NIENAWIŚĆ.PL

Rok. To już rok z górką, jak siedzę w ciasnej celi mikroskopijnego, betonowego pudełka na kredyt w banku przez dwa „N” i dwa ”L”. To już rok, jak ciągle i wciąż umierają dookoła ludzie, a karetki pod oknem wyją nieustannie. To już rok, jak chcę bić po ryjach i krzyczeć. To już rok, jak na wszystko mam jednak wyciszone.

Mam na to wyciszone, bo inaczej zwariowałbym przecież. Normalnie i po prostu odpierdoliłoby mi od tego wszystkiego i zaraz znów trzeba by było zakładać szwy na łukach brwiowych i pić do rana na smutno.

Walcz lub uciekaj – to jedyne dwa tryby, jakie ewolucja wdrukowała w nasze mózgi. Ten pierwszy prowadzi do kłopotów, ten drugi do problemów. Tak to jest już wszystko ułożone, a koronawirus tylko nam o tym przypomniał.

Mam na to wszystko wyciszone, w głowie włączyłem tryb „nie przeszkadzać” jak w telefonie, a mimo to codziennie widzę Twarz Epidemii i patrzę w jej przystrojone drogimi okularami oczy.

Rok to całkiem sporo. Tyle można dostać na przykład za pobicie. Ja dostałem obecny wyrok dlatego, że w dalekich Chinach ktoś babrał się w krwi nietoperza, czy innego łuskowca, a moim krajem rządzą ludzie bez kręgosłupów i honoru. Wiem, wiem – teoria o łuskowcach traci już zwolenników, ale ta o kręgosłupach całkiem realna jest.

Rok temu zostałem zamknięty na pracy zdalnej, a to oznacza dwie rzeczy.

Rzecz pierwsza: teoretycznie moja firma uratowała mnie mnie w ten sposób przez zarażeniem. Bo te trzy tygodnie, kiedy w gorączce plułem płucami nie mogąc dodzwonić się do lekarza podobno się nie liczą. Tak powiedział test zrobiony o dwa tygodnie za późno. Wtedy jeszcze tym pierdolnikiem zarządzał minister Szumowski i przekonywał mnie codziennie na konferencjach, że jak wynik negatywny to negatywny i na chuj drążysz temat.

Wielu z nas uwierzyło temu Szumowskiemu, ale o tym za chwilę.

Rzecz druga to prosty fakt, że człowiek zamknięty obecnie w domu nigdy nie wychodzi z pracy, której jest znacznie więcej niż w normalnych czasach. I siedząc tak sobie, pracując w domowym areszcie mogę na przykład liczyć karetki. Nie potrzebuję wcale biurokratycznych chrząknięć ministra Niedzielskiego, ani widoku flagi mojego kraju, którą Morawiecki potrafi wepchnąć nawet na maskę, w którą chucha wyziewami i pluje kropelkami śliny. Nie potrzebuję falującej grzywki rzecznika Andrusiewicza i żółtych pasków w TVN24, by wiedzieć kiedy są wzrosty.

Za oknem mam ulicę, która nie prowadzi bezpośrednio do żadnego szpitala. W czasach, których większość z nas już nie pamięta – czyli jakiś rok temu – karetka na sygnale jeździła nią może raz na dwa dni.

W ciągu ostatniej godziny przejechało ich już siedem.

Przez ten rok patrzyłem w zmęczone oczy ministra Szumowskiego, potem w technokratyczne soczewki robota Niedzielskiego i odbierałem informacje o kolejnych znajomych, którzy zapadli na to cholerstwo. Słuchałem też o ludziach młodszych ode mnie, mających lepszą kondycję niż ja, których choroba zabiła w trzy dni.

Choroba, albo nieudolność ludzi, którzy mieli z nią walczyć.

Z tym Szumowskim to na przykład było tak, że jak miał czas przygotować nas na tę cholerną jesień i zimę to po prostu zapłacił moimi pieniędzmi jakiemuś handlarzowi bronią, a potem podał się do dymisji. Kraj z tektury, to i lider z dykty.

Siema! Elo!

No, ale oczy miał takie zmęczone.

Strategią Szumowskiego i jego następcy było na przykład to, że jak Duda Andrzej chciał sobie pojeździć na nartach (bo nudzi się nie mając nic do roboty) to nagle na stokach wirus nie atakował.

Andrzej też nie jest zresztą najostrzejszym ołówkiem w naszej szufladzie.
Tak, jak pan Żulczyk powiedział.

Znowu karetka przejechała. Ósma.

Z tymi karetkami to jest tak, że Twarz Epidemii codziennie mówi mi, że ja ich wcale nie słyszę. Że jesteśmy w całkiem dobrej sytuacji i nie jest wcale tak, że one – te karetki – jeżdżą godzinami od szpitala do szpitala, od miasta do miasta, bo muszą wozić tego pacjenta przyssanego do butli z tlenem, aż gdzieś zwolni się dla niego miejsce.

„Zwolni się miejsce” to taki współczesny eufemizm na śmierć. Po prostu jeżdżą, aż ktoś gdzieś ostatni raz zacharczy, opluje się i umrze. I zwolni łóżko i tę rurkę od respiratora, których oczywiście brakuje, ale Twarz Epidemii mówi, że to nieprawda.

„Zwolni się miejsce” oznacza – jak dziś – śmierć 30-letniej dziewczyny bez żadnych specjalnych problemów zdrowotnych. Znaczy problemów wtedy, wcześniej. Przed wirusem.

Albo śmierć mojego równolatka w nieporównywalnie lepszej kondycji. Nie palił, nie pił, jakieś przysiady robił czy inne maratony. Płuca wypluł i zwolnił miejsce.

Wyciszyć się staram, wyciszam, wyłączam.

Mniej ostatnio piszę, wiem – za co moich Czytelników przepraszam. Mniej piszę, bo mniej czasu mam, a do tego mniej myślę. Próbuję cholera mózg wyciszyć. Nie myśleć, nie słuchać.

Wyciszyć się na codzienne brzęczenie Twarzy Epidemii, która tak cieszyła się, że wirus jest w odwrocie i nie trzeba się go bać.

– Idźmy na wybory, tłumnie. Zwłaszcza seniorzy – mówiła latem Twarz Epidemii i już wtedy wpisałem ją na listę numerów zablokowanych.

Nie pomogło, bo gada do mnie ciągle i wciąż.

Więc (zdania nie zaczyna się od „więc”) za każdym razem, kiedy karetka wyje pod moim oknem walczę ze sobą, by myśleć o czymś innym. O pierdołach, głupotach. O tym, żeby obrazek namalować, albo w grę pograć jakąś. Piosenkę włączyć tak głośno, by zagłuszyć karetkę i sąsiadów z dołu.

Filmy nie pomagają już, nie angażują na tyle mojej głowy. Nie wypełniają jej na tyle, by wypchnąć z niej myśli, że ktoś właśnie umiera, bo bezczelne gnoje w drogich garniturkach nawet nie starały się pomóc.

Nie wypełniają mojej głowy na tyle, by przestawić ewolucyjną wajchę z „walcz” na „uciekaj”. By przykryć czerwone, płonące wkurwienie i pozwolić wcisnąć przycisk „wycisz wszystko”.

Nie pomaga mi w tym też Twarz Epidemii, która po prostu nie może się zamknąć nawet na jeden, jedyny dzień. Nie pomagają też jej akolici bredzący i pierdzący przez usta ciągle i wciąż.

Albo Karczewski Stanisław na przykład, senator taki. – Wylałaby się fala krytyki i hejtu, gdyby testowano Polaków wracających przed Bożym Narodzeniem z Wielkiej Brytanii do kraju – powiedział Karczewski.

Cztery miesiące zajęło tym ludziom dojście do wniosków, które zna każdy z nas. Oni robią wszystko wyłącznie pod sondaże. Cała ta „wojna z wirusem” jest dla nich wojną polityczną o swoje stanowiska i apanaże. Ważniejsze od wirusa jest plucie na wszystkich zza maseczki z flagą mojego kraju. I przypodobanie się kilku facetom w fioletowych sukienkach.

Pamiętacie jeszcze, jak ci idioci zamknęli lasy, bo tak im wypadło z maszyny losującej? No to kościołów nie zamknęli do tej pory.

Bo jakby zareagowali biskupi, gdyby na Boże Narodzenie nie można było przełamać się tradycyjnie koronawirusem? No, panowie od krycia pedofilów nie byliby zadowoleni.

Z tą Wielką Brytanią było tak, że teraz ponad 80 proc. przypadków zachorowań to u nas mutacja brytyjska. Skąd się wzięła? – zapytałby ktoś, gdyby nie znał odpowiedzi.

14 grudnia brytyjski minister zdrowia Matthew Hancock informuje cały świat o odkryciu nowej, groźnej mutacji koronawirusa. – Może być powiązany z szybszym rozprzestrzenieniem się – ostrzega.

20 grudnia pierwsze kraje zawieszają loty z Wielkiej Brytanii. U nas akolici Twarzy Epidemii wykręcają się okrągłymi zdaniami o tym, że „najprawdopodobniej będzie taka rekomendacja”. Wiadomo – święta idą, a z polskiego raju wyemigrowały za chlebem na Wyspy setki tysięcy ludzi. I chcą wrócić do mamy i taty.

I mają prawa wyborcze.

21 grudnia ogłoszone zostaje zawieszenie lotów z Brytanii. Ale dopiero od północy, z 21 na 22 grudnia.

A co się dzieje przed północą? No, dzieją się cuda i dziwy. Przed północą ten sam rząd, który stwierdził, że zamyka granicę przed brytyjską mutacją podstawia 50 samolotów, by tysiące ludzi zdążyły przylecieć do Polski.

50 samolotów, bo Twarz Epidemii bała się niemiłych komentarzy w durnym internecie.

Jeszcze raz: wprowadzamy zakaz od północy, a potem przed północą przywozimy kogo się da zanim ten zakaz zacznie obowiązywać. Bez testów, bez kwarantanny, chaotycznie i bez żadnego planu: ważne, by każdy kto chce zdążył na pasterkę i wrzucił parę funtów do koszyczka księdza proboszcza.

– Baliśmy się hejtu – mówi Karczewski. To ten sam, co wcześniej przekonywał, że wirusa zatrzyma żarcie jabłek. – Jabłko z wieczora i nie ma doktora – mówił facet, który jest senatorem w moim kraju.

No kurwa, nie ma doktora, bo przed epidemią zmusiliście ich do emigracji! – Niech jadą! – krzyczeliście. Na te Wyspy niech jadą na przykład.

O, znowu karetka jedzie. Dziś na tego wirusa, który od wyborów jest w odwrocie zmarły 653 osoby. Od początku epidemii to 53 045 zmarłych.

To 552 razy więcej niż ofiar katastrofy smoleńskiej, wy tępe buce!

To co czwarty mieszkaniec takiego Torunia! A wy się hejtu boicie?!

Stop. Mam na to wyciszone przecież. Tak się staram. Nie myślę, nie denerwuję się. Nie mam czerwonej mgły przed oczami. Nie pozwalam mózgowi myśleć. Nie pozwalam mu się denerwować.

Nie.

O, znów Twarz Epidemii coś mówi. W dniu, w którym zmarło prawie 700 Polaków. Przysłuchajmy się o czym on gada.

Mateusz Morawiecki uroczyście zabrał dziś głos, by zaprotestować przeciwko temu, że partyjne TVP atakuje jego partyjnego koleżkę. Bo jak to tak, żeby rewolucja małych ludzi zjadała własne dzieci?!

I że wyszło na jaw, że kumpel Twarzy przyznał 200 tysięcy moich złotych z tarczy antykryzysowej, antycovidowej na jakiś burdel kierowany przez gangsterów.

Tym zajmuje się Twarz Epidemii w szczycie epidemii. Tym się obrusza, że przecież o koleżce powinno być cicho. Cicho sza.

Cichutko powinno być przecież, jak w kostnicy. Takiej na ten przykład covidowej. W takiej, w której leży już 53 tysiące trupów i komu to przeszkadza?

Wszystko jest w porządku i proszę się rozejść i nie gadać, że pieniądze i że na burdel. Ten wirus jest już w odwrocie, już nie trzeba się go bać – pamiętajmy.

O, znowu karetkę słychać. Dobranoc, wyciszone przecież mam.

Tekst powstał przy wsparciu Patronów.
A gdybyście i wy mieli ochotę rzucić we mnie monetą i wesprzeć moją pisaninę, to będę bardzo wdzięczny. Tu trochę o tym piszę. Jak chcecie, kliknijcie poniżej.