songów. Tutaj widzę non-protest song, co dla mnie jest zjawiskiem nowym (ale ja mało znam współczesnej muzyki, więc może odkrywam po prostu Amerykę na nowo)
wisznu
Nawiązywałem do tego: „Kiedy popkultura miesza się do polityki zaczyna być niepokojąco.” Bo trochę się zagalopowałeś. Problem nie w tym, że popkultura miesza się do polityki, tylko wręcz przeciwnie, wolą śpiewać jakieś totalnie nijakie, neutralne teksty, byle się nikomu nie narazić, a przy okazji wychować pokolenie nijakich konsumentów.
Anty-protest songi też były:
https://youtu.be/D5K5l89mpV8
https://www.youtube.com/watch?v=KEYF2-lEsoA
😉
A tak na marginesie – Jak tak patrzę na świat, to mam wrażenie, że wszystko już było, ale tylko źli uczą się na błędach i wymyślają coraz to skuteczniejsze sposoby zniewolenia ludzkości. Jakoś tak zawsze łatwiej jest wykorzystać postęp w naukach ścisłych, psychologii i socjologii do wprowadzania cichaczem jakiegoś zamordyzmu albo wywołania kolejnej wojny. I każda szczytna idea zamienia się w totalitaryzm, będący karykaturą tejże.
Aż jestem ciekaw jak anarchia może stać się swoim przeciwieństwem;)
Borsuk
„Problem nie w tym, że popkultura miesza się do polityki, tylko wręcz przeciwnie, wolą śpiewać jakieś totalnie nijakie, neutralne teksty, byle się nikomu nie narazić” – a ja właśnie stoję na stanowisku, że gdy się chce śpiewać miałkie i neutralne teksty, to się śpiewa „miłoś miłoś w Zakopanem”, „przez twe oczy zielone”, czy „chodź do mnie mała, bo swędzi mnie pała”. I nie wkłada się do tego polityki, bo samo wspomnienie o polityce wywołuje u słuchacza dysonans – bo przecież słuchacz tego słucha, by od polityki się odciąć. A śpiewanie znienacka „weź się przytul, nie chcę żyć polityką” to jak śpiewania „nie myśl o różowym słoniu w pokoju”. No weź, nie myśl. Dlatego uważam, że to jest intencjonalne promowanie bierności.
A co do anarchii – jak byłem szczeniakiem, to nawet znajdowałem w niej jakiś urok. Ale gdyby zapanowała to właśnie – jak mówisz – pewnie szybko stałaby się właśnie zamordyzmem.
wxox
Nawiązanie do polityki akurat nieprzypadkowe. Jesteśmy krajem, który jest obsesyjnie wręcz zainteresowany polityką. Lub inaczej: jest zainteresowywany polityką, nawet jeżeli nie ma ochoty. Jedźcie do dowolnego kraju i włączcie telewizor. I policzcie ile minut jest o polityce. Nie szukałbym tu drugiego dna – polityka tak bardzo nas przygniata z każdej strony, że jawi się jako coś, od czego trzeba wiać. Na co zwraca uwagę podmiot liryczny, przeciwstawiając polityce te warzywka i miłość.
Borsuku, strasznie lubię Twoje pisanie, ale tym razem weź nie dorabiaj p**dzie uszu.
Borsuk
Tylko artysta nie nawiązuje do polityki (mam gdzieś politykę) tkwiąc zawieszony w jakiejś próżni. Nawiązuje w czasie najbardziej gorących lat, w czasie nieustannych protestów, w czasie łamania przez partię prawa i dążenia do jednowładztwa. Więc on nie mówi „nie oglądajmy tv, przytul się”, tylko „nie protestuj, przytul się, wolność to mrzonka”.
Matka Olka
„kup sobie te prezerwatywy Durex z importu”. Dopoki jeszcze mozna 😉 :/
Borsuk
Hah. Nie kracz
Olga
Takie czasy, że slychać wszędzie politykę. Z tego samego powodu nie mogę słuchać utworu Męskiego grania „Ja nie chcę iśc pod wiatr, gdy wieje w dobrą stronę” Nie umiem inaczej go odbierać jako songu oportunistycznego, zachwytu z dobrostanu panującego w pisolandzie.
Gosia
Pana w czapeczce nie kojarzyłam, natomiast Męskie granie z tym ich „Ja nie chcę iśc pod wiatr…” od razu bardzo niesympatycznie mi sie skojarzyło. A emocjonalnie stabilna jestem, chocby z powodu wykonywanej pracy.
Borsuk
Ja z kolei męskiego grania nie znam nic a nic
Gosia
Borsuku, leci reklama wszędzie i szlag mnie trafił, że Podsiadło, którego cenię, nagle zaśpiewał coś takiego! A przecież jeszcze nie tak dawno nagrał teledysk „W dobrą stronę”, gdzie ta „dobra strona” nie była dobra! Koniunkturalizm? Ironia? Przekaz podprogowy?
Borsuk
Nie znałem tego oczywiście. Ale fakt – też niepokojąco brzmi. Może my po prostu to interpretujemy w kontekście?
Tylko artyści powinni jednak cholera brać pod uwagę rzeczywistość, w jakiej tworzą, bo nawet jeśli nie mają nic złego na myśli (a Podsiadło raczej nie ma) – to wychodzi niezręcznie. Bo w określonej rzeczywistości ich utwór nabiera jednak nowego znaczenia.
Gosia
Nie, Borsuku! Nie interpretujemy, czy też nad-interpretujemy. Jeżeli ktoś ma trzy szare, w tym dwie pożyczone, zawsze złapie tylko ten wierzch. Reszta mu utkwi w mózgu i będzie jak z tymi babami, które spotkałam na zakupach wczoraj, na Placu Barlickiego w Łodzi. Tekst był taki: „No widzi pani, przez to PO Konstytucji nie można zmienić”. Borsuku! Te kobiety miały przynajmniej 10 lat mniej, niż ja!
Anonim
Alleluja, amen, chuja.
Borsuk
Hah
Supergoch
Poza normalną dawką depresji dzisiaj się czepię: porównanie do dzieci dających się dymac na plebanii jest IMHO nieodpowiednie. Te dzieci nie dają się dymac, to są ofiary wypadkowej siły instytucji, zaniedbania rodziców i pecha w zyciu. Polacy się bardziej dają dymac jak taka stereotypowa panna z tindera – chce być fajna i robić „co chce” a tak naprawdę wykorzystuje ją jakiś palant lub więcej takowych. Odnośnie piosenki fajnie byłoby zobaczyć, czy to naprawdę przypadek, czy może jednak to jest cześć kampanii. Ja jestem zwolennikiem takiej teorii spiskowej o memach z kwasniewskim – najlepszy w sumie prezydent wolnej Polski jest kojarzony głównie z wódka i to w każdej chwili może być wykorzystane do antykonstytucyjnej kampanii, ze niby chlor tę konstytucję pisał. To niby teoria spiskowa, nie mam cienia dowodów, ze ktoś tym kieruje, ale jednak trochę w nią wierze. Ciekawe jak z tym panem piosenkowiczem, Alleluja i do przodu.
Borsuk
Z tym Tinderem to rację masz
AN
Jak przeczytałem pierwszy akapit postanowiłem zapoznać się z tą twórczością – oczywiście ani ja ani żona nie znaliśmy tego kawałka i druga minuta ósma sekunda wstrząsnęła mną tak samo więc pewnie też jestem niestabilny.
Pozdrawiam i czekam na kolejny tekst!
Borsuk
Dzięki! Niestabilni wszystkich krajów łączmy się 🙂
Stanley
Sto lat temu słyszalem „Walc niezrównoważonych” w wykonaniu Piotra Bukartyka. I od tamtej pory szukam bezskutecznie. Bo to było „nagranie koncertowe” z czasów gdy na koncerty chodziło się z kaseciakiem na baterie.
A chciałbym jeszcze raz usłyszeć.
Mike
Podczepiłem pod tym wideo komentarz z linkiem tutaj. Pewnie skasują, a może ktoś z tych ośmiu baniek jednak to przeczyta i da mu to do myślenia. Aczkolwiek ostatnio odnoszę wrażenie, że wiele osób myślenie po prostu boli.
Borsuk
Dzięki!
BURY
Masz rację. Takich sytuacji mamy wiele. Miłość po grób, urabianie partnera, by „był ze mną”. Jako że jestem straszną przekorą pozwolę sobie na pewne skojarzenie. Szczególnie przez nadużywane w piosence słowo „weź”. Tu w refrenie. Tak się kończy taki związek…
Borsuk
Też ciekawe spojrzenie
cyan
no niezła piosenka xd
trochę mam ci za złe, żeś mnie teraz do niej skierował, bo gdyby nie ten tekst, to prawdopodobnie nigdy bym jej nie poznała. no ale (Pan Paweł by się nie zgodził ;), myślę jednak, że dobrze wiedzieć co się dzieje dookoła. także dzięki za kubeł zimnej wody… a tekst świetny jak zwykle, chociaż faktycznie, cytując samego ciebie, ciut się przypierdalasz. większość słuchaczy nie szuka drugiego dna jak ty (i chwała bodu, alleluja heja hop!) i po prostu cieszy się dźwiękami gitary. może w tym przypadku lepiej..
Borsuk
Dziękuję 🙂 Ja się przypierdalam, bo zawsze szukam tych den 🙂
Apolinary
Niestety, ludzie nie muszą się świadomie doszukiwać drugiego dna. „Nie chcę żyć polityką, kiedy tłumy na mieście”, „Nic nie muszę”, „Nie chcę wolności” – te słowa słyszy każdy. Zapadają. Mogą zostać ponownie użyte przez każdego słuchacza, gdy tylko ktoś zechce go uświadomić.
Prawidziwy Gracz
Myślę, że dzisiejszy artykuł traktuje sprawę zbyt biało-czarno.
Po pierwsze – zakładam, że artysta ma prawo do spłycenia rzeczywistości – zrobienia swoistego rzutu matematycznego. Pokazuje on tym samym stan umysłu osoby zakochanej, która rzeczywiście ma wszystko poza rzeczoną miłością w nosie. Stan ten większość z nas wspomina z rozrzewnieniem z okresu, gdy miało się 20 lat i prosty był ten świat. Miłość po 30 czy po 40 wygląda zupełnie inaczej.
O ile ja pamiętam mając lat 20 politykę miałem gdzieś tam głęboko, teraz przed 40 patrzę na rzeczywistość trochę inaczej. I zakładam, że autor piosenki nie promuje bierności politycznej a jedynie beztroskę wieku młodzieńczego.
Otwartym pozostaje pytanie czy jest to specjalnie dorobione drugie dno czy po prostu zagranie artystyczne, ale agresji mojej taki utwór nie wywołuje. Zapisuje się on po prostu w pewnej konwencji i tak ja to traktuję. Poza tym czasem mam ochotę na odrobinę rozluźnienia i puszczam sobie „Happy” Pharella Williamsa. Utwór piękny, radosny, energetyczny. Po jego wysłuchaniu nie mam jednak poczucia, że żyję w raju – i że mogę zacząć ufać politykom dowolnej frakcji 🙂 Po prostu konwencja i strojenie emocjonalne. Ogólnie wolę słuchać „Happy” niż „Obławy” Kaczmarskiego – ze względu na to, że podnosi to moją efektywność w pracy i polepsza relacje społeczne w moim najbliższym otoczeniu.
Pana wpisy bardzo szanuję – są rzeczowe, często pokazują rzeczywisto obraną z mięsa do kości. Czytam wszystkie 🙂
Brakuje mi w tym pewnej koncepcji konstruktywnej. Ja sam jestem za cienki by pchać się do polityki, ale wsparłbym każdego kto na fali tego wkurwu zbudowałby jakiś produktywny a charyzmatyczny plan dla naszego „Pięknego Kraju”. Niestety zbudowanie inicjatywy obywatelskiej jest aktualnie wyzwaniem organizacyjnym.
Jestem zatem jak Pan – Biernym Narzekaczem i z przyjemnością czytam Pana twórczość Nienawistną.
Pozdrawiam serdecznie Pana i Czytelników
Mike
Pełna zgoda, ale kluczowe na co Borsuk zwraca uwagę jest to:
„No, może jestem nienormalny, ale po mojemu nikt nie wplata polityki w piosenki lekkie, łatwe i przyjemne w sposób nieintencjonalny. Nikt przypadkowo i bezmyślnie nie zestawia polityki i „tłumów na mieście” w Warszawie, latem Anno Domini 2018, w czasie codziennych protestów i demonstracji ulicznych. Nie chce mi się wierzyć, że pan Paweł tego nie zauważył i tak mu się po prostu napisało przypadkiem, bo akurat o przytulaniu myślał.”
Jakoś w piosence Happy, tudzież innych lekkich i przyjemnych takich wkrętów nie ma.
Borsuk
Dziękuję Prawdziwy Graczu za komentarz 🙂 To o czym piszesz to ta pierwsza interpretacja. Mi chodzi o drugą i o to, że po prostu nie chce się wierzyć, że ktoś nieświadomie wplata politykę i bierność w miłość, bo żyje w próżni i nie wie co się dzieje na świecie. Jeśli pan Paweł robi to nieumyślnie – to to jest wtopa. Ale jeśli umyślnie – to brzydko mi to pachnie. Bo takie Happy nie wplata ci nagle dziwnych treści, jak cię już rozbuja i poprawi humor.
A co do koncepcji konstruktywnej – robię to, co mogę. Narzekam sobie głośno, bo przecież ani nie podpalę tego pierdolnika na Wiejskiej, ani tam nie wejdę z hasłem „głosuj na nienawiść”. Pozdrowienia!
Kris
I oczywiście w wideo fragment z koszykówką, a tu muszą być ludzie czarnoskórzy. Dno.
tadeusz
świetnie napisane! w punkt jak zwykle!