NIENAWIŚĆ.PL

Czy można zimą wywieźć umierającą kobietę na przystanek autobusu i porzucić, jak worek śmieci? Czy można pozostać bezkarnym i wyjść z sądu z czołem wolnym od trosk? W Polsce odpowiedź na oba te pytania brzmi: tak. Pod warunkiem, że jest się bogatym biznesmenem z sympatycznym uśmiechem.

Uwaga: To tekst z 2018 roku. Niestety ma ciąg dalszy. Gdy go przeczytasz wróć tutaj i zapoznaj się z tragicznym końcem tej opowieści.

Opowieść, którą dzielę się z wami to zwykła historia z Polski powiatowej. Właściwie nic szczególnego. Złamała tylko jedno życie, ale takie mniej ważne. Bo w Polsce każde życie jest ważne i święte, z tym że niektóre trochę mniej.

Takim życiem relatywnie mniej istotnym jest życie pani Oksany.

Pani Oksana ma 43 lata i jak setki tysięcy jej rodaków przyjechała szukać tu szczęścia z Ukrainy. To pierwszy powód, dla którego jest mniej ważna.

Drugi powód jest taki, że pani Oksana jest zwyczajnie uboga. A biedni ludzie też znaczą u nas jakby mniej.

Los zrzucił panią Oksanę i jej siostrę Natalię do Krerowa w Wielkopolsce. Tam zatrudniły się u kolejnego bohatera naszej historii: 36-letniego Jędrzeja, który z przyczyn formalno-prawnych zaczął wkrótce występować jako Jędrzej C.

Była już zima, ale pracy na wsi było sporo. Pan Jędrzej jest bogatym plantatorem i plony są u niego przez cały rok. Jak zapewnia mnie strona internetowa jego firmy, warzywa i owoce są tam wyjątkowe i dostępne o każdej porze roku „dzięki pasji, poszanowaniu natury i nowoczesnej technologii”.

Prawdopodobnie duża część z was konsumowała płody wielkopolskiej ziemi zrodzone w tym gospodarstwie i pakowane dłońmi pani Oksany. Jędrzej C. podpisał bowiem lukratywny kontrakt i był dostawcą sieci dyskontów Lidl. Występował nawet w telewizyjnych reklamach tego sklepu i zapewniał was, że warzywa i owoce pochodzą „tylko z polskich pól”.

Kłopot w tym, że za stawki oferowane przez polskich plantatorów na polskich polach ciężko nająć do pracy polskie ręce. Ale Ukrainiec to co innego: nie potrzebuje wiele, siedzi cicho, wie, że się nie liczy, pracuje po kilkanaście godzin dziennie i nie potrzebuje żadnej umowy, ani składek na NFZ. – Ukraińcy zawsze pracowali tu więcej i dłużej. Po 12, 13 godzin na dobę. Za 9 zł za godzinę, nie więcej – opowiada pani Natalia, siostra Oksany.

W styczniu Oksana zatrudniona na czarno przy pakowaniu warzyw skończyła pracę i poczuła się źle. Skoczyło jej ciśnienie, zaczęła wymiotować. Jej stan pogarszał się szybko. Rano roztrzęsiona i spanikowana Natalia zrozumiała, że to nie jest zwykła choroba, którą jakoś jej siostra przetrzyma. Nie znała języka polskiego, zupełnie nie wiedziała co robić. Pobiegła do biura pracodawcy-dobrodzieja i poprosiła grzecznie, by ktoś wezwał karetkę. – Ona może umrzeć – powiedziała.

Miała rację. Pani Oksana miała po prostu udar krwotoczny pnia mózgu. Coś pękło w środku jej głowy i jej mózg wypełniał się krwią, jak balon.

Ale w miejscu łączącym pasję z poszanowaniem natury i nowoczesnymi technologiami karetki nie wezwano. Pan Jędrzej zapakował panią Oksanę i jej siostrę do samochodu i wywiózł je do odległej o 10 km Środy Wielkopolskiej. Tam krążył bez celu i sensu po ulicach, a w końcu pośród śniegu i zimna wyciągnął półprzytomną kobietę z auta. Według pani Natalii chciał porzucić jej siostrę na ławce na przystanku autobusu. – Ale ona już nie chodziła. Chwyciłam ją za nogi, przeciągnęliśmy ją metr, dwa. W końcu on zgodził się, by zostawić ją w samochodzie. Powiedziałam, że dobrze, że wszystko, byle ona tylko nie zmarła – mówi pani Natalia.

Pan Jędrzej zabronił pani Natalii mówić, że się znają. Zadzwonił na numer 112 mówiąc, że znalazł jakąś pijaczkę.

Po prostu pijaczkę.

Pani Oksana żyje. Jest sparaliżowana, potrzebuje całodobowej opieki, miesiące spędziła w szpitalu, ale żyje. Miała dużo szczęścia, bo w przypadku udaru liczy się każda minuta. Każda sekunda, którą spędziła jadąc do Środy i będąc przerzucana w tę i z powrotem – jak worek ziemniaków z polskich pól – mogła być jej sekundą ostatnią.

Jędrzej C. utrzymuje, że nie chciał porzucić konającej na przystanku, tylko „zjechał do zatoczki autobusowej, by nie stać na drodze”. Przekonuje, że „dopiero w samochodzie uświadomił sobie, że Ukrainki zatrudnia nielegalnie”. Mówi, że „nie wiedział, że może płacić za nie składki”. No nie wiedział.

Policja, prokurator, 10 zarzutów, Lidl zrywający współpracę.

I w końcu lądujemy w sądzie tu i teraz, 12 września 2018 roku.

I zaczynamy się wkurzać.

Wysoki sąd w Środzie Wielkopolskiej w postaci sędziego Jacka Kamińskiego podjął decyzję. I sprawę umorzył. Bo po co ma skazywać i łamać kolejne życie. Zwłaszcza, że życie bogatego, polskiego plantatora warte jest przecież więcej niż życie ukraińskiej niewolnicy.

Sędzia Kamiński w swoim uzasadnieniu stwierdził, że Jędrzej C. „bez żadnych wątpliwości” jest winny. Jest winny zatrudniania ludzi na czarno, bez żadnych składek i podatków. Jest też winny nieudzielenia pomocy Oksanie z wypełnionym krwią mózgiem.

Mimo tej niewątpliwej winy Jędrzej C. nie został skazany. Sędzia Kamiński umorzył sprawę warunkowo. Warunkowo, to znaczy, że pan Jędrzej przez najbliższe dwa lata nie będzie mógł popełnić żadnego przestępstwa i musi zapłacić sparaliżowanej pani Oksanie 10 tysięcy złotych.

Sędzia wziął pod uwagę okoliczności łagodzące: Jędrzej C. przeprosił przecież za porzucenie umierającej niewolnicy. Dał też pani Oksanie jakieś pieniądze. Jakie? Nie wiem. Wiem za to, że pani Oksana podpisała porozumienie za pomocą odcisku kciuka, bo przecież nie może się poruszać.

Sędzia dodał, że pan Jędrzej zapłacił zaległe składki ZUS (jakby miał w ogóle jakiś wybór), „nie jest osobą zdemoralizowaną” i – uwaga! – „prowadzi dobrze prosperującą firmę”. Mogę się mylić, ale rozumiem z tego, że gdyby prowadził firmę źle prosperującą, albo – o zgrozo! – był człowiekiem ubogim, wtedy raczej poszedłby za kraty. Dobrze myślę, panie sędzio?

Najlepsze sędzia Kamiński powiedział na koniec. Trzymajcie się krzeseł, bo to słowa wypowiedziane w imieniu Rzeczpospolitej Polskiej, w całym jej majestacie i z żelaznym orłem dyndającym na łańcuchu zdobiącym sędziowską pierś.

„Każdy miał możliwość, aby wezwać pogotowie, każdy ma telefon komórkowy. Ja rozumiem, że osoby z Ukrainy mogły czuć się w jakiś sposób zagubione, mogły nie znać procedur, mogły nie wiedzieć, co i jak, jak zareagować. Ale z drugiej strony – były to osoby dorosłe, osoby, które przyjechały z Ukrainy samodzielnie, samodzielnie sobie w Polsce znalazły pracę, samodzielnie znalazły sobie miejsce zamieszkania – w związku z tym były na tyle zorientowane, obrotne, że taką czynność jak wezwanie pogotowania mogły uskutecznić. Znamy przypadki, gdzie małe dziecko, kilkuletnie, potrafi wezwać pogotowie do mamy, której coś się stało” – powiedział sędzia.

No i to jest dopiero uzasadnienie! To wina tych głupich Ukrainek z relatywnie mniej ważnym życiem. Przyjechały do polskiego raju, pracę na czarno dostały i to za całe 9 złotych polskich i jeszcze narzekają, że im krew spływa do pnia mózgu. Przecież już kilkuletnie dziecko by sobie poradziło, a te lebiegi są „w jakiś sposób zagubione”.

W jakiś sposób zagubiony w tym wszystkim – panie sędzio Kamiński i panie Jędrzeju C. – to jestem ja.

Jestem w jakiś sposób zagubiony w kraju, w którym o bezkarności decyduje grubość portfela. W kraju, w którym majestat Rzeczpospolitej twierdzi, że wyzyskiwana, tania siła robocza jest mniej ogarnięta od kilkuletnich dzieci. Polskich dzieci, wiadomo. One bystrzejsze.

W kraju, w którym prośba o pomoc i ratowanie życia kobiety kończy się porzuceniem jej na pierdolonej ławce w środku pierdolonej zimy. Z pierdolonym krwotokiem pierdolonego pnia mózgu. Z całym szacunkiem wysoki sędzio Kamiński, ale już kilkuletnie dzieci wiedzą, że posiadanie niewolników i porzucanie konających na przystanku to coś, za co należy się kara.

A przecież ta historia to tylko jedna z setek historii o mniej i bardziej ważnych życiach w Polsce.

To jeden z setek małych kamyczków, którymi do woli przerzucać się będą politycy. Jedni będą używać takich historii, by wyrzucić z sądów kolegów poprzedniej ekipy i wstawić tam kolegów swoich. Drudzy będą mówić: niech zostanie tak, jak jest.

Ale ani zmiany kadrowe na szczytach, ani tych zmian zaniechanie nie wpłyną na sprawiedliwość i funkcjonowanie sądów w takiej – dajmy na to – Środzie Wielkopolskiej. Bo nikomu w Sejmie nie zależy na tym, by życia bogatego plantatora i ubogiej niewolnicy znaczyły tyle samo.

Być może tkwi w tym odpowiedź na żale rozmaitych publicystów tęskniących za Platformą Obywatelską i wylewających tony atramentu zapisując w setkach konfiguracji to samo pytanie: dlaczego miliony Polaków nie wyjdą na ulice, by obalić rząd, który wymienia jednych sędziów na drugich? Który łamie Konstytucję.

Być może, drodzy koledzy z nurtu dziennikarstwa walczącego, po odpowiedź na to pytanie powinniście kopnąć się do Środy. Nie tej słynnej Magdaleny, która wraz z wami rozdziera szaty nad Sądem Najwyższym. Do tej Wielkopolskiej, z sądem niższym, ale mającym dużo większy wpływ na życie tych, których życia są mniej ważne.

Być może odpowiedź jest właśnie tam. W sali sądowej, albo na szpitalnym łóżku z plastikowymi rurkami powtykanymi w rozmaite otwory ciała.

Więc (zdania nie zaczyna się od więc) kiedy jeszcze raz ktoś zada pytanie: kto zgodnie z Konstytucją jest prezesem Sądu Najwyższego i dlaczego to takie ważne, odpowiem zgrzytając zębami, że dla mnie ważne jest co innego.

Dla mnie ważne są życia mniej ważne.

Tekst powstał przy wsparciu Patronów.
A gdybyście i wy mieli ochotę rzucić we mnie monetą i wesprzeć moją pisaninę, to będę bardzo wdzięczny. Tu trochę o tym piszę. Jak chcecie, kliknijcie poniżej.