NIENAWIŚĆ.PL

Tak mnie dziś naszło na bajki, więc opowiem wam jedną. To tradycyjna bajka o polskich aspiracjach do wielkości i trzech Pawłach. O tym, jak wybudować zamek w Puszczy Noteckiej i pokazać wszystkim wielki, ceglany środkowy palec wystający wprost z obszaru teoretycznie chronionego.

Nie tak dawno temu i nie tak daleko żyli dwaj bracia. Obaj mieli na imię Paweł, dlatego ten starszy tytułował się Dymitrem Pawłem, a młodszy Tymoteuszem Pawłem. W tej bajce, nasi bohaterowie uwierzyli, że chcieć to móc i posłuchawszy rad mądrego pustelnika od coachingu wyszli ze strefy komfortu. Uwierzyli, że ich los leży w ich rękach, że nikt nie zrobi za nich pierwszego kroku. I ten krok odważnie zrobili.

I tak, krok za krokiem, zaszli do przepięknej krainy – do Puszczy Noteckiej. Tam siłą swojego charakteru i pracą własnych rąk udowodnili, że każdy może realizować marzenia i samodzielnie wybudowali wspaniały zamek. Udowodnili, że każdy 20-paro latek może osiągnąć sukces. Zadali kłam tym wszystkim lewackim twierdzeniom o prekariacie i o tym, że młody człowiek bez bogatych rodziców może dziś wylądować najwyżej na śmieciówce i z kredytem hipotecznym na 485 lat.

Tylko, że nie.

Tylko, że jak zwykle bajki kłamią i było zupełnie inaczej.

Naprawdę było tak, że dwaj bracia – 29-letni Dymitr Paweł i 25-letni Tymoteusz Paweł – urodzili się dosyć szczęśliwie. Przypadkowo są synami milionera, magnata branży budowlanej Pawła Michała. Sporo tych Pawłów w naszej historii, ale postaram się, żebyśmy się nie pogubili.

Król-tata, Paweł Michał, dorobił się wielkich pieniędzy na budowie dróg we Wrocławiu, czy w Grodzisku Mazowieckim i na stawianiu biurowców w Dąbrowie. Dwaj książęta Pawłowie też musieli coś mieć od życia, więc dostali od taty między innymi fragment Puszczy Noteckiej.

Puszcza Notecka na szczęście nie jest jeszcze imienia Pawła, ani nawet Jana Pawła, za to objęta jest obszarem chronionym Natura 2000. To taki ogólnoeuropejski obszar, na który umówiły się wszystkie kraje UE. Polega na tym, by żaden Paweł nie mógł wjeżdżać ot tak buldożerem do lasu, niszczyć terenów lęgowych ptaków i siedlisk ssaków. Żeby coś z tej natury zostało w ogóle dla naszych dzieci i żeby mogły czasem pójść na spacer do lasu, zamiast oddychać powietrzem z rury wydechowej.

Mimo to, synowie Pawła Michała budują zamek w Puszczy Noteckiej, w Stobnicy. Budują tam wielomilionową inwestycję, o której usłyszało ostatnio pół Polski. W środku lasu, na jeziorze wyrasta tam zamek. Nie byle jaki, bo będzie mieć 15 pięter i 96 tajemniczych mieszkańców. Bogatych mieszkańców.

No sami popatrzcie, jak tam teraz ładnie (zdjęcia za Zwiadowcą Historii, który rozpętał tę burzę)

kiedyś

teraz

Cały ten zamek w Puszczy Noteckiej buduje się z zadęciem, z architektonicznym odwołaniem do średniowiecza i równie średniowiecznymi metodami myślenia. Bo jak dwaj Pawłowie mają za pieniądze taty wybudować gigantyczny moloch na terenie chronionego obszaru? Muszą mieć opinię ekologów i zgodę urzędów. Dlatego tata-Paweł zdobywa opinię, że inwestycja nie zagraża naturze. Jebutny zamek z parkingami i drogami dojazdowymi nie zagraża mieszkającym tam ptakom, zwierzętom, rybom, roślinom.

Tacie Pawłowi w sporządzeniu ekologicznych ułaskawień dla budowy molocha pomaga człowiek z tytułem profesora. I tak, jak kiedyś bronił Puszczy Białowieskiej przed ministrem Szyszko, który wycinał drzewa dla pieniędzy, tak teraz pozwala zrównać z ziemią fragment Puszczy Noteckiej.

Pan profesor z Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Czy z Szyszką (słusznie!) walczył dla idei, a z Pawłami współpracuje dla pieniędzy? Nie wiem – mam nadzieję, że na to pytanie odpowie pan profesor, który łaskaw był napisać w swojej opinii, że „pomimo iż użytkowanie terenu przeznaczonego pod inwestycję potencjalnie wiąże się z ryzykiem niepokojenia i płoszenia ptaków poprzez nadmierną jego penetrację, nie można wykazać negatywnego wpływu na żywotność ich populacji w rozpatrywanym obszarze Natura 2000″.

Panie profesorze, ja nie jestem ani ekologiem, ani nie mam tytułu naukowego, więc być może mi się tylko wydaje. Może wydaje mi się, że jebutny zamek w Puszczy Noteckiej na miejscu gniazd ptaków i norek ssaków, na miejscu drzew, które tam kiedyś rosły, to coś złego. Pewnie pan wie lepiej, bo pan się pod opinią podpisuje.

Ale miałem, profesorze, kiedyś koleżankę, która – tak samo jak pan – też tłumaczyła mężowi, że wszystko jest w porządku i jego okres lęgowy jest niezagrożony i tej wspomnianej przez pana nadmiernej penetracji wcale nie było.

A potem okazało się, że penetracja była jednak regularna i to ze strony bogatego biznesmena. Mąż mojej koleżanki nie uznał opinii żony i nazwał wtedy tę penetrację „kurewstwem”. Nie wiem, jak pan to nazywa, profesorze. Zostawiam to panu.

Dalej jest jeszcze lepiej. Po uzyskaniu opinii ekologów od taty-Pawła, bracia-Pawłowie uderzyli dalej. Według organizacji „Miasto jest nasze” dla tej ociekającej milionami inwestycji, rada miejscowości Oborniki, w której – niespodzianka! – rządzi koalicja PO-PiS, zmieniła plan zagospodarowania przestrzennego, a panowie Pawłowie w stosownych urzędach uzyskali stosowne zgody. I bum! Gmaszysko rośnie w oczach, tylko czekać, aż nowobogacka arystokracja zacznie się tam wprowadzać.

Zamek Pawłów to bardzo jaskrawy przykład tego, jak za pieniądze taty można z Polską zrobić wszystko co się chce. Jak można tę Polskę naszą wziąć i wydupcyć tak, że kamień na kamieniu nie zostanie. Wróć! Zostanie, zostaną miliony tych kamieni w postaci zamku leczącego kompleksy aspirujących do szlachectwa klientów panów Pawłów.

Bo niezależnie, czy w kraju rządzi Platforma, czy PiS w obliczu prawdziwych pieniędzy politycy potrafią zawiązać przyjazną koalicję i dać nam wszystkim w mordę. Cegłą. Taką z zamku.

I po tej mordzie i nam, i ptakom i ssakom, daje od lat Tusk, Kaczyński i radni miejscowości Oborniki. Bo w telewizji to fajnie jest się pokłócić. Fajnie pogadać z mównicy sejmowej, że „przez ostatnie osiem lat” Platformersi nas okradali, a teraz już koniec i samo dobro. Albo pokrzyczeć, że PiS odbiera nam wolność, którą tylko Platforma może nam dać. Ale jak co do czego, jak panowie Pawłowie przyjdą z wypchanym neseserem i złota moneta zabłyszczy w świetle słońca zachodzącego nad puszczą, to nagle zawiązuje się koalicję. I jebać puszczę.

Tylko trzeba pamiętać, by jebać ją bez nadmiernej penetracji – bo tak każe profesor od ekologii.

A takich przykładów mamy w Polsce przecież tysiące. Jak kraj długi i szeroki wszędzie rosną tzw. Gargamele – koszmarne budowle z wieżyczkami, fosami, blankami. Często otynkowane na różne przerażające, pastelowe kolory.

Bo u nas każdy chce czuć się panem. Księciem, na swoim lennie gdzieś Stobnicy, czy w innych Obornikach. Chce być wielkim szlachcicem ze Śmieciowej Górki i swój dom buduje tak, jak wydaje mu się, że budowałby Kazimierz Wielki (zna, bo oglądał „Koronę Królów” u Kurskiego w TVP), czy Przemysł II (nie zna, ale przemysł brzmi dobrze, bo na przemyśle się zarabia w euro).

I powstają te koszmarne, pokraczne zameczki z wielkim łowczym Januszem w środku. Z podstoliną (hehe) Grażyną. A na zamkach łopoczą dumnie zamiast sztandarów wielkie, żółte płachty z napisami „SKUP PALET” i „DIESLE Z NIEMIEC – TANIO”.

A ja chciałem tylko skromnie przypomnieć, że jednak większość tych Pawłów i Januszy pochodzi nie od szlachty, tylko od chłopstwa i mieszczaństwa.

Tak, jak większość z nas. Bo wymordowali nam w obu wojnach tyle tej inteligencji i arystokracji, że naprawdę większość z naszych genów wyrosła z pola ziemniaków. I nie ma w tym nic złego, ale jak ktoś się wywyższa, to warto mu ten gen ziemniaczany przypomnieć.

Sam pochodzę w prostej linii od szewca ze Starego Miasta w Warszawie, które w jego czasach, w XVIII wieku, miastem po prostu było, bo wszędzie poza murami rosły łany zboża. Mój dziadek był hydraulikiem, ojciec – budowlańcem łamanym na przetwarzacza tworzyw sztucznych. Nie wiem z jakiego pola rzepy i kartofli pochodzą panowie Pawłowie, ale nie ma się czego wstydzić. Naprawdę.

Wstydzić należy się za to tej dziwnej maniery, tego przemożnego uczucia, by być wyżej od innych. Że trzeba wybudować sobie 15 kondygnacji w środku chronionego lasu, by na tę nieszczęsną puszczę i na te Oborniki i tę Stobnicę spojrzeć wreszcie z góry.

Czy wiedzieliście, że ostatni polski chłop pańszczyźniany umarł dopiero w 2006 roku? 12 lat temu. To niewiele mniej niż połowa życia jednego z tych Pawłów od zamku. Pisałem o tym rok temu, ale chętnie przypomnę. Kto już czytał, musi mi wybaczyć.

Pisałem tak: urodzony w 1903 roku Jan Janos i jego rodzina byli ostatnimi chłopami pańszczyźnianymi w Polsce. Swojej właścicielce – Ilonie Salamon – pan Jan był winien odpracowania 140 dni w roku. Żona Jana musiała przepracować dla waćpanny Salamon 280 dni, jako że kobieca praca była uważana (była, czy jest?) za mniej wartościową niż męska. Dzieci Jana musiały tyrać w majątku Ilony 360 dni w roku. I tak do roku 1931, kiedy to Sejm łaskawie wyzwolił Janosa z pańszczyzny. Ale właściwie zanim Jan z rodziną został faktycznie uwolniony, minęły dalsze trzy lata.

1934. Niedawno, co?
Nawet nie minęły trzy pokolenia.

Wydaje mi się, że rozmaici Pawłowie i inni mieszkańcy tych wszystkich koszmarnych zamków potrzebować będą teraz takich Janosów, jako służby. W zamku w Puszczy Noteckiej dla 96 nowobogackich lokatorów już zakontraktowanych jest dziesięcioro służących. Po jednym na każde dziesięcioro mieszkańców.

W pewnym momencie może się okazać, że to zbyt mało.

Na miejscu radnych Obornik z PO-PiSu, którzy uznali za naturalne, że każdy kto ma pieniądze może sobie pierdolnąć 200-metrową budowlę, miałbym się na baczności.

Miałbym się na baczności, gdy zamek w Puszczy Noteckiej będzie skończony i wprowadzą się do niego nowobogaccy feudałowie. Bo teraz naturalne dla nich jest, że w obszarze Natura 2000 można zrzucić wiele ton cegieł na sztucznej wyspie, naturę zniszczyć i sprzedać to z zyskiem.

Tak samo naturalna była kiedyś pańszczyzna.

I nagle okaże się, że radni Obornik muszą jaśniepaństwu na zamku dupę podcierać i podpisywać wszystko, co jest do podpisania. Bo skoro już się komuś przygięło do ziemi kark przy wydawaniu pozwolenia na budowę, dużo łatwiej będzie go przyginać w czynnościach jednak codziennych i naturalnych, jak Natura 2000.

I jak już takiego polityka panowie Pawłowie przygną do ziemi do końca to – wbrew opinii profesora-ekologa – może nastąpić pełna penetracja.

A niestety, gdy biznesmen penetruje polityka, to nazajutrz dupa boli wszystkich obywateli.

Tekst powstał przy wsparciu Patronów.
A gdybyście i wy mieli ochotę rzucić we mnie monetą i wesprzeć moją pisaninę, to będę bardzo wdzięczny. Tu trochę o tym piszę. Jak chcecie, kliknijcie poniżej.