Siedź na dupie, czyli koronawirus w Polsce

Efekt motyla jest wtedy, kiedy na targu w Wuhan Chińczyk odcina głowę nietoperzowi, a ja pół roku później po raz pierwszy w życiu muszę zgodzić się z premierem mojego kraju.

Albo gdy rozbuchany kapitalizm kończy się racjonowaniem mydła po trzy kostki na głowę i płaczem Maryli Rodowicz, która nie ma na rachunek za gaz. Jest wtedy, gdy koronawirus spowoduje, że gaz w rurach przestanie w końcu płynąć, a modelka z Instagrama zamorduje sąsiadkę za paczkę makaronu Lubella, którą zje na sucho, bo wodę też już odetną.

Koniec świata nigdy nie miał wyglądać widowiskowo.

Przyzwyczailiśmy się myśleć o nim jako o kulminacyjnej scenie filmu lub o finałowym odcinku ósmego sezonu serialu na Netflixie. Łączą się wszystkie wątki, wszyscy bohaterowie spotykają się w sposób mniej lub bardziej konfrontacyjny, są kule ognia, jakieś nagie piersi i wystrzały, scenografia za milion dolarów i efekty komputerowe.

I ten wkurwiający facet w reklamie, który krzyczy „ULTRA HD!!!”. Zamknij mordę wreszcie.

Koniec świata nigdy nie miał wyglądać widowiskowo i nie będzie żadnego HD.

To nigdy nie miało wyglądać filmowo, bo koniec świata nadszedł już przecież przynajmniej kilka razy i nigdy nie wyglądał tak, jak się spodziewaliśmy. I u ciebie już przecież nadszedł i u mnie.

Pamiętasz?

Czasem jest to śmierć kogoś bliskiego, czasem śmierć twoja – tak w środku. Takim końcem bywała nawet śmierć miłości, co to miała być zawsze i do końca, a skończoną okazała się być.

Czasem jest nim wojna: jak ta w Rwandzie, Jugosławii, na Ukrainie czy w Gruzji. Bo nawet ta ostatnia, szybka, zapomniana i malutka, była końcem świata dla 175 zabitych. I dla wszystkich, których świata częścią ci zabici byli.

Czasem koniec świata to smog duszący ci płuca i katastrofa klimatyczna, która zabije część z nas już za 10-20-30 lat – niezależnie od tego jak poradzi sobie z nami koronawirus. To na przykład susza i pustynia obejmująca województwo łódzkie już za 10 lat. To pożary na końcu świata, huragan w Azji i w naszym swojskim Rytlu, który przecież dla kogoś też końcem świata był.

No, ale nie siedzimy tutaj, by mówić o tym co zabije nas za 20 lat, prawda? Przyszliśmy tu pogadać sobie o tym, że koronawirus, ten uroczy COVID-19 już nas zainfekował.

Bo jeszcze nie mamy go w płucach, a już mamy go w mózgach.

Z tą Marylą Rodowicz to jest na przykład tak, że przez koronawirusa nie może chwilowo śpiewać tych swoich piosenek, że szparka sekretarka i niech żyje bal za kilkadziesiąt tysięcy od występu. Więc lamentuje, że nie ma na zapłatę rachunków. Serio, serio.

Koronawirus to koniec osobistego świata Rodowicz Maryli i baloników na druciku. Dla innej Maryli – na przykład tej samotnej matki, sprzątaczki na umowie śmieciowej 1800 do ręki – końcem świata z kolei jest strach o dziecko i o mamę w wieku podeszłym. Bo z kim dziecko zostawi, gdy zamknęli szkoły? A do tego mamę może zarazi? Sprzątać elegancki biurowiec na Domaniewskiej w Warszawie przecież trzeba. Mydło wymieniać częściej w dozownikach i dezynfekować biura, bo korposzczury nagle zaczęły myć ręce po szczaniu i wymogły dodatkowe środki ostrożności na swoim zarządzie. Tym samym, który na co dzień obciąża pracowników nadgodzinami, a potem wysyła im korporacyjny biuletyn o tym, jak zdrowotne właściwości ma odpowiedni balans między pracą, a życiem.

I żeby zdrowo się wysypiać. Keep healthy.

Pani Maryla – ta od sprzątania, nie od kolorowych jarmarków – nie śpi zdrowo, bo wie, że ona pracy zdalnej robić nie może. Chwilowy koniec świata pod tytułem „nie mam z kim zostawić córeczki, bo zamknęli szkołę” szybko zastąpił nowy koniec świata. Zamknęli też biurowiec na Domaniewskiej, bo koronawirus. Specjaliści od sprzedaży i marketingu przeszli na pracę zdalną, a pani Maryla od mopa i wycierania biurek jest niepotrzebna i nikt jej już nie zapłaci za marzec. I nie ma na leki dla mamy. I na ratę kredytu chwilówki z tej radosnej reklamy, gdzie cała rodzina śpiewa i głaszcze psa. Słyszeliście to przecież w telewizorze. „Mam plan, wykonam go sam”. Powieszę się tam. Sam. Sama. RRSO 79,58 procent.

Na te adidasy wymarzone dla małej i na książeczkę o tej księżniczce Disneya też nie ma i chyba nie będzie, bo pandemia. To jest być albo nie być, to jest człowiek śmieciowy na śmieciowej umowie, któremu nie dość, że lekarz nie przysługuje, ale jakakolwiek godność, stabilizacja i spokój duszy umęczonej. Dla którego takie egzotyczne słowa jak etat, L4 i stabilność finansowa to pojęcia, które w kapitalizmie z Domaniewskiej znaczą mniej więcej tyle co „panujemy nad sytuacją” w ustach premiera naszego kochanego Mateusza.

Ale, jak powiedziałem na wstępie, odwrotu nie ma. Anuszka już rozlała olej, krew dzikich zwierząt pomieszała się na targu w Wuhan, a ja wreszcie się muszę zgodzić z premierem mojego kraju.

Siedź na dupie.

On tak nie powiedział, bo wystrugany jest z drewna wierzby płaczącej. Ja tak mówię. Ale chodzi nam obu o to samo.

Mateusz ogłosił decyzję ministra zdrowia o tym, że zamyka granice, knajpy i tak dalej. Że w domu mamy wszyscy siedzieć, jeśli kapitalizm akurat nie zmusza nas do poszukiwania kilku groszy na wyludnionych ulicach – jak panią Marylę jedną i drugą. Nie swoją decyzję premier Morawiecki ogłosił, a decyzję ministra Łukasza Szumowskiego, bo to on dziś sprawuje władzę w naszym kraju.

I to kolejna decyzja, z którą się zgadzam. Nie dlatego, że daję Szumowskiemu jakiś kredyt zaufania. Ale w dobie koronawirusa wolę oddać ster lekarzowi niż banksterowi lub człowiekowi mieszkającemu tymczasowo w pałacu przy ul. Krakowskie Przedmieście 46/48. I chyba nie tylko ja.

W momencie, gdy piszę te słowa koronawirus (oficjalnie) zabił 5088 osób na świecie, w tym dwie w Polsce. Pamiętam świńską i ptasią grypę i pamiętam co wtedy robiłem w mediach. W tamtych czasach wszyscy dziennikarze też robili wszystko, by zainteresować tą chorobą ludzi. Żeby czytali, żeby klikali, żeby wydali te 2 zł na tę czy inną gazetę. Pamiętam relacje z przewozu karetką jednej z pierwszych pacjentek i dramatyczne odliczanie do 182, bo właśnie tyle osób zabiła w Polsce pandemia (tak, tak) AH1/N1 w roku 2009 i 2010. Ta pandemia rozprzestrzeniała się tak szybko, że nawet WHO uznała za bezcelowe liczenie zarażonych i zmarłych. Mamy więc tylko szacunki – od 150 tys. do 600 tys. zabitych. Od 150 do 600 tysięcy osobistych końców świata.

Robiliśmy wtedy mediach gigantyczny szum. Bezskutecznie. Dziś jest inaczej. Dziś słuchają wszyscy i domagają się więcej.

Ptasią i świńską grypę wszyscy mieli tam, gdzie do tej pory Mateusz miał ministra Szumowskiego, którego Mateusz słucha się teraz jak Maryla Rodowicz słucha brzęku monety.

Nikogo nie interesowała ptasia i świńska. Ta pierwsza ma śmiertelność na poziomie 50-60 procent (tak!), a druga – kilku. Koronawirus COVID-19 zabija podobno ok. 2 proc. zakażonych, choć to pewnie szacunki zawyżone.

Dlaczego?

Bo to inaczej niż ze świńską i ptasią. To jest nowe i nie jest grypą. Wielu ludzi (to my, mówię tu o nas) już jest chorych, ale niezdiagnozowanych. Przy określaniu śmiertelności tej nowej choroby bierzemy statystykę potwierdzonych przypadków z całego świata i – w uproszczeniu – dzielimy ją na ilość zmarłych. Ale w równanie nie włączamy setek tysięcy (?) chorych, lecz niezdiagnozowanych i bezobjawowych. Więc (zdania nie zaczyna się od „więc”) śmiertelność koronawirusa COVID-19 może wynosić 2 procent, ale może i pół albo 0,1.

Czy to ma jakiekolwiek znaczenie?

Nie.

Nie ma to znaczenia wobec indywidualnego końca świata.

Dodatkowo o koronawirusie nie wiemy wiele. Nie znamy nawet jego współczynnika reprodukcji. To nieatrakcyjne językowo pojęcie sprowadza się do skrótu R0 i oznacza ile osób może zarazić chory. Dla grypy R0 jest w okolicach 1, czyli jeden chory zaraża przeciętnie jedną osobę. Koronawirus ma ten współczynnik od 2 do nawet 4. Przy czym wszystko jest płynne i nieznane, bo jedna kobieta w Korei odwiedzająca różne miejsca modlitw w nadziei na uleczenie duchowe może być odpowiedzialna nawet za 61 proc. zachorowań w całym kraju.

Więc (zdania nie zaczyna się od „więc”) to jest zakaźne i mało o tym wiemy i siedź na dupie. Od siedzenia na dupie umiera mniej osób niż od obustronnego zapalenia płuc.

Dlatego wreszcie zgadzam się z Mateuszem i powtarzam: siedź na dupie. Jeśli możesz, jeśli ten zajebiście wolny rynek pracy nie zmusza cię do kaszlenia na ludzi w autobusie w drodze do pracy, do wycierania swoimi dłońmi wszystkich wydzielin w miejscach publicznych, do wymiany doświadczeń drogą kropelkową – siedź kurwa na dupie. W domu siedź i dwa tygodnie nie wychodź.

Tym, w czym nie zgadzam się z Mateuszem i z jego aktualnym zwierzchnikiem Szumowskim są sytuacje typu pani Maryla (nie ta od śpiewania za 40 klocków, ta druga). Nie zgadzam się i uważam, że nawet w tej kwarantannie, na którą niebawem trafi większość z nas musimy pamiętać o ludziach w sytuacji dramatycznej. I szukać ich i pytać uprzejmie „w czym mogę pomóc”. Bo państwo i politycy nie myślą o tych ludziach nigdy, więc nie pomyślą i teraz. A kim będziemy my, kiedy w czasach zarazy zapomnimy o tych najsłabszych? Staniemy się Mateuszem, a tego ani ja, ani ty byśmy nie chcieli…

Ale z resztą rządowych decyzji po raz pierwszy zgadzam się jak najbardziej i nieironicznie. Zamknijmy Polskę na chwilę i siedźmy na dupie. I kup sobie człowieku te racjonowane trzy kostki mydła na głowę w dniu, w którym kapitalizm umarł. Kup sobie makaron, puszki z fasolą i cebulę. I siedź na dupie.

Dwa tygodnie w domu to nie koniec świata.

Koniec świata jest końcem świata. I ani ja, ani ty nie chcielibyśmy go zobaczyć. Zwłaszcza, że on nigdy nie wygląda jak na filmach. Ale ty – jak w filmach – możesz mu zapobiec. To jest łatwe, nawet bardzo łatwe. Po prostu pomagaj pani Maryli i na dupie siedź.

No, chyba że chcesz być Jarosławem Kuźniarem, tym upiornym wyrzutem sumienia mojego zawodu. Człowiekiem pustym jak półka ze srajtaśmą w Biedronce.

Jarosławem Kuźniarem, który ma do powiedzenia następujące słowa: Zamykanie szkoły po szkole, wyganianie dzieciaków z przedszkoli, wygaszanie imprez, blokady kin, muzeów, teatrów to czyste szaleństwo. Od polityków i mediów oczekiwałbym opanowania, dojrzałości, braku manipulacji i sensacji. Wiem, za dużo. Pisałem ten post przez 30 sekund z wirusami na klawiaturze, w biurze, gdzie ktoś kichnął. Wczoraj kawę parzył mi barista, który był na nartach we Włoszech. Cholera wszyscy żyjemy. Mało tego, wygląda na to, że #coronavirus też będzie żył długo. I mutował, jak grypa robi od lat.

Nie bądź Jarosławem Kuźniarem.

Nie słuchaj głupich ludzi. Myj ręce. Siedź na dupie. Nie ssij palców baristy wracającego z urlopu. Kup makaron, świece, zapałki i zgrzewkę wody. Kup je również komuś, kto ich potrzebuje. Nie zbiedniejesz, bez przesady. I oddychaj. Spokojnie.

Koniec świata nigdy nie miał wyglądać widowiskowo. I razem możemy sprawić, że ten koniec jeszcze końcem nie będzie.

Że uda się nam. Że może. Że oby.

Razem możemy coś zrobić. Coś.

I wtedy mnie, ciebie, obie Maryle i Jarosława Kuźniara zabije dopiero burza piaskowa w roku 2030.

Siedź na dupie.

 

---

Tekst powstał przy wsparciu Patronów.
A gdybyście i wy mieli ochotę rzucić we mnie monetą i wesprzeć moją pisaninę, to będę bardzo wdzięczny. Tu trochę o tym piszę. Jak chcecie, kliknijcie poniżej.