NIENAWIŚĆ.PL

Myśleliście kiedyś o tym, jak to jest umrzeć za Krystynę Pawłowicz? Za to, by Beata Kempa mogła w spokoju wypłacać sobie nagrody? Umrzeć za to, by poseł Pięta mógł zatrudniać kochanki w Orlenie, a miliony z budżetu mogły płynąć wprost do tłustych mord polityków? Być może w przyszłości się o tym przekonamy.

Nie chcę krakać i czarnowidzieć, serio. Ale wiem, że przyszłość ma nieskończoną ilość alternatywnych finałów. Że zależnie od naszych wyborów, zależnie od wyborów tych, którzy nas otaczają, wszystko może skończyć się źle. Że znamy z historii przypadki, gdy jedna iskra podpaliła świat, kraj, dom. Mój dom, twój dom.

Że istnieje możliwość, w której wszystko to skończy się niewesoło. To taki niepokój, który nachodzi mnie, gdy pomyślę sobie o scenariuszu, który kończy się rzeźnią i uświadomię sobie, że takie zakończenie ma prawdopodobieństwo większe od zera.

I umiem wyobrazić sobie ścieżkę, która doprowadzi nas tam, gdzie żadne z nas nie chciałoby się znaleźć.

Cytaty, które za chwilę przytoczę niekoniecznie pochodzą od ludzi z mojej bajki, ale może tym bardziej warto je przypomnieć.

– Pokój nie jest dany raz na zawsze – to Lech Kaczyński w Warszawie, podczas święta Wojska Polskiego w 2009 roku.

– Wolności nie zdobywa się na zawsze – to z kolei Jan Paweł II, też w Warszawie, w roku 1991.

– Pokój, jakim cieszymy się na kontynencie, nie jest dany raz na zawsze – to Angela Merkel w Bundestagu w 2011 roku.

Nie zrozumcie mnie źle, nie chodzi mi o to, by straszyć ludzi jakimś nieprawdopodobnym wydarzeniem. Jakąś hipotetyczną wojną. Nie.

Chodzi mi o to, by wyrazić mój osobisty niepokój i uargumentować jedną z moich tez. Ta teza brzmi: to politycy są naszymi naturalnymi wrogami, a nie sąsiedzi mający inne niż my poglądy.

Pisałem już kiedyś tutaj o pasożycie Toxoplasma gondii. Ten malutki pierwotniak dostaje się do organizmu żywiciela i wtedy zaczynają się dziać czary. Pasożyt wpływa na zachowanie swojej ofiary.

Jego pośrednim żywicielem są myszy. Gdy Toxoplasma gondii dostanie się do ich organizmu infekuje ich mózg, trwale wpływając na zachowanie swojego gospodarza. Pierwotniak wpływa na jeden niewielki obszar w mózgu myszy – ten odpowiedzialny za instynkt samozachowawczy. Ale robi to tak sprytnie, że nie wyłącza go całkowicie. Jaki miałby pożytek, gdyby jego żywiciel zginął natychmiast, w jakiś przypadkowy sposób?

Zachowanie myszy zmienia się w jednym, jedynym, ale bardzo ważnym punkcie. Pod wpływem pasożyta mysz przestaje odczuwać strach przed kotami. Gdy więc jakiegoś znajduje, to pcha się mu prosto przed nos. Szybko zostaje pożarta, a wraz z jej ciałem pasożyt trafia wreszcie tam, gdzie trafić chciał – do kociego jelita. Bo to kot jest jego żywicielem docelowym.

Wydaje mi się, że politycy są takim właśnie sprytnym pasożytem i wpływają na nasze zachowania wyłączając nam instynkt samozachowawczy. Że zmieniają nam w mózgu jakiś obszar i szczują nas na siebie nawzajem, by w spokoju móc ssać z podatniczego cyca, aż od przejedzenia robią się im się drugie i trzecie podbródki.

Dlaczego mieliby własnoręcznie walczyć z ludźmi, którym przeszkadzają ich przekręty? Jeśli wystarczy napuścić na siebie Polaków i  wtedy w imieniu darmozjada walczymy ze sobą? Jeśli sąsiad może walczyć z sąsiadem? To metoda znana od wieków – już możni senatorowie i konsulowie Imperium Rzymskiego szczuli motłoch na motłoch za pomocą trybunów ludowych. I dzięki temu w skonfliktowanym Rzymie żarli więcej niż mogli przełknąć.

Problemem tej metody pasożyta-polityka jest to, że czasem wszystko wymyka się spod kontroli.

Problemem motłochu jest to, że apetyty polityków rosną, a ich perspektywa się zmienia i czasem „wymknięcie spod kontroli” jest ściśle zaplanowanym wydarzeniem.

W styczniu 52 roku p.n.e. Rzym spłynął krwią, gdy rozdarły go rozruchy pomiędzy zwolennikami Klodiusza i Milona – byłych trybunów ludowych z aspiracjami politycznymi, których konflikt był przedłużeniem konfliktu znacznie poważniejszego dla historii świata – politycznej walki o wpływy między Pompejuszem i Juliuszem Cezarem.

W Rzymie w 52 p.n.e. też przecież świeciło słońce i większość ludzi żyła swoim życiem, nie wiedząc, że pasożyt ma już swój plan. Częścią tego planu było to, że Rzym płonął, kobiety były gwałcone przez bojówkarzy we własnych łóżkach, a mężczyźni wieszani byli za nogi i bici pałkami tak długo, aż życie wypłynęło z nich wraz z bólem i krwią.

W Jugosławii w roku 1992 też przecież świeciło słońce i też większość ludzi żyła swoim życiem. Aż dziesiątki tysięcy z nich zostało zamordowanych przez swoich sąsiadów i spoczęło w masowych grobach.

Słońce świeciło też przecież w Rwandzie w roku 1994.

Z tą Rwandą to mam tak, że ona pojawia się w moich myślach częściej niż inne masakry. Bo w plemiennym podziale na Tutsi, Hutu i Twa widzę przerażające analogie z polskimi, rodzimymi plemionami.

Być może chodzi też o to, że tam było trochę tak jak u nas. Wszystko eskalowało gwałtownie po tym, jak ich prezydent zginął w eksplozji samolotu.

Z tą różnicą, że w Rwandzie był zamach prawdziwy, niepowstały w umysłach szaleńców, jak z naszą katastrofą się stało. Ale też było to w kwietniu, równo 16 lat i 4 dni przed Smoleńskiem.

Juvénal Habyarimana, zestrzelony prezydent

6 kwietnia 1994 roku pochodzący z ludu Hutu prezydent Rwandy, Juvénal Habyarimana wsiadł na pokład prezydenckiego samolotu odrzutowego Dassault Falcon 50 o numerze rejestracyjnym 9XR-NN. Podczas podchodzenia do lądowania w Kigali maszyna została dwukrotnie trafiona pociskiem z rosyjskiej wyrzutni Strela. Zginęli wszyscy pasażerowie i załoga.

Do dziś nie jest pewne, kto stał za zamachem, ale najbardziej prawdopodobne jest to, że prezydenta zamordowali członkowie jego własnej gwardii.

Faktem niezaprzeczalnym jest natomiast to, że z powodu śmierci prezydenta zginęła też dwuletnia Aurore Kirezi *.

Rwanda. Aurore Kirezi, jedna z miliona

O Aurore wiemy dziś tyle, że lubiła pić mleko i była rozgadanym i wesołym dzieckiem. Wiemy też, że została spalona żywcem w kaplicy katolickiego kościoła w Gikondo, w którym schronili się Tutsi. Po zgwałceniu i okaleczeniu przerażonych kobiet, ogień podłożyli ich sąsiedzi – Hutu. Niektórzy oprócz kobiet zgwałcili też dzieci.

Rwanda, ciała przed kaplicą Gikondo

Francine Murengezi Ingabire miała lat 12, lubiła pływać, jeść jajka, czipsy i pić Fantę Tropical.

Francine została ścięta maczetą, chwilę przed tym, gdy sąsiedzi spalili małą Aurore.

Francine Murengezi Ingabire, Rwanda Genocide Memorial Centre

Co lubiła dziewięciomiesięczna Theirry Ishimwe nie wiemy, wiemy za to, że także została porąbana maczetą. Wiemy, że sąsiedzi cięli ją ostrzem na kawałki, gdy wciąż spoczywała w ramionach zrozpaczonej matki.

Wiemy, że maczeta była made in China i że takich maczet przypłynęło na okrętach do Rwandy równo 581 tysięcy. Wiemy, że w Chinach kupili je politycy za 750 tysięcy dolarów. Wiemy, że rozdali je sąsiadom pod pozorem pomocy dla rolników. Taki program Maczeta+

Wiemy też, że dźwięk głowy rozpłatanej taką chińską maczetą brzmi, jak pękająca główka kapusty.

Wiemy, że Aurore, Francine i Thierry to tylko trzy spośród miliona ofiar zamordowanych w Rwandzie w ciągu 100 dni po śmierci prezydenta. To, co mówi matematyka sami już z pewnością policzyliście.

Dziesięć tysięcy zamordowanych dziennie.

Z tymi Tutsi i Hutu to każdy wie, że to dwa plemiona, które pożarły się w dzikiej Afryce i wielka tragedia, ale przełączmy lepiej na „Na Wspólnej”, bo po co o takich strasznych rzeczach słuchać.

Tylko, że to nieprawda. To nie są dwa plemiona. To jeden naród podzielony przez polityków dla korzyści skorumpowanych i spasionych pasożytów. I warto poczytać o tym, bo ta historia z pewnością ma więcej wspólnego z Polską i Polakami, niż seriale stacji TVN.

Te plemiona były plemionami, owszem kiedyś, w niepamiętnych czasach, setki lat temu. Ale, gdy stopę na rwandyjskiej ziemi postawił biały kolonizator, był tam już jeden naród: Banyarwanda.

Biały kolonizator był Niemcem i przyczynił się do tego, że potem sąsiad sąsiada mordował maczetą za jednego dolara i 30 amerykańskich centów. Gustav Adolf von Götzen przybył do Rwandy w 1894 roku – równo sto lat przed ludobójstwem. I zanotował i wypuścił w świat zalążek propagandy, która skończyła się śmiercią miliona osób.

Von Götzen – niemiecki gubernator Afryki Wschodniej – wiedział, że poddanymi najlepiej zarządza się konfliktem. Dlatego przywołał starą afrykańską legendę i królewskiego syna opisał, jako „nieczarnucha”, tylko wręcz prawie białego człowieka o delikatnych rysach, „niepodobnych do małpy”. Jako lepszą rasę. Lepszą od tych ras do małpy – według Niemca – podobnych.

Faktem jest, że 100 lat temu z kawałkiem, Tutsi z rodziny królewskiej mieli nieco bielszą skórę od ciemnoskórych Hutu i wyższy od nich wzrost. W oczach Niemca na przegranej pozycji – oprócz Hutu – byli również Twa, niscy potomkowie Pigmejów, pierwszych mieszkańców tych ziem.

Faktem jest, że Tutsi rządzili w Rwandzie, a wykorzystana przez przebiegłego Niemca legenda nadawała im boskie namaszczenie. Bo w bajkach było tak: bóg Imana stworzył człowieka, który miał trzech synów: Gatutsi, Gahutu i Gatwa. Bóg poddał ich różnym próbom i wyszło mu, że najlepiej do rządzenia nadaje się Gatutsi, namaścił go na stanowisko i tak już zostało.

Ale religijna bajka nie niosła za sobą elementu rasizmu, który przywlókł ze sobą z Europy gubernator von Götzen. A który usankcjonowali potem Belgowie, wprowadzając w Rwandzie dowody osobiste z wyszczególnioną „rasą”: Hutu, Tutsi i Twa. I dzieląc jeden naród na trzy plemiona. Dzieląc go świadomie, jak to politycy, w imię własnych korzyści.

Sto lat później – gdy podział na plemiona nie istniał już w biologii, lecz tylko w biurokracji i mentalności, Hutu zamordowali w samolocie własnego prezydenta i zwalili wszystko na Tutsi.

To ludobójstwo było zaplanowane przez polityków. Oprócz zakupu chińskich maczet, poświęcili oni lata na antagonizację sąsiadów. A nawet rodzin, bo przecież ludzie pobierali się między sobą – Tutsi, Hutu i Twa. „Rasę” w dowodzie osobistym w Rwandzie dziedziczyło się po ojcu, więc kobiety Hutu rodziły Tutsich, a kobiety Tutsi – Hutu. Albo Twa, którzy w całym tym ludobójstwie mieli „bezpieczny” dowód osobisty.

Dowód osobisty kobiety Tutsi, Rwanda

Piszę „bezpieczny” – bo de facto dokumentów pozwalających na przeżycie właściwie nie było. Wszystko zależało od humoru sąsiada dzierżącego maczetę i od tego, czy akurat ma ochotę porąbać nas na kawałki. Więcej – politycy przed masakrą sporządzili listy Tutsich, ale również „umiarkowanych” Hutu i Twa. Umiarkowanych, czyli tych nie idących ślepo za partią, niegotowych do tego, by zgwałcić zwłoki sąsiadki i wypatroszyć jej syna, któremu do tej pory codziennie mówili „amakuru”, czyli „dzień dobry”.

Ci „umiarkowani” też byli wrogami partii i ich też się mordowało.

Rok przed masakrą politycy uruchomili też partyjne radio RTLM (Wolne Radio Tysiąca Wzgórz), które sączyło w uszy sąsiadów propagandę i dehumanizowało Tutsich. Nie mówiło się tam o nich inaczej niż „karaluchy”. A że w Rwandzie wielu Hutu było analfabetami, do tego zbyt biednymi na posiadanie telewizora, więc radia słuchali wszyscy.

Dla tych, którzy umieli czytać politycy zadbali też o odpowiednie gazety. Jedna z nich – „Kangura” – już cztery lata przed masakrą opublikowała Dekalog Hutu. Dziesięć przykazań, które pozwolę sobie przytoczyć w całości (za Wikipedią), bo jest w nich wszystko, czym pasożyt dzieli ludzi. Część z tych przykazań codziennie sączy się z naszych polskich mediów partyjnych.

1. Każdy Hutu powinien wiedzieć, że kobieta Tutsi, gdziekolwiek jest, pracuje dla interesów ludu Tutsi. Dlatego będzie uznany za zdrajcę każdy Hutu, który: a) poślubia kobietę Tutsi; b) przyjaźni się z kobietą Tutsi; c) zatrudnia kobietę Tutsi jako sekretarkę lub konkubinę.
2. Każdy Hutu powinien wiedzieć, że nasze córki Hutu są właściwsze i bardziej sumienne w zadaniach kobiety, żony i matki rodziny. Czyż nie są one piękne i szczere?
3. Kobiety Hutu, bądźcie czujne i starajcie się przeciągnąć swoich mężów, braci i synów na właściwą drogę.
4. Każdy Hutu powinien wiedzieć, że każdy Tutsi jest nieuczciwy w interesach. Jego jedynym celem jest władza dla jego ludu. Dlatego będzie uznany za zdrajcę każdy Hutu, który: a) zakłada spółkę z Tutsi; b) inwestuje swoje albo rządowe pieniądze w przedsięwzięcie Tutsi; c) pożycza pieniądze Tutsi albo pożycza od niego; d) sprzyja Tutsi w interesach.
5. Wszystkie strategiczne pozycje polityczne, administracyjne, ekonomiczne, wojskowe i policyjne powinny być w rękach Hutu.
6. Sektor edukacyjny musi być w większości Hutu.
7. Armia Rwandy powinna składać się wyłącznie z Hutu.
8. Hutu nie powinien dłużej litować się nad Tutsi.
9. Hutu, gdziekolwiek są, muszą działać zjednoczeni i solidarni, i mieć na uwadze losy ich braci Hutu.
10. Wszyscy Hutu muszą być nauczani na każdym poziomie o Rewolucji Społecznej roku 1959, Referendum roku 1961 i Ideologii Hutu. Każdy Hutu musi wszędzie głosić tę wiedzę.

1959 rok to wojna domowa, podczas której przegrane bojówki Tutsich przeniosły się na obrzeża sąsiednich krajów, a 1961 to referendum obalające monarchię, w wyniku czego nastały rządy Hutu. To tak informacyjnie – bo warto wiedzieć, że partyzanci Tutsi, siedzący w lesie na granicach, byli głównym straszakiem używanym przez polityków. Zagrożenie zza granicy, zagrożenie ze strony poprzednich rządzących – brzmi znajomo?

Cztery lata przed masakrą politycy Hutu powołali też do życia własne bojówki – Interhamwe. W założeniu byli to patrioci, którzy Rwandę nosili w sercu i mieli pracować dla jej wielkości. W praktyce, byli to ubodzy i przepełnieni nienawiścią do świata Hutu, którzy uwierzyli w partyjną propagandę. Do Interhamwe politycy chętnie przyjmowali też przestępców – złodziei, gwałcicieli i morderców.

Dobrze się przygotowały te pasożyty, co nie?

Więc (zdania nie zaczyna się od więc), gdy 6 kwietnia 1994 roku pasożyty zestrzeliły jednego ze swoich podczas lądowania, prorządowe radio RTLM dało sygnał do ataku.

– Zasmakujcie tego, czego kobiety Tutsi wam odmawiały – zachęcał prezenter Radia Tysiąca Wzgórz, miejscowy celebryta i piosenkarz Simon Bikindi, wyczytując nazwiska i adresy z listy Tutsich i „umiarkowanych”. I bojówkarze Interhamwe, oraz zwykli obywatele zasmakowali.

Simon Bikindi – celebryta, zbrodniarz, propagandysta

Jedną kobietę potrafiło gwałcić po kolei stu mężczyzn. Ci ostatni gwałcili już tylko jej zwłoki.

Jeden z ocalałych – wówczas 12-letni chłopak – ukryty w krzakach, widział taki zbiorowy gwałt na starej kobiecie. Bał się opuścić swoją kryjówkę i godzinami siedział skulony przy drodze, kilka metrów od zwłok staruszki, której jedyną przewiną był niewłaściwy zapis w dowodzie osobistym.

Gdy oprawcy odmaszerowali, nadeszła sąsiadka zamordowanej – starsza kobieta Hutu. Stanęła nad zmasakrowanym ciałem swojej koleżanki, zdjęła plastikowy klapek i bosą stopą zmiażdżyła jej i tak już okaleczoną pochwę. – Kobieta Tutsi to jest to i tylko to – powiedziała z pogardą.

Ocalone z pogromu kobiety opowiadają, że Hutu kazali synom gwałcić własne matki. Że ścinali tym synom głowę podczas tego okrutnego aktu tak, by krew spływała na piersi gwałconych. A potem, w tej krwi, gwałcili zgwałcone jeszcze raz i jeszcze. I jeszcze.

O tym, że rozcinali je potem, jak prosiaka – od krocza do szyi.

Ocaleli opowiadają o rozjeżdżaniu dziesiątek ofiar buldożerami.

Opowiadają o krojeniu mężczyzn żywcem, na kawałki. Po plasterku.

O wbijaniu ich na zaostrzone pale, o paleniu żywcem.

O tym, jak wielu szukało ratunku i schronienia u swoich przyjaciół. U najbliższych, z którymi przegadali niejedną noc i wychylili niejedno piwo z mąki sorgo. O tym, jak kumpel, z którym przyjaźnisz się całe życie mówił nagle „człowiek nie przyjaźni się z karaluchem” i wyciągał maczetę, którą dostał od partii.

O tym, jak wiązali dziesiątki dzieci sznurami – jak korale – i wrzucali do rzeki, radośnie patrząc, jak toną.

O tym, jak niektórzy przetrwali zagrzebani pod stertą trupów swoich bliskich, przez wiele dni żywiąc się tylko płynami ustrojowymi wyciekającymi z gnijących w słońcu zwłok swoich żon, mężów i dzieci.

O tym, jak w szkole w Murambi rozstrzelano 27 tysięcy ludzi za jednym zamachem, a ich trupy zasypano wapnem. Całe rodziny.

Opowiadają, że kula z karabinku AK-47 była wybawieniem, bo o takiej śmierci marzyli wszyscy.

Że zastrzeleni przez wojsko uważani byli za szczęściarzy, że najgorzej było dostać się w ręce sąsiada, któremu przez lata mówiło się codziennie „amakuru”.

Masakra trwała sto dni, aż wreszcie te partyzanckie bojówki Tutsich – którymi straszyło radio – przybyły z Zairu (Konga), Ugandy, Tanzanii i Burundi, wkroczyły do Rwandy i wystrzelały rolników z maczetami i rządowych żołnierzy.

My – obywatele pierwszego świata – nie zrobiliśmy wtedy dosłownie nic. Nasi dzielni, biali żołnierze sił ONZ w niebieskich hełmach stali tam i patrzyli na płonące szkoły, szpitale i urzędy. Na rzeki krwi.

W takich urzędach miejscowe władze najpierw gromadziły osierocone, przerażone dzieci obiecując im pomoc. I miskę fasoli. Gdy w urzędzie zgromadzono ich odpowiednio wiele, wpuszczano do środka Interhamwe z maczetami i widłami. Dziesiątki tysięcy dzieci zginęło w ten sposób tylko dlatego, że zaufało władzy. Że myślało, że politycy otoczą je ochroną.

Dziś w Rwandzie jest tak, że dalej sąsiad mieszka obok sąsiada. Dalej ten, co gwałcił i mordował mieszka obok braci, sióstr, synów i córek tych, których zmasakrowane zwłoki zostawił w przydrożnym rowie. Codziennie mówi im „amakuru”. I kłania się grzecznie. I udaje, że zapomniał, że chińską maczetę za 130 centów amerykańskich zakopał przezornie za domem z czerwonej gliny.

Bo dziś maczetą chwalić się nie należy, dziś w Rwandzie znów rządzą Tutsi. A raczej powinienem napisać – politycy Tutsi.

I oni mają swoje kolejne plany.

A co w tym wszystkim jest nauczką dla nas? Białych, sytych Europejczyków, którym wydaje się, że największym zmartwieniem jest obecnie to, że litr benzyny jest powyżej 5 zł, PiS nie jest lubiany w Unii Europejskiej i wprowadza do sądów kolegów Zbigniewa Ziobry?

Po mojemu to, że jeśli nie będziemy czujni możemy w końcu usłyszeć „amakuru„.

Dla mnie 2-letnia Aurore, 12-letnia Francine i 9-miesięczna Thierry to symbol tego, że jeśli pozwolimy pasożytom zamieszkać w swoich organizmach możemy skończyć, jak te dziewczynki. I nie chodzi tylko o polityków Hutu, czy Tutsi, PiS, czy Platformy.

To nie my – Polacy – dzielimy się na oddzielne plemiona, które muszą zwalczać siebie nawzajem. To nie wyborca PO ma szarpać wyborcę PiS za fraki, to nie wyborca PiS ma obrzucać obelgami wyborcę PO. Czy SLD, czy PSL, czy Kukiza, czy kogo tam cholera jeszcze.

Musimy zrozumieć, że oddzielnym od nas plemieniem są oni – politycy. My tworzymy jeden naród – owszem, różnimy się, nie zawsze się lubimy i nie zawsze zgadzamy. Ale nie możemy pozwolić tym tłustym wieprzom, tym pierdolonym Toxoplasmom gondii doprowadzić do tego, byśmy walczyli ze sobą w ich imieniu. Pod ich partyjnym sztandarem.

A walczymy. Walimy się po łbach aż furczy. Powoli zaczynamy się nienawidzić. Powoli tworzymy własne Dekalogi Dobrego Hutu, powoli tracimy z oczu prawdziwego wroga, a całą naszą gorycz, żal i wkurw skupiamy na sąsiedzie.

A im, politykom-pasożytom, przecież tylko o to chodzi. Czy mogliby paść się na naszym cycu podatniczym, doić miliony złotych z naszych ciężko zarobionych pieniędzy, gdybyśmy nie byli zajęci wzajemną nienawiścią kropka pl?

Czy mogliby nas mieć w pogardzie, szydzić z nas, okradać i obrażać, gdybyśmy nie nabierali się na ich prymitywne sztuczki?

Te ich sztuczki są naprawdę prymitywne. Ale działają.

Rządowy pupil Jan Pietrzak już wzorem Radia Tysiąca Wzgórz nazywa nas robactwem. Dehumanizuje nas. Ten chodzący oksymoron – nieśmieszny satyryk – mówi o ludziach niegłosujących na PiS „wszy, mendy, gnidy, pluskwy”. W Rwandzie były „tylko” karaluchy, widać postęp.

Jan Pietrzak wziął od rządu PiS za te teksty o pluskwach już milion złotych w rozmaitych dotacjach z naszych podatniczych pieniędzy.

40 tysięcy miesięcznie politycy płacą Danucie Holeckiej i jej kolegom z „Wiadomości” TVP za codzienne antagonizowanie nas, Polaków. Za wmawianie nam, że konflikt dwóch plemion jest kluczem do dobrobytu i tego, byśmy wstali wreszcie z kolan.

Za wmawianie nam, że mamy nienawidzić siebie, a nie ich – polityków z partii rozmaitych.

Bo przecież oni skłócają nas niezależnie od tego, która partia akurat okupuje nasz kraj.

Partie obecnie opozycyjne, może z mniejszą siłą i zasięgiem, ale też mają swoje za uszami. Kaczyński nie jest jedynym politykiem, który dzieli, by rządzić. Te pogardliwe „moherowe berety” w ustach Donalda Tuska pamiętam bardzo dobrze. Pamiętam też pogardę dla proletariatu i dla ubogich, przez którą Platforma przegrała w końcu wybory.

Obecne pasożyty mają pogardę dla nas, poprzednie pasożyty miały pogardę dla nich. A my dajemy się im rozgrywać, jak dzieci.

Bojówek Interhamwe jeszcze chyba u nas nie ma, ale połóżcie rękę na sercu i szczerze powiedzcie, że nie wierzycie, że w godzinie próby część z nas nie chwyci chętnie za maczetę?

Czasem mam wrażenie, że kontenery z tanimi maczetami z Chin już płyną do Polski.

Pasożyt w naszych mózgach jest silny. Pytanie, co z tym zrobimy. I po której stronie wreszcie staniemy: po stronie polityków, czy po swojej własnej.

Aurore, Francine i Thierry nie miały takiego wyboru. My jeszcze mamy.

* Historie z Rwandy, w tym m.in. historię Aurore, Thierry i Francine poznałem dzięki znakomitej książce Wojciecha Tochmana „Dzisiaj narysujemy śmierć”, którą gorąco polecam.

Tekst powstał przy wsparciu Patronów.
A gdybyście i wy mieli ochotę rzucić we mnie monetą i wesprzeć moją pisaninę, to będę bardzo wdzięczny. Tu trochę o tym piszę. Jak chcecie, kliknijcie poniżej.